Het is ondertussen alweer een tijdje terug dat Anouk met eieren werd onthaald op Pinkpop. 18 jaar geleden om precies te zijn, en vermoedelijk even zoveel kilo’s. Anouk liet zich niet kennen en trok demonstratief haar t-shirt uit om slechts gehuld in rode bh haar optreden voort te zetten. Dat staat me nog helder voor ogen, maar waarom ze met eieren werd bekogeld is me na al die jaren eerlijk gezegd een beetje ontschoten. Anouk op Pinkpop, dat kon blijkbaar niet. Te commercieel. Te Top 40. Waar ze op dat moment nog maar 2 keer had ingestaan trouwens, maar dat was blijkbaar al te veel voor het langharige shag-rokende publiek in Landgraaf. Misschien ook niet zo gek als je de rest van de line-up van dat jaar bekijkt. Op zaterdag speelden achtereenvolgens Supersub, Ozric Tentacles, Zion Train, Itchy Bitchy, Girls Against Boys en –als uitsmijter van die dag- Primus. Het merendeel van dat lijstje heeft niet eens een wikipedia-pagina, ik bedoel maar.
Nu, 18 jaar later, is Pinkpop nog steeds dat 3-daagse festival in dat plaatsje waar anders geen sterveling ooit van gehoord zou hebben, maar daar houdt de vergelijking wel zo’n beetje op. Als de programmering van dit jaar het affiche van 1998 had gesierd waren de kippenboeren van Barneveld op voorhand miljonair geweest. En eerlijk is eerlijk, bij mij gingen de wenkbrauwen ook omhoog toen bekend werd dat Lionel Richie het podium zal gaan betreden op de Pinkpop-zondag. De grappen waren niet van de lucht –wordt Pinkpop dit jaar uitgezonden door Omroep Max?- maar sowieso hoef je voor nieuwe muzikale ontdekkingen niet aan te kloppen in Zuid-Limburg. Tel even mee met de 50+-ers die de afgelopen jaren als headliner stonden geprogrammeerd: Rolling Stones, Bruce Springsteen, The Cure, Metallica, Red Hot Chili Peppers en dit jaar Paul McCartney. O, en de Peppers zijn trouwens ook weer van de partij. Voor nieuwe muziek ga je maar naar Lowlands. Hoewel: de hoofdact daar is dit jaar Muse. Gaan ook alweer mee sinds 1994.
Het is ook niet zo heel gek: de festivals buitelen tegenwoordig over elkaar heen, elk onbeduidend oord heeft er wel één. Een snelle zoekactie levert alleen al voor de maand juni meer dan 50 muziekfestivals op. VIJF-TIG. Je moet dus van goeie huize komen om het publiek uitgerekend naar jouw bemodderde stukje grasland te laten komen. En dus wordt de portemonnee getrokken voor een goeie naam op het affiche. Dat treft: dat langharige shag-rokende publiek van vroeger is inmiddels licht grijzend en al dan niet door genetische aanleg eveneens kalend, in het bezit van een goeie 9-tot-5 job en –het allerbelangrijkste- geld. Een goed gevulde beurs heb je tegenwoordig ook wel nodig. Je kan je portemonnee nog beter leeggieten boven de oceaan dan naar een festival gaan, want man – wat is het duur allemaal. Op het festivalterrein zoek je tegenwoordig tevergeefs naar een good old biertje en een patatje met; een beetje festival serveert tegenwoordig alleen nog hippe mixdrankjes bij de cocktailbar en uitheemse gerechten met onuitspreekbare exotische namen. Geen idee wat je naar binnen werkt, alleen dat het veel kost. Of eigenlijk weet je dat ook niet; sinds de invoering van het muntensysteem ben je dat overzicht eveneens kwijt.
Het North Sea Jazz Festival spant daarin de kroon: bovenop de al niet misselijke entreekosten van 85 euro per dag betaal je voor sommige artiesten een meerprijs, de zogenaamde plusconcerten. Wil je daarna je voor veel geld, pardon: munten, naar binnen gewerkte mojito weer afstaan aan het riool, dan moet je ook daarvoor betalen. I kid you not. Eén voordeel: de jazzliefhebber hoeft het in Ahoy niet te doen op een dixi toilet, en ook de rest van de dag zit je droog. Want laat ik eerlijk zijn: dat geld is nog tot daar aan toe, het is vooral het betalen voor zoveel ongemak wat me tegenstaat. Drie dagen bivakkeren tussen de zwetende mensen op een veld vol rondvliegende graspollen – in het meest gunstige geval, want op dag 3 sta je tot je enkels in de blubber- aan mij is het niet besteed. En ja, je kunt tegenwoordig ook naar de glamping, waarbij je op een iets minder hard luchtbed slaapt, maar het is als met het eten van spruitjes; al giet je er chocola over heen, het blijven spruitjes.
Het festivalseizoen is inmiddels in volle gang, maar zonder mij. Dacht ik. Ben toch overstag gegaan toen een collega een kaartje over had voor Pinkpop. En ach, voor een avondje Paul McCartney betaal je minstens zoveel, en nu krijg je er ook nog eens gratis Lionel Richie als voorprogramma bij. En het is maar één dag. Dus ik slaap lekker thuis.