Je herkent het vast wel, die ene plaat waarvan je weet hem je hele leven bij je te dragen. Of het album nou net is uitgekomen, of dertig jaar geleden. Bij de redactie van Nieuweplaat is daar zeker ook sprake van. Vandaar onze nieuwe rubriek: Plaat Voor Je Kop, waar verschillende redactieleden je elke maand meenemen in hun favoriete albums en waarom die zo belangrijk voor hen zijn. Deze maand het album van redacteur Nienke Teunissen.
Muziek is er altijd geweest in mijn leven. Thuis hadden we een kast met laatjes vol cd’s. Mijn vader brandde voor de vakanties compilatie-cd’s en daar kon ik dan uren op dansen met mijn zusje. Ook in de auto draaiden we cd’s. Eentje daarvan was Doris Day en andere stukken van de Nederlandse skaband Doe Maar.
Doris Day en andere stukken is het derde album van Doe Maar, dat werd uitgebracht in 1982. Twintig jaar voordat ik werd geboren. De plaat duurt bijna drie kwartier, verdeeld over twaalf nummers. De samenvatting? Dertigersdilemma’s, aangevuld met thema’s als verveling, de uitzichtloosheid van het bestaan in Is Dit Alles en een klaagzang over gebrek aan warmte in Radeloos. Voor mij is de albumhoes heel herkenbaar. Een witte plaat met neongroene, -gele en -roze strepen, met Doe Maar in het zwart tussen de strepen door.
Er valt te betwisten of op Doris Day en andere stukken de beste muziek van Doe Maar staat, maar voor mij is dit hét album dat mij altijd thuis laat voelen. Daarnaast is het ook de eerste muziek van Doe Maar die ik ben gaan luisteren. Doris Day en andere stukken begint met Is Dit Alles. De eerste dertig seconden hoor je hoe iemand thuiskomt, de voordeur binnengaat. De zeurende, bijna kwijnende stem van Henny Vrienten klinkt heerlijk rauw. Ook Eerste X is een grote favoriet van me. Wanneer dit nummer vroeger werd gedraaid zong ik luidkeels mee – geen flauw idee waar de tekst over ging. Hetzelfde geldt voor Nederwiet (dit nummer staat op een ander album). Dat is voor mij écht Doe Maar. De teksten zijn zo knap eenvoudig, dat het makkelijk is om mee te zingen. Ook voor een vierjarige.
In 1984 besloot Doe Maar uit elkaar te gaan, vanwege de grote aandacht die ze kregen. De jaren erna zou die aandacht veranderen, maar zeker niet verdwijnen. Ze besloten nog verschillende keren bij elkaar te komen voor reünies. Henny Vrienten begon filmmuziek te schrijven voor onder andere Sesamstraat, waar ik dan ook als kind naar keek. Met zijn geluid verweven in mijn jeugd, was ik dan ook geschokt toen vorig jaar het nieuws kwam dat Vrienten was overleden. Een absoluut icoon voor de Nederlandse muziekindustrie, met Doris Day en andere stukken als mijn persoonlijke kennismaking.
Nog steeds staat Doris Day en andere stukken vaak op shuffle. Ik krijg goede zin van Doe Maar en dit album brengt mij terug naar de auto waar we cd’tjes draaiden tot we in Frankrijk waren. Misschien dat de teksten weer een andere betekenis gaan krijgen wanneer ik die – volgens Doe Maar zo vervelende – dertig bereik.
