Sterren komen, sterren gaan. Het is de bekendste regel uit de Vlaamse klassieker Mia van Gorki. En de meest ware. Want ook dit jaar zijn er te midden van al die nieuwe opkomende popsterren ons ook weer een paar helden ontvallen. Zo vlak voor de jaarwisseling blikken we nog een keer terug op de imposante carrières van Meat Loaf, Henny Vrienten, Olivia Newton-John en enkele andere sterren die nu bij de sterren zijn.
20 januari – Meat Loaf
Er zijn weinig rockers die hun nummers zo theatraal weten te verpakken als Meat Loaf, zowel live als op plaat. Marvin Lee Aday (zijn echte naam) deed dat niet per ongeluk. Sterker nog, hij vond het een verplichting naar zijn publiek toe. ‘De meeste rockbands denken dat het voldoende is gewoon hun liedjes te spelen. Ik niet. Mensen moeten meegesleept worden in een drama. Ieder hoekje van het podium moet worden benut’, zei hij ooit in gesprek met De Volkskrant. Dat hij zo te werk gaat, hoor je al terug in zijn muziek op plaat. Niet iedereen zal even gepakt worden door mini-opera’s als Paradise By The Dashboard Light en Bad Out Of Hell, en je moet voor deze klassiekers ook als fan enigszins in de stemming zijn. Toch zal niemand ontkennen dat Meat Loaf een van de meest unieke artiesten is, die de voorbije 50 jaar de muziekgeschiedenis heeft gekleurd. En gelet op zijn unieke stijl zullen zijn nummers de komende decennia niet verloren gaan. (Kasper Hermans)
9 februari – Betty Davis
Je zou Betty Davis veel te kort doen door haar enkel naar te zetten als de vrouw van en achter Miles Davis. Toch is dat misschien wel de reden dat velen haar kennen. Ze was immers de reden dat Miles kennismaakte met moderne rock- en funkmuziek. Ook op een aantal van zijn platen was hij te horen en daarnaast componeerde ze voor diverse andere artiesten. Toch bracht Betty Davis solo ook het nodige uit dat niet te versmaden is. Kreeg ze daarvoor te weinig waardering? Het antwoord is waarschijnlijk ja. Destijds werd alleen het album Nasty Gal bij een grote platenmaatschappij uitgebracht, maar werd geen commercieel succes. De verdiende erkenning kwam pas veel later, want haar werk is in de afgelopen jaren verschillende malen heruitgegeven en herontdekt. Zelf kwam ze niet terug naar het podium, want na de dood van haar vader in 1980 trok ze zich terug uit de muziekindustrie naar het ‘normale’ leven. Ze leidde een anoniem bestaan en werd (hopelijk) gelukkig 77 jaar oud. (Bram Peper/Kasper Hermans)
25 maart – Taylor Hawkins (Foo Fighters)
Het overlijden van Taylor Hawkins laat een groot gat achter in de wereld van de hardrock en de grunge. De drummer van Foo Fighters, waar hij de afgelopen decennia voor actief was, kwam op 25 maart van dit jaar te overlijden en werd slechts 50 jaar oud. Hawkins begon zijn carrière bij de band Sylvia aan het begin van de jaren 90. Vanaf 1994 speelt hij als tour drummer voor Sass Jordan en Sexual Chocolate, als in 1997 Foo Fighters op zijn pad komt. Na het vertrek van de oorspronkelijke drummer, William Goldsmith, moet bandleider Dave Grohl op zoek naar een nieuwe drummer voor de relatief jonge rockband. Hoewel Grohl in eerste instantie alleen voor advies contact opneemt met Hawkins, biedt hij zichzelf aan als vervanger van Goldsmith. De rest is geschiedenis. Hawkins is te horen op 10 studioalbums van de Foo Fighters en verschillende andere projecten.
Ter ere van Hawkins werden er in september twee tributeconcerten georganiseerd. Deze concerten, die elk bijna zes uur duurden, bestonden uit een line up van ruim 50 artiesten. Een van hen was zijn 16-jarige zoon Oliver Shane Hawkins. (Sverre Kolman)
25 april – Henny Vrienten
‘Als je iets doet, doe het dan waarachtig. Zorg ervoor dat er een kern van waarheid in zit, dat jij het bent. Het moet geloofwaardig zijn’, dat zei Henny Vrienten in een van zijn laatste interviews op zijn verbouwde boerderij in het Twentse Diepenheim. Een zeer passende quote voor de frontman van een van de meest iconische en unieke bands die Nederland ooit gekend heeft. Doe Maar gaat hand in hand met het Nederlandse tijdbeeld van de jaren ‘80. De band combineerde Nederpop en reggae om een nieuw geluid op de kaart te zetten, wat misschien net iets té goed viel bij het grote publiek. Gewapend met zijn vetkuif, basgitaar en ADHD-achtige vocalen, kreeg Vrienten het al gauw voor elkaar om een leger aan luid blèrende tienermeisjes aan te trekken. Naarmate dit onvoorziene Beatlesque-succes steeds verder toenam verloren Vrienten en zijn bandleden het plezier in het live optreden, waardoor de band onvermijdelijk uit elkaar viel. Het einde van Doe Maar bleek enkel een nieuw begin voor Vrienten. Hij ging solo verder en kwam zo nu en dan met zijn oude bandmaten bijeen voor een Doe Maar-reünie. Met zijn bijdragen aan verschillende kinderprogramma’s als het Klokhuis en Samenstraat wist hij ook weer een nieuwe generatie aan te spreken. Van origine was zijn muziek nooit bedoeld voor het grote publiek, maar toch wist Vrienten met zijn teksten meerdere generaties te verbinden. Henny Vrienten gaat samen met Doe Maar de geschiedenisboeken in als een van de meest succesvolste en herkenbare popgroepen van Nederland. (Willem van Gastel)
17 mei – Vangelis
Er zijn er maar weinigen, die op hun vierde al een concert voor tweeduizend man hebben gegeven. Evanghelos Odysseas Papathanasiou, beter bekend als Vangelis, was één van hen. De Griekse componist deed dat bovendien zonder overmatig naar zijn bladmuziek te staren, want daarmee kon hij niet overweg. Muziekles en noten lezen waren niet aan hem besteed. Hij componeerde op gevoel. Op emotie. Dat die emoties soms een nummer lang niet anders dan Hmmmm, hmmmm schalden, maakte hem uniek. Overigens was de muziek van Vangelis lang niet altijd zo sferisch als op zijn beroemde soundtracks Chariots of Fire en Conquest of Paradise. In zijn jonge jaren was Vangelis te vinden in (progressieve) rockbands. Dat was niet zonder succes. Wat heet! Aphrodite’s Child was een jaar of vier amper weg te denken uit de hitlijsten en behaalde in Nederland zelfs de hoogste positie met I Want To Live. Toch werd geen van die hits ooit zo iconisch als een aantal van de soundtracks, waarmee hij later als componist zijn publiek betoverde. (Kasper Hermans)
8 augustus – Olivia Newton-John
De meeste mensen zullen Olivia Newton-John vooral kennen van haar rol in de hitfilm Grease. Toch is dat lang niet alles wat de actrice heeft gedaan. Nog voordat de Grease-gekte begon, maakte ze deel uit van popgroep Tomorrow, vertegenwoordigde ze haar geboorteland Engeland op het Eurovisie Festival, scoorde ze haar eerste hit (geschreven door niemand minder dan Bob Dylan) en won ze vier Grammy’s. In 1978 verscheen ze naast John Travolta op het witte doek, in de rol van braaf schoolmeisje Sandy. In de film, waarvoor ze megahits als You’re The One That I Want en Hopelessly Devoted To You inzong, veranderde ze van een stil, tuttig meisje in een stoere, sexy vrouw op wie menig kijker een oogje had. Na de film werd ook haar muziekcarrière stoerder en sexyer, met nummers als A Little More Love en Physical. In 1992 werd voor het eerst borstkanker geconstateerd bij de zangeres. Newton-John besloot zich in te gaan zetten voor kankeronderzoek en richtte een eigen stichting op. Ze werd voor veel mensen een symbool van hoop. De zangeres kreeg de ziekte drie keer, voor het laatst in 2017. Na een lange en moedige strijd overleed ze op 73-jarige leeftijd aan de gevolgen van de ziekte. (Giulia Checchi)
1 november – Takeoff
Heel soms heb je een rapper die hiphop van een muziekgenre in een kunstvorm weet te veranderen. Takeoff was er zo een. Hij kon elk woord laten rijmen, had een flow die naadloos op elke beat paste en het belangrijkst: hij was de koning van de adlib. Samen met zijn oom Quavo en neef Offset maakte hij deel uit van het iconische hiphoptrio Migos en scoorden zij flink wat hits. Toch werd hij nooit de superster die hij verdiende te zijn. Al was dat vooral zijn eigen keuze. Takeoff was niet zo flashy als Quavo en had ook niet zo’n controversiële relatie als Offset. Alleen wanneer hij rapte eiste hij de spotlight op. Zo zou zijn verse op T-shirt uitgeprint in een hiphopmuseum moeten hangen. Dit jaar was hij met Hotel Lobby nog verantwoordelijk voor de beste hiphoptrack van het jaar en aan de top van zijn kunnen. Zijn hese stemgeluid zal nog lang gemist worden. (Guillaume Dijkhuizen)
5 november – Aaron Carter
Aaron Carter werd al op enorm jonge leeftijd bekend. Zijn muzikale carrière begon op zijn zevende en zijn debuutalbum, met daarop twee top 10-hits, verscheen nog vóór zijn tiende verjaardag. In 2000 nam zijn populariteit in sneltreinvaart toe, nadat megahit I Want Candy verscheen. Carters nummers werden steeds bekender via Disney Channel en Nickelodeon en de zanger trad op in voorprogramma’s van onder meer Britney Spears en de Backstreet Boys (waarvan zijn broer onderdeel uitmaakte). In 2001 maakte hij de switch naar een acteercarrière en kreeg hij een rol in de populaire serie Lizzie McGuire. Ook zong de zanger in soundtracks van films van onder andere Pokémon en Jimmy Neutron. Hij was in zijn beginperiode een idool voor veel jonge mensen. De zanger bracht vijf in totaal albums uit, de laatste in 2018. In de afgelopen jaren trad Carter niet meer op en leek het steeds verder achteruit te gaan met de mentale gezondheid van de zanger. Het jeugdidool van weleer kreeg helaas niet de kans om de het leven na zijn jeugd te ontdekken. (Giulia Checchi)
8 november – Pierre Kartner (Vader Abraham)
Pierre Kartner, beter bekend als Vader Abraham, is een instituut binnen de Nederlandse muziekwereld. De zanger, componist en producer maakte hitsingle ’t Kleine Café aan de Haven, dat in meerdere talen werd vertaald en meer dan 200 keer werd gecoverd. Ook zijn Smurfenlied werd internationaal populair; de zanger verkocht van deze single maar liefst 25 miljoen platen. Achter de schermen schreef hij daarnaast ook hits voor andere Nederlandse artiesten. Zo schreef hij Corry Konings’ Huilen Is Voor Jou Te Laat, waarmee de zangeres met haar groep doorbrak. Ook De Clown (Ben Cramer) en Manuele (Jacques Herb) zijn van Kartners’ hand. In 2014 ontving Vader Abraham de TrosKompas oeuvre-award voor zijn uitgebreide collectie levensliedjes. De zanger trad al jaren niet meer op, maar nog steeds zijn zijn nummers regelmatig te horen in de kroeg en nog steeds kent iedereen de tekst. Zijn muzikale nalatenschap is groots. Veel te groot om door een waterkraan te kunnen. (Giulia Checchi)
30 november – Christine McVie (Fleetwood Mac)
Christine McVie was een geliefde componiste, toetsenist en zangeres. Haar eerste hit I’d Rather Go Blind scoorde ze met de band Chicken Shack, maar ze werd vooral bekend als lid van de wereldberoemde band Fleetwood Mac. Ze schreef meerdere monsterhits voor de band. Het in 1977 verschenen album Rumours, waaraan zij een grote bijdrage leverde, is nog steeds een van de bestverkochte albums ooit. Vooral de harmonieën die de zangeres samen met Stevie Nicks zong, werden enorm geprezen. Van de zestien hits die in 1988 verschenen op het Greatest Hits-album van Fleetwood Mac, schreef McVie maar liefst de helft. De zangeres is dan ook een belangrijke kracht achter de populariteit die Fleetwood Mac tot op de dag van vandaag nog geniet. In 1998 stapte ze uit de band om zich te focussen op haar solocarrière. In 2013 maakte ze haar terugkeer bij Fleetwood Mac en in 2019 tourde ze voor het laatst met de groep. (Giulia Checchi)
24 december – Maxi Jazz (Faithless)
Als er één artiest is die de twee grote opkomende genres van de voorbije dertig jaar goed heeft weten te verweven tot een geheel is het Faithless. En dat gebeurde dan vooral dankzij rapper Maxi Jazz (echte naam Maxwell Fraser). Hij zorgde ervoor dat de elektronische klanken van de band werden gemixt met heerlijke rapskills. Toffe beats met altijd een soort onderkoelde, maar toch intrigerende rap. Alsof Maxi Jazz de woorden haast achteloos in weergaloos tempo over zijn lippen gooide. Vooral rondom de eeuwisseling was Faithless niet meer weg te denken uit de hitlijsten met knallers als Insomnia, We Come 1 en God Is A DJ. Nog steeds laten de succesjaren van Faithless hun welverdiende sporen na in het uitgaansleven. Aan het laatste album All Blessed, dat kwam na een break van bijna tien jaar, doet Maxi Jazz niet mee. Wel staat er met hem een tour gepland. Een nieuwe succesperiode zit er echter niet in, want gezondheidsproblemen spelen Maxi Jazz parten. Shows – onder andere in Nederland worden gecanceld en uiteindelijk overlijdt hij op 65-jarige leeftijd. (Kasper Hermans)
Foto: Eva Rinaldi
