Don’t judge a book by its cover. Toch geeft de cover altijd de eerste indruk, dat geldt ook in de muziek. In Raad de Plaat bespreekt Nieuweplaat.nl elke maand een album door eerst de hoes eens goed te bestuderen en op basis daarvan een verwachting te schetsen vóórdat er ook maar een noot geklonken heeft. Deze maand: Halo van Juana Molina.
De albumcover
De hoes geeft niet al te veel om mee te werken. We zien een deel van een gezicht, als je het dat kunt noemen. Twee ogen en wat huid die helemaal naar de onderkant van de plaat lijkt te smelten. Kunstig? Misschien. Vreemd? Absoluut. Serieus? Moeilijk te zeggen. Met de overdreven gezichtsuitdrukking op de cover behoort een soort ironische of lichtelijk humoristische plaat zeker tot de mogelijkheden.
Mijn verwachtingen voor het album liggen in ieder geval in de kunstzinnige hoek. Ik gok dat het hier gaat om een artiest of band die graag provoceert. De albumcover lijkt verwarring te willen zaaien, dus zou het geen verrassing zijn als de artiest dat ook wil bereiken met de muziek. Maar hoe dan? Ik zet in op een trippy album met rare wendingen en teksten die lastig te peilen zijn.
Aan de andere kant doet de voorkant me ook denken aan een soort groteske versie van een Venetiaans masker. Aangezien ik nog nooit gehoord heb van een gemaskerd bal waarop psychedelische kunstmuziek gespeeld werd, zou het ook zomaar kunnen dat het hier om een wat statiger popalbum gaat. De soort waar af en toe een klassiek orkest opduikt of een ouderwetse wals als basis wordt genomen.
De muziek
Een vreemde, strakke synthesizer-achtige beat en een vervormde stem in een vreemde taal. Mijn eerste introductie met de muziek op Halo van Juana Molina is onverwacht. In de loop van albumopener Paraguaya blijkt echter dat ik vooral met mijn laatste voorspelling niet ver van de waarheid zat. Het broeierige nummer wordt regelmatig onderbroken door een heus strijkorkest. Direct daarna volgt het trippy Sin dones. De violen worden alweer aan de wilgen gehangen om plaats te maken voor een valse synthesizermelodie. Een half nummer verder komt er zelfs nog een swingende percussiegroep bij. Van variatie is de zangeres dus niet vies.
Halo is een achtbaanrit zonder gordels, en de enige houvast die Molina biedt is haar zwoele stem. Voor de gemiddelde Nederlandse luisteraar zijn de Spaanse teksten al wat lastiger te vangen, maar dat leidt amper af. Molina’s stem, constant voorzien van een subtiele stemvervormer, is eerder één van de instrumenten dan een eigen deel van de muziek. Voor de rest verschillen de nummers enorm van elkaar, zowel in sfeer als instrumentatie. Net als je denkt een beetje grip op het album te hebben volgt er weer een vreemde wending, een nieuw instrument of een dissonante solo.
Kunstzinnig is Halo dus zeker, maar de gekke experimenten van Molina lopen nergens écht uit de hand. Zelfs op zijn onconventioneelst blijft de plaat erg fijn om naar te luisteren. Ieder nummer lijkt gebouwd rondom een hypnotische beat die telkens terug blijft komen en langzaam opgebouwd wordt. Halo is relaxed, bij vlagen dansbaar, en van begin tot eind een interessante rit. Een groot deel van mijn voorspellingen kwam uit, en toch stapelde Halo verrassing op verrassing op verrassing. Dat maakt de plaat het luisteren zeker waard in één van de komende benauwde zomeravonden.
