Don’t judge a book by its cover. Toch geeft de cover altijd de eerste indruk, dat geldt ook in de muziek. In Raad de Plaat bespreekt Nieuweplaat.nl elke maand een album door eerst de hoes eens goed te bestuderen en op basis daarvan een verwachting te schetsen vóórdat er ook maar een noot geklonken heeft. Deze maand: Sincerely, Future Pollution van Timber Timbre.
De albumcover
Deze cover is echt zo vaag als het maar kan. Het zou écht van alles kunnen zijn. De lichtjes van de gebouwen doen gelijk denken aan New York, maar het kan net zo goed elke andere stad zijn.
Als het inderdaad New York is, zou hiphop voor de hand liggen. Daar is het genre ontstaan, dus misschien is het een verwijzing naar de roots van de muziek. De albumhoes is verder ook wel stoer, dus het zou niet gek zijn als het in de richting van rap zou gaan. Ik stel me een somber rapalbum voor over een heftige jeugd in The Bronx.
Toch brengt het artistieke van de cover me aan het twijfelen. De foto heeft iets droevigs. Misschien is het juist wel melancholische indie met een donker randje. Over het leven in een grote stad en over hoe eenzaam dat kan zijn.
Het lijkt alsof de foto gemaakt is vanachter glas, aan de krasjes op de voorgrond te zien. Het zou kunnen dat dit uitzicht hetgeen is dat het album geïnspireerd heeft. Een ode aan de grote stad. Met de krasjes als symbool voor de dingen die de zanger(es) meegemaakt heeft. Of draaf ik nu door?
De muziek
Nou, een ding is zeker: rap is het in ieder geval niet. De band is Timber Timbre, en de muziek neigt eerder naar folk met een randje blues. De zware stem van de zanger en de diepe klanken zorgen wel voor een donkere, bijna sombere sound. Wat dat betreft zat ik dus wel goed.
Mijn vermoeden dat het album over het verleden zou gaan klopt ook al niet. Hoewel de zanger op het album Sincerely, Future Pollution wel reflecteert, gaat dit niet over zijn jeugd. Hij kijkt juist naar wat er in de wereld om hem heen gebeurt en naar de politieke veranderingen. ‘Western questions, desperate elections, campaign Halloween,’ wordt er somber gezongen.
Timber Timbre is een Canadese band, wat mijn New York-theorie volledig ontkracht. Het was dus toch niet zo dat een droevige rapper vanuit zijn hotelkamer neerkeek op ‘the city that never sleeps’ en bedacht hoeveel hij heeft meegemaakt in de stad. Waar rappers nauwelijks ademhalen, heeft dit album een adempauze na elke zin. Het scheelt dat mijn gevoel over de sfeer van het album wel klopte. Wat betreft de somberheid is het een schot in de roos.
