Je herkent het vast wel, die ene plaat waarvan je weet hem je hele leven bij je te dragen. Of het album nou net is uitgekomen, of dertig jaar geleden. Bij de redactie van Nieuweplaat is daar zeker ook sprake van. Vandaar onze nieuwe rubriek: Plaat Voor Je Kop, waar verschillende redactieleden je elke maand meenemen in hun favoriete albums en waarom die zo belangrijk voor hen zijn. Deze maand het album van redacteur Donner Bakker.
Voor de meeste mensen is de plaat van hun leven al jaren bekend. Voor mij niet, want ik ben pas drie jaar bekend met het oeuvre van John Mayer. Toch weet ik zeker dat Continuum het album van mijn leven is. Ik hoor je denken: ‘gewaagde uitspraak’. Maar ik weet het zeker, echt.
2020 was voor velen een grauw jaar. De wereld ging op slot en dus werd er van iedereen verwacht dat ze hun tijd binnenshuis gingen invullen. Ik was vooral nog druk met mijn laatste jaar aan de middelbare school. De pijlen stonden volledig op het behalen van mijn vwo-diploma. Door deze studiedrift bevond ik me veel op mijn slaapkamer. Daar luisterde ik tijdens het studeren ook graag muziek en wanneer dit niet aan stond, dan neuriede ik zelf wel wat op. Zo kwam ik op een bepaald moment op een pakkende melodie gepaard met de woorden ‘Clarity’ gevolgd door ‘na na na’. Het klonk vertrouwd, maar ik kon mijn vinger er maar niet op leggen. Na ‘Clarity’ in te typen op YouTube kwam ik op het gelijknamige nummer van John Mayer. Aanstekelijk, maar niet wat ik zocht. In de aanbevolen zoekresultaten zag ik vervolgens de liveversie van het nummer ‘Gravity’ staan. ‘Dit zou wel eens kunnen zijn wat ik zoek’, dacht ik. En inderdaad, dit was exact het nummer wat ik spontaan begon te mompelen. Ik ben niet spiritueel of gelovig aangelegd, maar het blijft me tot op de dag van vandaag verbazen dat ik, een voor mij onbekend nummer, opeens begon te neuriën. Zou het een teken zijn geweest?
De liveversie van Gravity betoverde me. Mayer wist een snaar te raken die, de toen 18-jarige, ik nog niet eerder had geraakt. Het zwoele geluid van zijn gitaar, de intrigerende tekst en de scherpe vocalen drongen tot me door. Het was het begin van een avontuur dat mij ontzettend veel zou gaan brengen. Ik besloot via Spotify het album te beluisteren waar Gravity op stond: Continuum. Vanaf de openingsdrums op Waiting On The World To Change, tot de afsluitende blazers van I’m Gonna Find Another You was ik volledig verkocht. Het was de oprechtheid die bluesmuziek bevat in combinatie met een uitnodigend popkarakter dat mij inspireerde. Ik had een maand eerder een gitaar gekocht, maar was nog niet overtuigd. Nu wist ik het zeker: ‘dit wil ik ook kunnen.’
Continuum was voor mij het beginpunt van een heleboel moois. Het album liet mij zien en horen wat er allemaal wel niet mogelijk is met een gitaar, hoe muziek je écht bij de strot kan grijpen en wat een virtuoos Mayer is op meerdere fronten. De tekst van het nummer In Repair omschreef een bepaalde gedachtegang die ik nog niet eerder uit wist te drukken. ‘I’m in repair. I’m not together but I’m getting there’, prachtig. De tedere klanken aan het begin van The Heart of Life maakten een gevoel van ontroering los. En ook de combinatie van hypnotiserende blues instrumentalen en bijna lugubere teksten van I’m Gonna Find Another You waren indrukwekkend. Continuum maakte met alle nummers allerlei nieuwe gevoelens en gedachten, die ik nog niet wist te plaatsen, los
Slow Dancing in a Burning Room verdient een aparte honorering. Vanaf de eerste gitaar-rif kreeg ik kippenvel overal op mijn lichaam. Mayer laat de gitaar op zijn eigen wijze huilen. ‘Ongelofelijk’, dacht ik. De gitaartoon en harmonieuze vocalen weten een bepaalde warmte te creëren, maar zijn tegelijkertijd ook ontzettend ijzig. Deze balans wordt ondersteund door een uit het hart gegrepen tekst en slechts vijf akkoorden. Het onoverkoombare einde van een relatie is iets waar iedereen een tijd lang omheen danst. Dit beschrijven in de zin ‘My dear, we’re slow dancing in a burning room’, bevestigt voor mij dat Mayer het snapt.
Continuum is de plaat van mijn leven. Dit durf ik na slechts drie jaar al te zeggen. De plaat heeft mij op manieren geïnspireerd, geëmotioneerd en geactiveerd waarvan ik durf te zeggen dat geen andere plaat dat meer gaat doen. Mayer heeft mij doen inzien dat muziek mijn grootste hobby is en altijd zal blijven. Het is de reden dat ik dagelijks mijn gitaar erbij pak, ben begonnen met het schrijven van muziekrecensies en ook plezier haal uit het maken van muziek met anderen. In maart zie ik Mayer live in de Ziggo Dome tijdens zijn John Mayer SOLO tour. Wanneer hij Slow Dancing in a Burning Room inzet, zal er een symbolisch einde komen aan mijn coronatijd. De wereld ging tijdens deze coronaperiode voor velen op pauze, maar voor mij was het juist het begin van iets onvergetelijks.
