Looking For Faces is de volgende mijlpaal in een reeks van hoogtepunten van The Vices. Het voorprogramma doen van Yungblud, uitgeroepen tot 3FM Talent, spelen op Eurosonic Noorderslag en de Popronde; noem het maar op. De heren van deze Groningse band zijn helemaal klaar om Nederland (en meer?) te veroveren, en dat begon allemaal in een kleine studentenkamer, waar de eerste persfoto van de jongens is gemaakt.
Op een zonnige vrijdagmiddag in februari zitten Jonathan Kruizenga en Floris van Luijtelaar, twee van de vier bandleden, klaar in een typisch studentenhuis om meer te vertellen over hun mijlpaal. De kamer waar we zitten, wordt ‘de interviewkamer’ genoemd door de jongens en het is de plek waar de allereerste persfoto van de band is geschoten. Een plek met enige waarde en het begin van de avonturen van The Vices.
De jongens zijn ‘de ondeugden’ als je de bandnaam letterlijk vertaalt en ook dat hoor je in de muziek: “Vices is aan de ene kant die onserieuze band waar brullende olifanten door de muziek heenkomen en het een chaotisch circus is, maar aan de andere kant zit er ook gewoon een diepere betekenis achter. Die combinatie, dat is Vices”, vertelt Floris van Luijtelaar, frontman van de band.
De andere twee bandleden Mathijs Louwsma, de drummer, en Simon Bleeker, de bassgitarist zijn niet aanwezig, maar je merkt dat de jongens echt samenwerken. “Simon heet bij ons de zalm, want hij gaat altijd overal eerst tegenin. Als je met een groep zit en iedereen zegt ja, dan zegt hij nee. Uiteindelijk gaat het dan te ver en gaat hij er toch in mee. Dat houdt ons wel scherp, want het zorgt ervoor dat je je eigen ideeën beter wil maken. Zalm zijn is niet per se slecht”, vertellen van Luijtelaar en Kruizenga samen. De vriendschap binnen de band is duidelijk aanwezig als je de jongens hoort praten, ze glunderen.
Liever rock-’n-roll dan K3
Waar ze tijdens die eerste persfoto nog droomden van een debuutalbum, is dat nu bijna werkelijkheid. Jonathan Kruizenga, gitarist van The Vices, vertelt enthousiast over de aankomende release: “Het voelt zo vet om ons verhaal gewoon in handen te hebben. Het is echt een album geworden.” Ondanks dat het album tijdens de coronaperiode is opgenomen, heeft het coronavirus geen invloed gehad op het proces of op de muziek. Floris van Luijtelaar had namelijk niet de behoefte om het virus bij het schrijfproces te betrekken: “Ik voelde me niet aangetrokken om er iets mee te doen.” Daar voegt hij aan toe dat ze muziek maken om je iets te laten voelen of om iets teweeg te laten brengen, maar zéker niet om je aan corona te laten denken. “Dan focus je je op iets negatiefs en daarmee maak je het jezelf alleen maar moeilijker. Bovendien hoor je er al genoeg over de hele tijd”, vult Kruizenga aan.
De band omschrijft zijn muziek als een smaakvolle mix van indiepop, surf- en garagerock en dat heeft zich bij de leden al van jongs af aan ontwikkeld. “Ik luisterde eerst altijd naar een oude rock-‘n-roll cd toen ik vier à vijf jaar was. Ik werd altijd pissed als mijn broertje K3 of iets dergelijks wilde luisteren”, vertelt Floris van Luijtelaar. Ook de vader van Floris heeft tijdens autoritten naar familie in Limburg grote invloed gehad op zijn muzieksmaak. “Mijn vader liet toen altijd veel muziek horen; van Red Hot Chili Peppers tot U2 of The Growlers. Ik speelde altijd al gitaar, maar daardoor ben ik nog meer met muziek gaan doen. Vervolgens ging mijn vader ook nog meer muziek luisteren en dat versterkte elkaar.”
Album als artistiek nieuwsbericht
En nu ligt er een album klaar om te releasen. Looking For Faces, zoals de plaat heet, is volgens The Vices als een dagboek van iemand die het leven observeert. En ook dat was niet geheel vreemd, want zo hield Jonathan Kruizenga tijdens een verre vakantietrip een reisdagboek bij en Floris van Luijtelaar is ook altijd al bezig met schrijven. “Vroeger toen ik nog niet zelf kon schrijven, zei ik tegen m’n pa wat hij moest opschrijven; van die simpele verhalen, maar daarna begon ik zelf echt te schrijven”, vertelt van Luijtelaar. “Ik had een soort eigen krant en dat ging allemaal over wat ik meemaakte. Alles werd dan geschreven als een nieuwsbericht. En eigenlijk is dit album hetzelfde: een soort nieuwsbericht, maar dan artistiek verpakt. Het lijkt ook nog een beetje op een krant met de krantenknipsels op de cover.”
Niet vechten, maar genieten
Het album zelf bestaat met name uit tegenstellingen. In alle nummers, behalve de laatste, wordt er gezongen over onbeantwoorde vragen of vragen die moeilijk te beantwoorden zijn. “Bepaalde dingen gaan bijvoorbeeld over verslaving, dat is niet te begrijpen. Je wil het helemaal niet en toch gebruik je bijvoorbeeld een middel als drugs”, vertelt Floris van Luijtelaar erover.
Het nummer Before Your Birth is daar ook een voorbeeld van. “Het verhaal is dat je soms iemand ontmoet en diegene beter leert kennen, bijvoorbeeld over het verleden. Het verleden is dan soms heel anders dan je had verwacht bij diezelfde persoon. Je kan het dus niet rijmen met wat diegene vroeger heeft gedaan en hoe diegene nu is. Oftewel, de wereld verandert, maar jijzelf verandert ook en dat proces is er continu.”
Jonathan Kruizenga vertelt dat hij een mooie levensles uit de track heeft kunnen halen: “In de track komen de teksten ‘enjoy the tight’ en ‘toss me around’ veel voor en voor mij staat dat ervoor dat op het moment dat je metaforisch gezien in de zee staat en je van alle kanten wordt overspoeld, dat je er niet tegen gaat vechten maar er juist in mee gaat. Misschien zelfs dat je ervan kan genieten.”
Onwetendheid is ook mooi
Als je het veelzijdige album hebt geluisterd, kom je er bij de laatste track achter dat er op alle vragen die in de voorgaande nummers worden gesteld, niet echt antwoorden zijn. Volgens de frontman is dat niet erg: “Het liedje All That I Know, de laatste track op de plaat, staat voor ons voor het feit of het niet al genoeg is om bijvoorbeeld deze vriendschap binnen de band te hebben.” Ook Kruizenga stemt daar mee in: “Er zit juist een bepaalde schoonheid in onwetendheid.”
Een tour zit er voor de jongens helaas nog niet in, maar ze gaan wel iets anders leuks doen in het kader van de albumrelease, vertellen ze vol enthousiasme. “Om dat op te vullen gaan we iets typisch The Vices doen. Simon, de bassgitarist, zou zeggen: ‘Niemand doet dit’, dus doen wij het. Het is iets super tegenstrijdigs, wat nog niet eerder is gedaan en het komt in maart uit.”
De band kijkt er wel enorm naar uit om weer te kunnen spelen. “Die eerste keer dat je weer voor een volle zaal staat… Ik denk dat ik echt ga huilen”, zegt Jonathan Kruizenga, terwijl hij dagdroomt over hoe live spelen weer zal zijn. Dat is nog even wachten, maar niet getreurd: “Wat er ook gebeurt en wat er in de zomer nog wel of niet mag, we zorgen er wel voor dat we iets in mensen kunnen blijven losmaken. Op welke manier dan ook.”
Looking For Faces is vanaf 12 maart overal te verkrijgen en te beluisteren
Fotografie: Floris Duijn
