Met English Grafitti laten de indierockers van The Vaccines een heel andere kant van zichzelf zien. We spraken drummer Pete Robertson voor hun show op Best Kept Secret. “We hebben ons beste werk tot nu toe geleverd.”
Interactie met het publiek is voor jullie belangrijk . Verlies je de romantiek van optreden in een popzaal niet wanneer je op een festival speelt?
Persoonlijk neig ik naar spelen in een zaal. Maar variatie is juist ook belangrijk, op een festival heb je totaal verschillende ervaringen. Soms speel je op klaarlichte dag, dan weer in een tent terwijl het buiten donker is. Als je het hele jaar lang in kleine popzalen speelt, is de omschakeling naar immens grote stages met tienduizenden mensen voor je neus te gek. Al is het ook onpersoonlijker, in een kleine zaal staat het publiek recht voor je neus. Dat mis ik wel wanneer ik op een groot festival speel.
Welke artiesten inspireerden jullie tijdens het maken van English Graffiti?
Ontzettend veel. Het moment dat wij met idee kwamen om met Dave Friddman samen te werken herinner ik mij goed. Hij had een gesprek gehad met iemand van ons platenlabel over een samenwerking met ons. We begonnen meer naar zijn werk te luisteren: MGMT, Flaming Lips, Tame Impala en Mercury Rev. Om te zien hoe wij gebruik konden maken van die typerende, herkenbare sound. En we bedachten hoe onze muziek in zijn stijl zou passen. Het duurde niet lang voor we onze demo’s en manier van schrijven volledig op hem afgestemd hadden.
English Graffiti klinkt anders dan jullie vorige werk. Is deze sound de logische uitkomst van de weg die jullie hebben afgelegd?
Jazeker. Als we dat niet hadden meegemaakt waren we zeker niet in staat geweest te doen wat we op het laatste album hebben gedaan. Ik herinner mij dat ik tijdens het opnemen van English Graffiti dacht: “Alles wat we tot nu toe hebben gedaan was slechts training.” Coming Of Age is daarvan het perfecte voorbeeld. Die plaat maakten we met Ethan Johns, de levende belichaming van een klassieke rock ‘n’ roll opname. We gebruikten geen metronoom, minimaal gebruik van overdub en keyboards waren een no-go. Een band in een kamer, microfoons om ons heen en wanneer hij op de knop drukte begonnen wij met spelen. Deze manier van opnemen maakte ons een veel betere band. Zonder zo’n leerproces waren we niet in staat geweest een album te maken dat ook maar in de buurt zou komen van het huidige. Het viel allemaal perfect samen.
Freddie zei ooit: “Perfectie gaat over toewijding – als een artiest het echt meent is er geen reden waarom het niet perfect zou zijn. Het is iets natuurlijks, en alles is perfect wanneer het natuurlijk is.” Als we kijken naar de mate van toewijding, zou jij dan zeggen dat dit album perfect is?
Dat denk ik zeker. Daar bedoel ik niet mee dat het beter is dan het werk van een ander. Ik denk wel oprecht dat dit het beste album is dat we nu konden maken. We deden er anderhalf jaar over om te schrijven, op te nemen en te arrangeren. Dat kost ontzettend veel inspanning en er zijn momenten geweest dat iedereen bijna gek werd. Al staat toewijding voor mij niet gelijk aan een perfecte uitkomst. Het gaat er vooral om dat je niet compromitteert en je hart volgt.
‘Variation is the spice of life.’ Als band wil je jezelf blijven ontwikkelen, maar sta je tijdens het opnemen ook stil bij het feit dat de fans misschien gewoon dezelfde formule willen en enkel nieuwe liedjes?
Het is het doodgeslagen cliché waar iedereen altijd over begint: het moeilijke tweede en derde album. We hebben geprobeerd dat zoveel mogelijk te negeren en gewoon eerlijk naar onszelf te blijven, door de muziek te maken die wij wilden maken. Uiteindelijk is dat instinct alles wat je nodig hebt.
Justin wil concurreren met ’s werelds grootste sterren. Ben je niet bang dat de honger naar succes gaat overheersen in jullie muziek?
Dat zou een gevaar kunnen zijn. Niemand van ons heeft enige pretenties wat betreft commercieel succes. We hebben vanaf het begin altijd gezegd dat elk commercieel succes gezien moet worden als een bijproduct. We hebben zojuist ons beste werk tot nu toe geleverd, en dat gedaan door te concentreren op het maken van goede muziek, niet perse op het maken van muziek waar wij van dachten dat het succesvol zou zijn.
Je praat over het behalen van succes en een ‘grote band’ willen worden. Heb je dat niet allang behaald bij jullie huidige fans?
Ja, ik bedoel we hebben al meer bereikt dan we voor mogelijk hielden. Het is echt onwerkelijk wanneer 20.000 fans de woorden van jouw liedjes terug zingen naar jou. Dat is niet te beschrijven.. We zijn echt blij met dat wat we tot nu toe hebben bereikt. Jongeren met tattoos van onze teksten, we zijn opgewacht door hordes mensen op het vliegveld van Taiwan en in Brazilië maar ook door presidenten. Dan denk je “shit we doen nu echt met de grote jongens mee”.
In 2012 zei Justin dat jullie allemaal enigszins oncomfortabel waren met de nieuwverworven status als indie rock iconen en het feit dat bekende en onbekende mensen over jullie aan het praten waren. Hoe sta jij daar nu in?
We zijn nu iets ouder en er een stuk comfortabeler mee. Gewoon iets volwassener. Ook voel ik mij, en ik denk dat ik voor iedereen spreek, veel beter over onze nieuwe plaat dan de vorige die we maakten. Niet dat we ontevreden waren over Coming Of Age, absoluut niet, maar die stap van een kleine zaal naar duizenden mensen in de O2-arena was een beetje ontmoedigend, het was eng. We zijn nooit zelfverzekerder geweest dan we nu zijn en dat hebben we grotendeels te danken aan English Grafitti. We weten dat er mensen zullen zijn die je niet mogen, en dat is geen probleem, want dat is eenmaal onderdeel van het leven.
Foto: Shore Fire Media
