De jaren ’10 zitten er bijna op. Verschillende redacteuren van Nieuweplaat blikken terug op voor hen het beste, meest emotionele, tegenvallende, opvallende of verrassendste album van het voorbije decennium. Wessel Uphoff bespreekt dit keer Adele – 21.
Muziek kan mij emotioneren. Van die zielige liefdesliedjes waarbij je dat traantje in je ooghoek nog maar net op tijd weg kan pinken, zonder dat iemand het merkt. Je hebt ook een gradatie verder. De gradatie van keihard janken. Ik noem dat de Adele-gradatie.
En ik ben niet de enige. 2011 was namelijk een jankjaar. Wereldwijd waren de tissues niet aan te slepen en dat allemaal doordat Adele haar tweede album 21 uitbracht. De plaat is inmiddels meer dan 31 miljoen keer verkocht. Hoe komt het dat we allemaal zo fan zijn geworden van de Britse zangeres?
Dat komt door al die verdomde exen die ons met een kapot hart achterlaten. ‘Sometimes it last in love, but sometimes it hurts instead’, klinkt er dan uit je speaker terwijl jij met een fles whiskey en uitgelopen mascara op de bovenste tree van de trap zit. Dramatisch misschien, maar Someone Like You geeft je precies deze mood. Ik was zelf vijftien toen deze monsterhit uitkwam. Nog nooit een fles whisky vastgehouden, laat staan een gebroken hart gehad. Toch voelde het zo. Ik ben verder geen dramaqueen – nee echt niet -, maar dat komt gewoon door Someone Like You. Echt.
Het is Adele haar kracht. Haar liedjes zijn zo geschreven en gezongen, dat je het hoe dan ook pijn in je ziel krijgt. Set Fire to the Rain bijvoorbeeld. Alsof je tranen letterlijk in de fik staan. Of Take It All, ook zo eentje. Het horen van de eerste zin ‘Didn’t I give it al’ was al genoeg. ‘Was deze relatie echt niet te redden?’, dacht puber-Wessel dan die nog nooit een relatie had gehad.
Adele schreef 21 over één en dezelfde ex. Is zij even blij met dat gebroken hart van toen. Door hem woont ze nu in een dikke villa en kunnen wij elk moment van de dag een therapiesessie beluisteren op Spotify.
Want therapie is precies van 21 is. Het nummer Rolling in the Deep omschrijft het album in zijn geheel. ‘There’s a fire starting in my heart/Reaching a fever and it’s bringing me out the dark.’ Oftewel: klaar met huilebalken en verder met het leven. Pubers van nu zouden ‘thank u, next’ zeggen. Adele is heerlijk sassy op Rolling in the Deep, daarom is het waarschijnlijk mijn lievelingsliedje van haar.
Adele is als een beste vriendin die je toezingt met ‘hoe overleef ik een gebroken hart’-handboek die 21 heet. Ik hou nog steeds net zoveel van deze plaat als acht jaar geleden, want het is tijdloos. Over een toekomstige break-up maak ik mij geen zorgen. 21 sleept mij er zonder twijfel doorheen.
