Het Zomerlijstje van Martijn Muijs

Vroeg of laat krijgt iedereen de vraag een keer voor z’n kiezen. Daar hoef je helemaal geen bekende schrijver, muzikant, televisiepersoonlijkheid, kunstenaar, minder bekende televisiepersoonlijkheid, acteur, soapster of totaal onbekende televisiepersoonlijkheid voor te zijn. Hoewel je dan wel eerder aan de beurt bent. Vroeg of laat komt die vraag voor ons allemaal. Bij een verjaardag die een beetje aan het inkakken is. Of rondom een kampvuurtje waarbij je vredig in de vlammen staart. Dan is er altijd wel zo’n sfeerbederver die niet tegen stilte kan en toeslaat. ‘Stel hè, dat je naar een onbewoond eiland wordt verbannen, en je mag één muziekstuk meenemen, wat zou dat dan zijn?’ Die vraag dus. Ik ben er al m’n hele leven bang voor. Volgens mij heeft niemand het ooit aan me gevraagd, ik mijd saaie verjaardagen ook zoveel mogelijk, of ik heb het verdrongen, dat kan ook. Paul Witteman heeft er een programma van gemaakt: De Meesterwerken. Een bekende Nederlander –schrijver, muzikant, televisiepersoonlijkheid- wordt gevraagd naar z’n favoriete boek, film, kunstwerk, televisiemoment en muziekstuk. Daarbij wordt de vraag verbasterd naar ‘wat zou je de volgende generatie willen meegeven?’ maar da’s natuurlijk gewoon de chique grachtengordeldraai aan wat je zou meenemen naar dat eenzame hoopje zand in de oceaan.

Ik zou het niet weten. Qua boek zou ik het dikste, nog ongelezen exemplaar uit de boekenkast meenemen denk ik. Heel toevallig blijven die gemiddeld tot dikkere exemplaren ook het langst staan, alsof ze wachten op die verbanning naar dat lege tropische resort. Maar één album, plaat of cd? Ik zou het antwoord schuldig moeten blijven. Nog los van de vraag of het niet handig is om een geluidsdrager mee te nemen. En of ik dan een onbeperkte voorraad batterijen mag meenemen of dat er stopcontacten op dat onbewoonde eiland zijn. Maar dat zijn allemaal gedachten om het antwoord op die ene vraag voor me uit te schuiven. Bovendien: áls je dan tot de conclusie bent gekomen wat er mee moet in de reistas, hoe lang duurt het dan voor de dag komt dat je er toch op uitgekeken raakt? Dat boek is een keer uit immers. En dat muziekstuk; hoe mooi, vrolijk of ontroerend ook – het gaat toch een keer vervelen. Ik ken mensen die een levenslang Dire Straits trauma hebben opgelopen op weg naar hun vakantiebestemming in Zuid-Frankrijk. Zittend op de achterbank moesten ze tweeduizend kilometer lang Mark Knopfler aanhoren, bij gebrek aan andere cassettebandjes. Dat trauma is aan mij voorbij gegaan, omdat ik zelf een cassettebandje mocht samenstellen. Dat vond ik al moeilijk genoeg, ook omdat ik steeds in m’n achterhoofd hield dat mijn vader, vooral klassieke muziekliefhebber, en mijn moeder, geen muziekliefhebber, het mooi moesten vinden. Laat staan dat de keuze beperkt zou worden tot één album met 10 liedjes, of als je geluk hebt, 12.

De schrik sloeg me dan ook om het hart toen ik een mailtje kreeg met het verzoek een zomerse top 5 samen te stellen. Vijf liedjes maar?! Dat gaat toch helemaal niet! De geijkte zomerhits en obscure zomerplaatjes vochten in mijn hoofd om voorrang. Het voelde alsof ik van mijn tien kinderen er vijf moest aanwijzen die ik het leukst vond. Terwijl ik helemaal geen kinderen heb, laat staan tien. Enfin, het is dus ook niet gelukt. Ik kon me niet beperken tot vijf. Dit is mijn top 6 geworden:

 

5. Ramones – California Sun

Er zijn talloze liedjes gemaakt over de staat waar altijd de zon schijnt: Californië. Maar weinig met zoveel gitaren. Dit was destijds natuurlijk ontzettende herrie. Maar achter die wall of sound schuilde een perfect popliedje. Ok, ze hadden het niet zelf bedacht, want het is van oorsprong een surfliedje, maar dankzij hun cover hebben we toch in elk geval één punkzomerliedje. En zoals het hoort bij punk: binnen 2 minuten klaar.

 

4. Diesel – Sausolito Summernight

Eén van de beste muzikale exportproducten die we ooit gehad hebben. Al bleef het bij dit ene succes. Maar wel mooi de Amerikaanse en Canadese hitlijst mee gehaald. Ideale autorijmuziek. Met het dakkie open over een Amerikaanse highway. En dan deze in mono door de speakers.

 

3. Buena Vista Social Club – Chan chan

Eeuwige dank aan Ry Cooder voor het opsporen van die vergeten muzikanten op Cuba. En hij was geen dag te vroeg: ze waren zonder uitzondering al op hoge leeftijd. Inmiddels leeft bijna niemand meer van de oorspronkelijke groep die het album opnam in 1997. Ik ben blij dat ik een paar van hen nog heb kunnen zien optreden. Zij maakten geen muziek, zij WAREN muziek. En zodra Chan Chan ingezet wordt gaat de zon spontaan schijnen.

 

2. Barracudas – Summer fun

Een vergeten singletje van een vergeten bandje. Aanstekelijk deuntje, een soort surfliedje met gitaren. Je krijgt meteen zin om je surfplank te pakken, zelfs als je helemaal niet kan surfen.

 

1. Andre van duin – Als de zon schijnt

André van Duin op 1? Ja, André van Duin op 1. Dit is de perfecte soundtrack voor dat moment dat de eerste zonnestralen doorkomen, die eerste dag dat je zonder jas naar buiten kan, je zin krijgt om een worstje op de BBQ te gooien. En die ene zin. Kan zo op een tegeltje. Sterker nog, hij doet niet onder voor filosofische hoogstandjes als ‘to be or not to be, that’s the question.’ Alles ziet er anders uit als de zon schijnt. Verpletterende waarheid.

Ok, dat waren er dus vijf. En dan heb ik de Lambada buiten beschouwing gelaten, staan de Beach Boys er niet in en heb ik alle zomerhits van 2000 tot nu overgeslagen. Dus lieve liedjescommissie, mag ik nog één liedje voordragen, buiten mededinging in dit lijstje zetten? Op het nieuwe album van Michael Prins staat namelijk een zomers liedje. Of nou ja: een liedje met summer in de titel. Strikt genomen is het dus een zomerliedje.

Daar is dan ook alles mee gezegd. Dit is namelijk het meest deprimerende zomerliedje ooit. Eén van de meest wanhopige liedjes die ik ooit hoorde. Zoals het hele album vol weemoed en melancholie staat. Dit is voor die warme zomerdag als de kou om je hart slaat wanneer ze vertelt dat ze bij je weg gaat. Die dag dat de zon onvermoeibaar op de daken beukt, maar jouw leven, als een donderslag bij heldere hemel, in donkere wolken gehuld wordt. Nee, zonnig en vrolijk is het allerminst, maar wel allemachtig mooi. En dus moet ´ie erin. De rest schikt maar even in. In een vijfpersoonauto kunnen ook makkelijk zes mensen, als ze maar een beetje opschuiven. Geef ze allemaal een eigen iPod en ze zitten die vakantierit wel uit.

Fijne zomer!