Het is alweer een hele tijd geleden dat de Londense postpunkband shame zich kon voorbereiden op een nieuwe tour én een nieuw album. Frontman Charlie Steen heeft dan ook veel moeite om tijdens zijn gesprek met Nieuweplaat zijn hype en trots in bedwang te houden. ‘Dit is het beste project dat we ooit hebben neergezet.’
Het tweede studioalbum Food For Worms komt vrijdag uit, hoe voelt dat?
Heel goed. Het is echt het beste project dat we ooit hebben neergezet. Ik kan met trots zeggen dat we het jeugdige en melodische van het eerste album en de meer muzikale kwaliteiten van het tweede album goed samen hebben kunnen voegen. Het resultaat is een plaat die binnen drie maanden op een hele organische manier ontstaan is. Ik ben er echt trots op.
Daarbij hoort natuurlijk een tour, heb je daar zin in?
We zijn op dit moment nog bezig met de release en videoclip voor Adderal, wat de laatste single is die uit gaat komen voor het album. Maar we hebben er ontzettend veel zin in. Door corona is het alweer best wel een tijd geleden dat we een net uitgebracht album konden combineren met een tour, wat veel hype met zich meebrengt. Ook hebben we ons gerealiseerd dat onze live performance nóg beter moet, daarom zijn we van plan om allerlei nieuwe dingen uit te proberen om het allemaal nog net wat specialer te maken.
De vriendschappen binnen de band zijn zo sterk dat het soms net voelt alsof we getrouwd zijn
Maar voor Aderall kwam de single Sixpack uit. Waar gaat dat nummer eigenlijk over?
Het nummer is gebaseerd op room 101, uit 1984 van George Orwell. In het boek is dat een martelkamer waar iedereens grootste nachtmerrie zich in bevindt. Sixpack gaat juist over het tegenovergestelde, een kamer waar ieders mooiste dromen en waanideeën gemanifesteerd zijn. Maar corona heeft dit concept ook beïnvloed. Tijdens de crisis zag je dat er ook mensen waren die het helemaal niet erg vonden om binnen te zitten, mede omdat ze de perfecte controle hebben over alles wat zich in hun eigen kamer bevindt.
Het nummer neemt zich niet te serieus en werkt live ook heel goed. Ook is er een van onze favoriete videoclips uitgekomen.
Het is zeker een interessante videoclip, hoe is die tot stand gekomen?
Aangezien onze muziek zich minder goed leent voor een animatie, zagen we het als een mooie uitdaging om dit toch een keer voor elkaar te kunnen krijgen. Toen we de conceptversie van de clip te zien kregen – waarin Napoleon Bonaparte hard in de sportschool bezig was, gingen we kapot van het lachen. Naar ons verzoek heeft de animator zijn best gedaan om Napoleon er zo kwalitatief slecht mogelijk uit te laten zien. Hierdoor heeft het veel weg van een PlayStation 1 game.
Ben jij dan zo’n gamer?
Niet echt. Vroeger was ik wel geobsedeerd door mijn Xbox, maar die heeft mijn moeder later kapotgeslagen met een hamer en weggegooid. Wel is er een fan die me tijdens de coronatijd een PS2 heeft opgestuurd, met games als The Simpsons Hit & Run, Halo en Tony Hawk. Dankzij die fan heb ik toch nog even mijn jeugd kunnen herleven.
De nummers van The Velvet Underground zijn makkelijk uitvoerbaar, maar onmogelijk om na te apen
Waar gaat jullie album over?
Vriendschap is een thema dat op deze plaat veel voorkomt. Net voor het maakproces had ik een gesprek met een vriend en we beseften ons hoe ondervertegenwoordigd dit onderwerp eigenlijk is in popmuziek. Nummers gaan vaak over romantiek en relaties, terwijl een vriendschap bijna dezelfde elementen als liefde, empathie, doorzettingsvermogen en irritatie bevat. Aangezien wij in een band zitten met vrienden, worden deze aspecten natuurlijk flink versterkt. De vriendschappen zijn dan ook zo sterk dat het soms net voelt alsof we getrouwd zijn.
Dat kan ik me na 8,5 jaar ook wel voorstellen. Hoe kijk je terug op die beginperiode?
Het klinkt cliché, maar eigenlijk was dat wel de mooiste tijd. We zaten nog op school toen we de band begonnen en hebben destijds dan ook verschrikkelijke cijfers gehaald. Maar dat was helemaal prima, we wisten toen al dat we dit wilden doen. De rest boeide ons niet. De wereld lag aan onze voeten en door de jeugdige en verwonderlijke manier van denken voelde alles nieuw. Lange dagen in de tourbus, iedereen die een kamer moest delen en de schurft die ik aan Sean gaf. Destijds voelde het als een hel, maar het is nu zo hilarisch om op terug te blikken. Die passie die we toen hadden blijft mooi.
Welke artiesten hebben je geïnspireerd bij het maken van deze plaat?
Op tekstueel gebied heb ik veel inspiratie gehaald uit de Duitse indiepopband Blumfeld. Ook Lou Reed’s album New York was een grote inspiratie. The Velvet Underground is een van mijn favoriete bands. Lou Reed en John Cale hebben zoveel artiesten na hun geïnspireerd, ook met hun solowerk. De nummers zijn makkelijk uitvoerbaar, maar onmogelijk om na te apen. Ook is er een band uit Tampa, Florida genaamd Merchandise die voor veel inspiratie heeft gezorgd.
Net voordat we de studio ingingen heb ik The Beatles documentaire Get Back gekeken. Het was heel interessant om onszelf te herkennen in de groepsdynamiek van de band. Voor het maakproces van dit album zaten we in een vergelijkbare situatie. We hadden door corona een jaar niet geschreven en kregen van ons management twee weken om het hele album op te nemen. Als band herkende ik veel situaties die zich voordeden in de documentaire: hoe er altijd een bandlid te laat komt, hoe iemand zich ongehoord voelt of juist te veel zelfvertrouwen heeft. Het was heel mooi en inspirerend om te zien hoe zelfs een legendarische band als The Beatles soms op dezelfde manier met dingen omgaat.
Maar ook artiesten afkomstig van totaal andere takken in de muziek inspireren me. De liveshows van de industriële techno band Pelada zijn heel bijzonder om mee te maken. Maar ook countrymuziek als Junior Brother en Dave van Ronk zijn op melodisch vlak heel inspirerend. De muziek is vrij kaal, maar kan met een gitaar en vocalen toch een goede indruk achterlaten.
We moeten de kracht van TikTok niet onderschatten
Wat is je favoriete nummer van het album?
Dat moet wel Aderall zijn, dat ik tijdens het eerste uur van de studiosessie schreef. Ik begon met de baslijn, waarna de gezongen melodie op natuurlijke wijze ontstond. Dat was ook gelijk de eerste keer dat ik een instrument gebruikte om een melodie te schrijven, wat weer een grote invloed heeft gehad op de dynamiek van de gehele plaat. Ik vind dat daarom echt een toffe track, waarbij je dezelfde samenhang tussen zang en instrumentalen goed terughoort op nummers als All The People en Yankees.
Als je een ding mag veranderen aan de muziekindustrie, wat zou je dan kiezen?
Iedereen zou gewoon het geld moeten krijgen wat ze verdienen. Het is zo dubbel dat er nu zoveel aandacht is voor de mentale gezondheid van artiesten, terwijl er juist zoveel zijn die dat moeten doen om echt geld te kunnen verdienen. Je zit er als artiest natuurlijk niet in voor het geld, maar het is compleet terecht dat je je verdiende geld eist. Dat valt helaas flink tegen met Spotify als platform, maar toch maken we er door een gebrek aan opties gebruik van. Wij zijn Taylor Swift niet.
Toch denk ik dat je het optimistisch moet bekijken. Spotify is pas een paar jaar uit, het zal nou eenmaal even duren voordat er op juridisch vlak wetten gaan komen die artiesten beter beschermen. Ook koopt Gen Z het meeste vinyl dan welke generatie dan ook. Daarom moeten we de kracht van TikTok ook niet onderschatten, er komen uit het niks zoveel mensen in aanraking met nieuwe en oude muziek.
Over jullie single Sixpack gesproken… Stel je voor dat je wordt opgesloten voor een jaar, maar je kan wel een sixpack aan albums meebrengen. Welke zes kies je?
De eerste moet wel Tom Waits zijn met The Asylum Years, omdat het de eerste plaat was die ik ooit als jochie heb gekocht. Na al die jaren verbaas ik me nog steeds over de kwaliteit van die nummers, ze zitten heel goed in elkaar. Mijn Braziliaanse vriendin heeft me kennis laten maken met de artiest Gilberto Gil, van wie ik voor zijn album Refazenda ga. De Portugese taal leent zich uitstekend voor de teksten die heel mooi, maar ook bizar en poëtisch zijn.
Qua hiphopalbums kan Illmatic van Nas ook niet ontbreken. Ik word helemaal teruggebracht naar mijn tienerjaren als ik dat hoor. De teksten op dat album behoren misschien wel tot de beste ooit geschreven, wat alleen maar indrukwekkender is als je beseft dat Nas destijds pas 20 jaar oud was.
Sgt. Peppers Lonely Heart Club van The Beatles is ook een must, puur omdat ik daar van al die albums het meeste naar heb geluisterd en mijn favoriete nummer Day In The Life erop staat. Berlin van Lou Reed zal ik ook mee moeten nemen. De teksten zijn geweldig en alhoewel de nummers wel elementen bevatten van andere bekende muziek, klinkt het als niets wat je ooit eerder hebt gehoord. The Fall met Grotesque is ook geweldig, NRWA is dan ook een van hun beste nummers. Voor mijn laatste keus ga ik voor Martha Wainwright, dat ene album met Bloody Mother Fucking Asshole erop. Een van mijn favoriete nummers ooit en misschien wel een van de beste nummers ooit geschreven.
Food for Worms is vanaf 24 februari te beluisteren op alle streamingsdiensten.
