Nog voor het debuutalbum Dawn Of The Freak van The Haunted Youth verkrijgbaar is, is de band van Joachim Liebens al bestempeld als dé muzikale hoop van België. De roem snelde The Haunted Youth vooruit met singles die tot ver over de Belgische landsgrenzen werden opgepikt. Op 4 november ziet Dawn Of The Freak dan eindelijk het levenslicht. Liebens schoof aan voor een gesprek met Nieuweplaat over de sociale functie van muziek, knuffelberen van glaswol en hoe het album als therapie fungeert voor een traumatische jeugd.
Liebens gaat achterover hangen in zijn stoel. Het debuutalbum mag nog niet verschenen zijn, de aandacht voor The Haunted Youth is desondanks groot. ‘Oh man, ik ben dit echt totaal niet gewend. Ik begin er de laatste maanden een beetje een goede flow in te vinden, maar daarvoor had ik er echt moeite mee op elk vlak waar je er maar moeite mee kunt hebben. Er komt ook gewoon zoveel op je af dat je soms niet meer in staat bent om het effectief te beleven. Ik probeer me maar vast te houden aan alles wat me inspireert: de muziek, het familiegevoel binnen de band en goede shows spelen.’
Het lot van succesvol zijn…
‘De afgelopen drie jaren heb ik geleerd dat niets gaat zoals ik wil en dat ik niks onder controle heb. Het is gewoon een kwestie van zoveel mogelijk genieten van de rit en het te nemen zoals het komt. Ik heb inmiddels genoeg shit meegemaakt. Met iedereen in de band wel een keertje ruzie gehad en weer bijgelegd. In de studio vaak genoeg tegen de muur opgelopen en weer opgestaan. Je moet elk obstakel als een avontuur zien.’
Maar al die aandacht is dus niet je grootste hobby?
‘Ik wil er echt wel van genieten. Maar voor de rest ben ik vooral bezig met wat binnen de studio het vervolg gaat zijn op wat er nu aan het gebeuren is.’
Denk je daar nu al over na, ja?
‘Voor mij is Dawn Of The Freak al een aantal maanden geleden afgesloten. Achter de schermen dan, voor de meeste mensen begint het natuurlijk nu pas. En ik voel mijzelf niet honderd procent als ik niet met muziek bezig ben. Er is altijd wel een next thing waar ik aan wil werken. Maar begrijp me niet verkeerd: ik ben heel blij dat iets waar ik zo lang aan heb gewerkt nu aandacht krijgt. Dat mensen interesse hebben in mijn muziek en zich daarmee verbonden voelen.’
De dramatische kant van The Haunted Youth bestaat omdat ik simpelweg weinig positieve gevoelens heb over mijn jeugd.
Hoe komt het dat de muziek van The Haunted Youth zo aanspreekt?
‘Ik denk de manier waarop ik mijn songs inkleur. Contextueel en qua gevoel. Wat ik eigenlijk doe…’ Liebens denkt even na. ‘Ik breng twee tegengestelden bij elkaar in dezelfde context. Er is altijd een snijdende kant en een knuffelende kant. Sugar for the pill.’
Die snijdende kant zie je alleen al in de songtitels terug. Broken, Shadows, Gone, I Feel Like Shit And I Wanna Die. En toch klinkt het muzikaal gezien nog best optimistisch.
‘Een vriend van mij vroeger op de kunstschool heeft ooit als kunstwerk een teddybeer van glaswol gemaakt. Dat beschrijft echt exact wat ik doe met The Haunted Youth. Het idee achter die donkere titels is dat mensen een medicijn kunnen vinden voor als ze vanuit therapeutisch perspectief naar muziek zoeken. Want dat is wat muziek ook altijd voor mij is geweest: therapie. Als ik mijn muziek de wereld in stuur, moet het dezelfde impact voor anderen hebben. Antwoorden op een behoefte.’
Is deze manier van werken, met al die persoonlijke teksten, niet heel confronterend?
‘Ik voel mij zó mezelf als ik op deze manier werk. Ik voel me zó thuis. Dus waarom zou ik dat niet doen?’
Hoe werkt dat eigenlijk, muziek als therapie?
‘Wie ik ben als persoon. De dingen die ik meemaak en héb meegemaakt. Dat bepaalt bewust en onbewust hoe mijn songs worden. Bij nummers als Gone en I Feel Like Shit And I Wanna Die was het mijn bedoeling om zo direct mogelijk te zijn. Omdat ik wil dat mensen die op dát moment muziek nodig hebben het kunnen vinden in de meest directe vorm. Een lyric kan zó in your face zijn… Iets zeggen over hoe jij je voelt. Dan komt alles in één klap los. Daarom huilen mensen bij muziek. Daarom is er die ontlading. Mensen voelen zich emotioneel begrepen. Dát is mijn waardeoordeel in een nummer: als ik mij begrepen voel door mijn eigen song.’
Voor mij is Dawn Of The Freak al een aantal maanden geleden afgesloten. Achter de schermen dan, voor de meeste mensen begint het natuurlijk nu pas.
Het effect daarvan op Dawn Of The Freak is erg sterk. Maar de muziek blijft ook los van die emotionele lading overeind staan.
‘Ik wil zorgen dat ik mijn muziek de beste muziek ooit vind. Dat het zo ‘mij’ is, dat het de beste shit out there is. Daar ben ik altijd naar op zoek. Ik wil niet naar The War On Drugs of Slowdive luisteren en mijn muziek minder vinden.’
De lyrics op het album gaan veelal over jouw jeugdjaren. Hoe kijk je terug op die tijd?
‘Ik was nooit echt onderdeel van het sociale spel. Ik had nooit vrienden. Ik hoorde er niet bij. Dat deed pijn, dat vond ik echt jammer. Ik deed ook veel wanhopige pogingen om er wél bij te horen, maar dat ging altijd verkeerd. En hoe langer dat duurde, hoe meer ik me distantieerde van mensen. Ik ging meer op mezelf leven. Dat voelde comfortabel, ik werd niet meer zo geconfronteerd met de issues die ik had. Misschien hoorde ik mij wel af te zonderen.’
Om nu weer in het middelpunt van de belangstelling te staan.
‘Hoe meer ik dat gevoel van afzondering toeliet, hoe meer ik juist weer de weg naar mensen terugvond. Via mijn muziek. Sociaal gezien is muziek altijd mijn weg naar mensen geweest, omdat ik dat in het sociale leven altijd heel moeilijk heb gevonden. Al was het nooit echt mijn bedoeling om muziek te maken zodat ik vrienden zou hebben.’
Je zei al dat die persoonlijke ervaringen niet alleen bewust, maar ook onbewust effect hebben op je muziek. Heb je een voorbeeld?
‘Neem Coming Home. De tekst van het refrein… Ik wist eerst niet waar het over ging. Het kwam er gewoon uit, puur omdat ik verplicht was om wat tekst te zingen over een opgenomen track. Later ga je nadenken over wat je hebt gezongen. Dan denk je ineens: ‘wajoo, al die shit die ik vroeger heb meegemaakt. Ook thuis. De moeizame relatie met mijn ouders. De afstand die er tussen ons was. Die behoefte om een thuis te hebben en je ergens thuis te voelen. Dát zit erin. Maar het is ook weer die knuffelbeer. Dat gevoel van uit school komen en lekker buiten skaten in de buurt. Dat zit óók in Coming Home.’ Lachend: ‘Toen mensen dat nog deden en niet alleen maar op hun iPhone zaten.’
Mensen volgen therapie over het algemeen omdat ze het nodig hebben. Niet omdat ze het leuk vinden. Je vindt muziek maken wel leuk toch?
‘Of course! Juist omdat het zo leuk is, is muziek voor mij therapie. Nummers thematisch inkleden in een bepaald narratief. Dat zorgt ervoor dat een nummer een doel heeft en dat het niet gewoon weer een zoveelste track over niks is. Een beetje betekenis, urgentie. En dat moet ik voelen. Als die persoonlijke urgentie er niet is, waarom zou iemand anders zich dan in de muziek herkennen? Als ik – de meest kritische geest die er is om mijn muziek te beoordelen – in staat ben om iets te maken dat mij een gevoel van ontlading geeft… Daar geloof ik in. Ik heb dat altijd leuk gevonden.’
Ik wil niet naar The War On Drugs of Slowdive luisteren en mijn muziek minder vinden.
Zou The Haunted Youth ook muziek kunnen maken over positieve dingen? Verliefd worden, de jackpot winnen, wat dan ook.
‘Ja sowieso. Ik wilde dat mijn eerste album thematisch gezien over mijn kindertijd zou gaan. De dramatische kant van The Haunted Youth bestaat omdat ik simpelweg weinig positieve gevoelens heb over mijn jeugd. Ik had nog een hoop unresolved shit en ik had zin om daar wat mee te doen. Ik zat ergens mee en ik voelde daar persoonlijke relevantie bij. Natuurlijk zit ik daar nog steeds mee, want een song of album maken lost niet magischerwijs je problemen op. Maar voor mijn volgende plaat denk ik er bijvoorbeeld over om een liefdesliedje te maken. Het tegenovergestelde van Broken, eigenlijk. Ik heb nu over diepe shit geschreven, maar dat betekent niet dat ik dat per se moet blijven doen.’
Wat hoop je dat mensen uit Dawn Of The Freak halen?
‘Mijn vriendin is lifecoach en zij stelt bij mensen heel vaak voor om een dagboek bij te houden. Dat geeft inzicht in jezelf, de mogelijkheid om naar jezelf te kijken. Zoiets wil ik ook bereiken met muziek. Muziek weigert nooit. Mensen kunnen het bewust opzetten en blijven opzetten. Het album geeft je een sugary soundtrack to misery. En als je ergens een soundtrack voor hebt, voelt het weer even alsof het niet langer you and the shadows is. Dawn Of The Freak brengt een boodschap aan mensen die net als ik zijn. Iemand die alleen op de speelplaats zit en niet weet hoe tegen iemand te praten. Iemand die in de spiegel een jongen ziet, maar van binnen een meisje is. Of al die andere shit out there. Ik laat zien: je bent niet alleen, want ik ben ook zo! En hier heb je een auditieve wereld waarin je je kunt onderdompelen, zodat je een thuis vindt. Daarom is Coming Home de meest belangrijke The Haunted Youth-song. Daar valt alles samen. Niet voor niets eindigen wij onze set altijd met dat nummer. Ik ben hier. Met mijn band. Met jullie. Samen. En wij zijn thuis.’
Het album Dawn Of The Freak van The Haunted Youth is nu te beluisteren.
Fotografie: Charlie De Keersmaecker
