Stel je voor: je bent negentien jaar en doet mee aan een Nederlandse talentenjacht. Daarna volgt er succes in Latijns-Amerika en vervolgens doe je mee aan Beste Zangers. Het betekent je doorbraak in Nederland en bezorgt je een meerdere hitsingles. Rolf Sanchez maakte het allemaal mee. Na een reis vol met veel muzikale hoogtepunten is de tijd rijp voor zijn eerste album: Mi Viaje.
Hotel Jakarta Amsterdam. Het is de plek waar de nu 30-jarige Sanchez zichzelf heeft neergezet om over zijn langverwachte debuutalbum te praten. Een plaat die vol staat met de sound waar hij al jaren zo gek op is: latin. ‘Binnen dat genre is Marc Anthony mijn grootste voorbeeld’, zegt Sanchez. ‘Toen ik op mijn zeventiende van mijn oom een cd van hem kreeg en daarnaar luisterde, dacht ik: ‘Wow! Dat wil ik ook.’ Op dat moment wist ik al dat ik artiest wilde worden. Maar in welke taal of welk genre ik zou gaan zingen, daar had ik nog geen idee van. Marc Anthony gaaf echt de doorslag.’
Je bent al een tijdlang bezig binnen de muziek. Toch ben je pas een jaar geleden begonnen met het maken van je eerste album. Waarom duurde het zo lang?
‘Ik heb een tijdje in Miami gewoond, waar ik veel succes heb gehad met drie salsa-liedjes. Die kwamen allemaal op de eerste plaats in de Tropical Songs Billboard Chart terecht. In die stijl heb ik toen een album gemaakt, waarvan ik later dacht: ‘Wil ik de songs die daarop staan de rest van mijn leven blijven zingen?’ Ik besloot toen om die plaat niet uit te brengen. Tijdens het maken van een tweede album raakte ik betrokken bij een heftig auto-ongeluk waardoor ik terugverhuisde naar Nederland. Vervolgens kreeg ik de kans om mee te doen aan Beste Zangers, dus ging de release van dat tweede album ook niet door. Na het programma volgde mijn doorbraak in Nederland en kwamen de singles Más Más Más en Ven Ven uit. Die gingen allebei superhard. Daar was ik vet dankbaar voor, want voor dat succes had ik jaren gewerkt. Maar intussen zat ik wel in een soort sneltrein, zonder dat ik me echt realiseerde wat er allemaal gebeurde.’
En wanneer kwam het besef dat je die plaat echt wilde maken?
‘Door corona kwam er een moment dat ik met gedwongen gedachtes alleen thuis zat. Ik had heel veel liedjes liggen om weer een album van te maken. Maar ook toen zat ik weer te twijfelen of ze wel goed genoeg waren. Door de drukke periode na Beste Zangers was ik mezelf muzikaal gezien een beetje verloren. Mijn coach zei toen tegen me: ‘Waarom ben je ooit begonnen met muziek maken en wat is de essentie daarvan?’ Toen ik daar een antwoord op vond heb ik het vliegtuig naar Miami gepakt, mezelf drie weken opgesloten en heb ik met mijn vaste producer Andy Clay allemaal liedjes gemaakt waardoor dit album is ontstaan. Dat ik iets bijzonders voel bij bepaalde liedjes en daar niet te veel over moet twijfelen, dat is iets wat ik heb geleerd tijdens die periode. Ik ben nogal een twijfelkont, dus daardoor heeft het allemaal wat langer geduurd.’
Wat was het uitgangspunt toen je het album aan het maken was?
‘In Miami vroeg Andy me: ‘Waarover wil je zingen en wat wil je de mensen meegeven?’ Ik vertelde hem dat ik een liedje wilde maken voor mijn vader. Hij is namelijk degene geweest die altijd achter me heeft gestaan. We schreven een ballad in het Spaans, maar die was eigenlijk meer aan mijn moeder gericht omdat ze Dominicaanse is. Ik heb hem toen naar songwriter Catalina Schweighauser gestuurd en haar gevraagd om er samen een Nederlandse versie van te maken. Dat is uiteindelijk het liedje Wat Is Geweest geworden.
Het uitgangspunt voor veel andere liedjes op het album is, is dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar dat je wel altijd op de muziek kunt blijven dansen. In de discotheek zie ik heel vaak mensen dansen op Spaanse muziek terwijl ze geen idee hebben waar de liedjes over gaan. En dat zijn juist liedjes die qua tekst niets met dansen en vrolijkheid te maken hebben. Het is het gevoel van die liedjes dat mensen laat bewegen. Dat is iets wat ik heel graag wil uitstralen met de nummers op mijn album. Los van het feit of je wel of geen Spaans kent: je moet de intentie van de muziek kunnen voelen.’
Onze samenwerking heeft er voor gezorgd dat ik niet per se opzoek moet gaan naar een nieuwe hit
Je producer Andy Clay speelt ook een grote rol in het schrijfproces van de liedjes. Hoe verloopt die samenwerking?
‘Ik heb Andy ontmoet tijdens een voetbalwedstrijd met wat vrienden in Miami. Ik had geen idee wie hij was binnen de muziek, maar we klikten meteen heel goed. Speciaal voor mij heeft hij op een bepaald moment drie weken vrij genomen om te gaan samenwerken. Tijdens die schrijfsessies had ik soms een onderwerp, maar soms ook niet en dan begon Andy gewoon wat te spelen op de piano. Hij vroeg me dan wat ik voelde als ik de tonen hoorde en daardoor ontstonden bij mij dan weer melodieën. Op die manier kregen we vaak de basis voor een liedje en vanuit daar zijn we de teksten gaan schrijven. Onze samenwerking heeft er ook voor gezorgd dat ik niet per se opzoek moet gaan naar een nieuwe hit. Dat was ik in Nederland namelijk wel aan het doen. Andy heeft me echt geleerd dat het puur om de muziek moet gaan.’
Voor degene die niet zo goed in Spaans zijn, waar gaan als liedjes Solos en Nada Personal over?
‘Nada Personal gaat over wanneer je in een relatie zit en dat je geliefde tegen je zegt: ‘Ik wil niet meer. Ik ben er helemaal klaar mee.’ Die persoon gaat vervolgens weg en slaat een nieuwe weg in. Maar intussen ben jij wel degene die de ander mist. En ook al ben je niet boos, je mist diegene natuurlijk wel. Nada Personal is trouwens één van mijn favoriete liedjes op het album. De inspiratie ervoor komt van het nummer Hawái van Maluma, dat hij later in een duet-versie ook met The Weeknd heeft uitgebracht. Toen ik dat nummer hoorde vroeg ik me af waarom iedereen daar zo hard op ging. Ook omdat het weer zo’n typisch nummer is waarvan niet veel mensen weten waar het over gaat. Ik ben het liedje toen gaan ontleden en zei tegen Andy dat ik ook zo’n type song wilde maken. Toevallig kent hij de schrijver van Hawái en de gitarist die er op te horen is. Met elkaar hebben we Nada Personal gemaakt. In Solos is er iemand die tegen me zegt: ‘Het gaat goed met me.’ Maar intussen weet ik dat het niet zo is. En hoewel ze met een ander is, weet ik dat ze weer verliefd op me kan worden, zodra we samen in dezelfde ruimte zitten’.
Je hebt al flink wat samenwerkingen met andere artiesten op je naam staan. Toch zijn alleen de laatste platen met Kris Kross Amsterdam en Bilal Wahib op het album terecht gekomen. Vanwaar die keuze?
‘De manier waarop Kris Kross liedjes benadert en hoe ze oude liedjes in een nieuw jasje steken, vind ik helemaal te gek. Maar toen we met elkaar in de studio zaten, heb ik wel aangegeven dat ik iets wilde maken wat compleet origineel is. Op de intro met de trompet sample na zijn alle zang- en melodielijnen van Increíble door ons zelf bedacht. Het liedje is helemaal mijn eigen stijl geworden en daarom moest het een plekje op het album krijgen. Bilal Wahib blijf ik één van de tofste artiesten van dit moment vinden, los van wat er met hem de afgelopen tijd is gebeurd. Op ons liedje Mañana ben ik gewoon heel erg trots.’
Voordat je in Nederland succesvol werd had je veel succes in Latijns-Amerika. Heb je plannen om daar binnenkort weer heen te gaan? En hoe zit het met de rest van Europa?
‘Mijn eerste single Por Si No Te Vuelvo A Ver is een Bachata, één van de populairste muzieksoorten van de Dominicaanse Republiek. Ik vond het mooi om daar een verwijzing naar te maken en dat heb ik dan ook gedaan met Mejor Que Tue, het laatste liedje op het album. Die wil ik ook gaan uitbrengen in Latijns-Amerika, zodat ik daar verder kan gaan bouwen aan mijn carrière. We zijn ook bezig om er wat optredens te plannen. Verder ga ik met mijn platenlabel kijken of er een markt is voor mijn muziek in Duitsland. Ook hebben we de goal om te gaan werken in Spanje en Portugal. Dat zou te gek zijn! Maar verder probeer ik niet al te veel naar de toekomst te kijken. Ik ben in de afgelopen drie jaar namelijk meer gaan waarderen wat ik al bereikt heb en daardoor leef ik veel meer in het nu dan ik ooit heb gedaan.’
Mi Viaje van Rolf Sanchez is vanaf nu verkrijgbaar
Fotografie: Ruud Baan & Jasper Suyk
