De jaren ’10 zitten er bijna op. Verschillende redacteuren van Nieuweplaat blikken terug op voor hen het beste, meest emotionele, tegenvallende, opvallende of verrassendste album van het voorbije decennium. Dit keer laat recensent Kasper Hermans zijn licht schijnen over Lub Dub van A Toys Orchestra.
Het is nu misschien ondenkbaar, maar tien jaar geleden was er nog geen Spotify. Althans, niet in Nederland. De wereld van streaming heeft ervoor gezorgd dat je af en toe per toeval tegen leuke artiesten aan kan lopen. Meer dan eens heb ik gewoon wat willekeurige letters in de zoekbalk gepleurd om vervolgens te kijken wat voor een muziek ik daarbij tegen zou komen. Dat ik via via uiteindelijk bij A Toys Orchestra belandde, is een gouden greep geweest. Hun laatste plaat Lub Dub is een album dat meer aandacht verdiend.
Als je luistert naar de nummers op Lub Dub zou je het niet zeggen, maar A Toys Orchestra is een Italiaanse band. Als je aan zingende Italianen denkt, kom je niet zo snel bij Engelstalige muziek uit en als dat al zo is, verwacht je een dik Italiaans accent. Maar bij de zang van Enzo Moretto is dat niet te bespeuren – met uitzondering misschien van Take It Easy. Take It Easy is direct een van de meest veelzijdige tracks, wat begint als een redelijk uitgeklede meeklapsong wordt naar het einde toe een voluit spelende, excellerende band. Het is een patroon dat A Toys Orchestra vaker in zijn muziek toepast, alleen komt de overgang naar rock normaal vanuit een meer – zoals de bandnaam al verklapt – orkestrale setting voortvloeien. Dat maakt Take It Easy een voor de groep unieke track.
Maar dat geijkte patroon van naar een climax toewerken, luistert zeer lekker weg. Tenminste, mij maak je heel blij met zorgvuldig opgebouwde tracks, die naar het einde toe helemaal opbloeien en outro’s hebben die vervolgens eindeloos zouden mogen duren. Neem bijvoorbeeld Tiger Claw, dat rustig begint, steeds opbouwt en waarop na een break de band volledig losgaat. Het nummer gaat over een relatie, waarvan je weet dat die slecht voor je is, maar tegelijkertijd onweerstaanbaar blijkt. ‘You rape my body and soul/And I’m wondering why/It’s what I wanted right now.’
A Toys Orchestra is verantwoordelijk voor donkere en melancholische poprock, waarbinnen het je met een zaklamp de weg wijst. Dat doet het af en toe met prachtige lyrics, zoals op bijvoorbeeld de afsluitende titeltrack. ‘I am a rambler in your eyes/You are the gambler in my mind.’ Lub Dub is sowieso een van de allermooiste nummers van de hele plaat. De eerste tonen laten een deken van rust op je neervallen, waarna Moretto – bijgestaan door de tweede stem Ilaria D’Angelis – je op heerlijke wijze bijna in slaap heeft gewiegd, totdat het nummer losbreekt. Weer die climaxwerking.
D’Angelis komt zo af en toe tevoorschijn en voegt telkens iets mysterieus toe. Vooral op het liefdesliedje Candies & Flowers – het nummer dat door haar passage het meest op een duet lijkt tussen de twee vocalisten – wordt het contrast tussen de Moretto en de spannende D’Angelis mooi gevangen. Het album zit dan in het gedeelte met minder grootse orkesttwisten. Zo is het prachtig gebrachte Someone Like You (géén cover van) een track met louter pianotrack en komt de meeklapformule ook een paar keer voorbij op Like A Matisse en Believe.
Ongenoemde pareltjes zijn dan nog opener More Than I Need en het meeslepende met strijkers en gefluit gearrangeerde Show Me Your Face. Dan hou je nog Dance Lady Dance en My Body Is A Lie over. Het zijn de mindere tracks, maar minder is op Lub Dub nog altijd van een goed niveau. Het is een album dat je niet snel zat bent. De diversiteit van nummers, de prachtige muzikale omlijsting en het samenspel tussen Moretto en – als ze meezingt – D’Angelis. Lub Dub: it’s what I wanted right now. And I’m not wondering why.
