Al vier jaar brengt MEROL liedjes uit waarin ze ‘zingt’ waar het op staat. Onderwerpen als seks en feminisme durft ze zonder schaamte centraal te zetten in liedjes als Hou Je Bek En Bef Me en Foefsafari. Een compleet album was er nog niet, maar met Troostprijs brengt ze daar verandering in. ‘Je moet het pas uitbrengen wanneer jij er echt klaar voor bent.’
Make-uploos, een rood bomberjack met daaronder een lichtgrijze sweater, baggy lichtblauwe jeans en een paar niet heel opvallende sneakers: in deze look presenteert MEROL zichzelf op haar allereerste persdag in Pension Homeland te Amsterdam. Ze maakt er zelf niet zo’n ding van. ‘Het valt me nog alles mee. Ik speel gewoon mijn plaatje af zodat jij je verhaaltje hebt’, zegt ze grappend tegen persoon met wie ze het vierde interview van de dag afneemt.
Het is vier jaar geleden dat je je eerste single uitbracht. Waarom heeft een volledig album zo lang op zich laten wachten?
‘Dat kwam een beetje door corona, maar ook omdat ik er nog niet helemaal klaar voor was. Ik was namelijk best wel zoekende. De singles die eerder zijn verschenen poepte ik er allemaal zo uit, maar een album vergt gewoon meer tijd en aandacht en die heb ik mezelf ook echt gegund. Ik wilde dat het iets zou worden waar ik zelf ook naar zou luisteren en het lekker tijdloos laten klinken. Volgens mij moet je ook nooit rekening houden met het momentum van: ‘oké, ik heb nu dus een paar singles uitgebracht, nu moet er een album komen.’ Je moet het pas uitbrengen wanneer jij er echt klaar voor bent. Maar zelfs nu denk ik nog dat het is te vroeg voor een album, want ik hoor allemaal dingen in de nummers terug waarvan ik denk dat ze anders hadden gemoeten. Dus eigenlijk is er nooit een goed moment. Maar goed, ik ben alweer bezig met het maken van nieuwe liedjes voor een tweede plaat, dus daar focus ik mezelf dan weer op.’
Ik hunkerde naar iets meer verbreding. Dus ik dacht: waarom probeer ik niet om met een groot label een samenwerking aan te gaan?
Eerder bracht je je muziek uit via je eigen label Ammehoela Records. Het album verschijnt deels in samenwerking met Universal Music. Waarom ben je met je een groter label in zee te gaan?
‘Ik merkte op een gegeven moment dat ik tegen het plafond zat. Ik zat op een punt waarbij ik niet verder kwam. Mijn carrière ging op dat moment supergoed, maar het leek me wel vet om door te groeien. Dat ik meer publiek kon bereiken of dat radiostations me zouden gaan draaien. Ik hunkerde naar iets meer verbreding. Dus ik dacht: waarom probeer ik niet om met een groot label een samenwerking aan te gaan? En dan wel meteen met één van de grootste die we hebben zodat ik kan kijken wat dat me gaat opleveren. Superspannend, want een label is natuurlijk een bedrijf. Je gaat ineens op een andere manier werken dan dat je gewend bent. Ikzelf wil gewoon leuke liedjes maken, maar de mensen bij het label zijn bezig met het publiek dat ik ermee kan bereiken en of ze er geld aan kunnen verdienen. De instelling die Universal heeft en om dat te combineren met mijn creativiteit, dat vind ik heel vet. Het is natuurlijk chill als ik er iets aan kan verdienen, maar het is ook fijn om samen te werken aan een houdbare carrière. Ik wil proberen om zo goed mogelijk te worden en wil daarnaast mezelf verrijken en verbreden. Dus het is een goede keuze geweest dat ik deze stap genomen heb.’
Maar in je documentaire van drie jaar geleden zei je: ‘Ik ben een mega control freak. Daarom wil ik zo min mogelijk mensen om me heen. Bij zo’n label gaan ze bijvoorbeeld alles bepalen, nou echt niet!!’ Hoe is dat nu dan gegaan bij Universal? Hebben ze zich inderdaad met weinig dingen bemoeid waardoor je als vanouds je eigen gang kon gaan?
‘Ze proberen natuurlijk wel dingen te bepalen, maar we hebben samen een goede fiftyfifty deal gesloten, waardoor het een gelijkwaardige samenwerking is geworden en ik mezelf niet weg heb hoeven cijferen. Dat vind ik heel belangrijk, omdat ik heel goed weet wat ik aan het doen ben binnen de muziek. Het leuke is trouwens dat Universal mij zelf voor een samenwerking heeft benaderd. Dat hadden andere labels daarvoor ook al gedaan, maar toen riep ik inderdaad nog dat ik nooit met een groot label in zee wilde gaan. Toen ik uiteindelijk een beetje vastliep, kwam het aanbod van Universal precies op het juiste moment. Het voelt echt als een versterking, omdat zo’n label een enorme machine is.
Het is heel fijn dat ze met al hun mankracht dingen uit handen nemen. Voorheen was ik ook bezig met andere shit, nu kan ik me focussen op muziek schrijven en probeer ik dat zo goed mogelijk te doen. Ik ben dus niet meer zelf merchandise aan het verpakken en hoef geen posters voor optredens te ontwerpen of mijn eigen videoclips te produceren. In dat opzicht is het toch wel fijn om veel mensen om je heen te hebben. Ik denk nu gewoon: maak er gebruik van en wees niet vies van commercie en marketing. Al raad ik een beginnend artiest wel aan om het eerst allemaal lekker zelf te doen. Zonder label, zoals ik drie jaar lang heb gedaan. Daardoor kun je er mooi achter komen wat je fijn vindt en waar je smaak ligt.’
Waarom heb je het album de titel Troostprijs gegeven?
‘Tijdens het luisteren van de liedjes dacht ik: wat doet dit nou met mij? En dat is dat de liedjes me moed inspreken en dat ze me troost bieden. Ik neem het nummer geen feestje als voorbeeld. Ik had natuurlijk een liedje kunnen maken waarin ik zeg dat ik zoveel last heb van fomo en dat ik het haat om dingen te moeten missen, maar dat heb ik dus omgedraaid en dacht: fuck die fomo! Er is gewoon geen feestje zonder mij! Jullie gaan het echt niet zo leuk hebben zonder mij! Het leuke is om die onzekerheid om te vormen naar iets wat empowerment is en wat je kracht geeft. Ik troost mezelf dus van die fomo en die onzekerheden. Daarnaast ben ik oké met het gevoel dat ik soms te laat ben met dingen in het leven en daar gaat het liedje laatbloeier weer over. Geef mij die troostprijs maar en laat anderen lekker rennen voor de hoofdprijs. Ik doe het op mijn manier.’
Ik vind het juist vet om liedjes te maken die origineel en vernieuwend zijn en waar af en toe een beetje feminisme in zit
Qua songteksten pak je de boel net een tikkeltje anders aan dan we van veel Nederlandse artiesten gewend zijn. Voel je je daarin een buitenbeentje omdat je niet heel mainstream bent?
‘Ja, toch wel. Ik probeer natuurlijk altijd originele invalshoeken voor liedjes te bedenken. Er zijn zoveel liedjes geschreven die steeds maar over hetzelfde gaan. Ik vind het juist vet om liedjes te maken die origineel en vernieuwend zijn en waar af en toe een beetje feminisme in zit. Wat me ook onderscheidt van anderen is dat ik op een theaterschool heb gezeten in plaats van een conservatorium. Daardoor ligt mijn kracht meer in het optreden en het bedenken van concepten voor liedjes.’
Seks en feesten staan centraal in liedjes als betekenisloos en bendronkenlaatme. In het nummer pastel zing je: ‘Niet te fel, praat tegen me in pastel en blijf naturel. Niet zo schel, hou je woorden in model en blijf in pastel’.
‘Ja, en dat is weer feministisch bedoeld. Het liedje heb ik geschreven naar aanleiding van de reacties die ik op Hou Je Bek En Bef Me kreeg. Het is überhaupt iets waar veel vrouwen mee te maken krijgen. Als je als vrouw een uitgesproken mening hebt, wordt er vaak gezegd: doe maar rustig, wees maar gewoon lief en glimlach. Ga vooral niet schreeuwen, want dan vinden ze je hysterisch. Dus met het liedje pastel hoor je niet míj aan het woord, maar citeer ik eigenlijk wat ándere mensen tegen mij hebben gezegd. Waar het allemaal op neer komt is dat ze zeggen ‘praat in pasteltinten, wees niet te fel, want dat stuit anderen tegen de borst’.
Je hebt onder andere samen geschreven met Jochem Fluitsma en Yori Swart. Hoe zijn deze samenwerkingen tot stand gekomen?
‘Jochem deelt een studio met een producer met wie ik vaak werk, dus we hebben hem gewoon gevraagd mee te werken aan een paar liedjes. Hij heeft een hele andere smaak en kijk op popmuziek, maar ik merkte juist dat het daardoor supergoed klikte omdat je elkaar aanvult en het beste bij elkaar naar boven wilt halen. Door mijn publisher ben ik aan Yori gekoppeld. Ik vind haar een hele goede zangeres, die ook nog eens heel goed is in het bedenken van melodieën en ze vult me genadeloos aan met het schrijven van teksten. Daarin kon ze me echt ondersteunen. Tijdens die samenwerking zijn meerdere puzzelstukjes op z’n plaats gevallen.’
Welke songs op het album waren muzikaal gezien de grootste uitdaging?
‘betekenisloos, omdat ik mezelf daar vocaal in heb uitgedaagd. En het liedje ik was er al was een uitdaging omdat ik nog nooit eerder zo’n soort uptempo poppy nummer had gemaakt met een best wel ingewikkelde melodie. Dat naar me toe halen en geloofwaardig maken vond ik spannend, maar het is hopelijk gelukt.’
En tekstueel gezien?
‘Bij gemengd douchen was het even zoeken. Het refrein daarvan had ik al eerder geschreven, maar de coupletten waren juist een uitdaging omdat ik daarin weer niet het woord ‘douchen’ wilde gebruiken. En in bendronkenlaatme vond ik het belangrijk om juist geen dronkenmans-nummer of een ‘ik hou van alcohol-liedje’ te maken. Het moest meer gaan over dat wanneer ik dronken ben, mensen me met rust moeten laten en dat ik gewoon even met mezelf wil zijn.’
Veel mensen zagen je – vooral aan het begin van je carrière – als een soort gimmick. Op welk moment had je bij jezelf het idee van: kijk, nu nemen ze me pas echt serieus!
‘Dat moment moet nog komen denk ik. Ik heb het gevoel dat het publiek me wel serieus neemt, maar veel mensen in de muziekindustrie doen dat nog niet. Voor hun is het wennen dat ik met liedjes kom waar een bepaalde humor in zit. Popmuziek en humor gaan nou eenmaal niet zo goed samen. En dat je je expliciet over seks uitlaat is ook wel een ding. Het publiek is daarin dus wel een voorloper. Al hoewel ik nu wel merk dat ze me in België een stuk serieuzer nemen, omdat ik via de Vlaamse versie van De Slimste Mens heb kunnen laten zien dat ik ook een leuk en aardig iemand ben. Niet het meisje dat alleen maar over seks zingt. Door Hou Je Bek En Bef Me heb ik gewoon een stempel gekregen en sommigen kunnen dat moeilijk rijmen als je dan eigenlijk ook nog eens een sympathiek iemand bent. Ik hoop daar met het album verandering in te kunnen brengen.’
Later dit jaar komt je eigen musicalfilm met jou in de hoofdrol uit. Kun je daar iets meer over vertellen?
‘Het wordt een korte film over de stapavonden die we door corona zo gemist hebben. Ik maak een soort reis in een nachtclub met een surrealistische Alice in Wonderland-achtige vibe. Er zitten een aantal liedjes in die niet op het album staan, maar echt voor de film zijn geschreven. Of deze ook gaan uitkomen weet ik alleen nog niet. De aandacht gaat nu eerst echt naar het album.’
De eerste vier jaar binnen de muziek zitten erop. Als we nu weer vier jaar veder denken, waar hoop je dan te zijn?
‘Ik ben gestopt met het denken in jarenplannen, omdat het toch anders loopt dan je denkt. Ik wist natuurlijk ook niet dat corona zou uitbreken, waardoor ik bijna twee jaar lang niet heb kunnen optreden. Dus ik probeer nu gewoon blij te zijn met datgene wat er nu weer gebeurd. Hoe amazing is het bijvoorbeeld dat ik weer in een uitverkocht Paradiso mag staan?! Ik droom verder niet heel groot in de zin van: ik wil in de Ziggo Dome optreden, maar zoiets als Lowlands lijkt me dan wel weer heel erg cool, omdat ik daar zelf vanaf jongs af aan heel vaak naar toe ga en goede herinneringen heb. Verder hoop ik dat ik over vier jaar als artiest nog steeds relevant ben. Dat zou ik vet vinden! M’n houdbaarheidsdatum is hopelijk dan ook nog niet verstreken.’
Troostprijs van MEROL is vanaf 15 april verkrijgbaar
Fotografie: Iris de Vries en Fauve Bouwman
