Woensdagavond, 12 maart, stond de Londense band Bastille op de Amsterdamse planken van de Heineken Music Hall. De band, bekend van hits zoals ‘Pompeii’, ‘Things We Lost In The Fire’ en ‘Of The Night’, had het publiek aan de voeten, maar maakte daar helaas niet genoeg gebruik van.
De Heineken Music Hall was vrij snel uitverkocht toen de kaarten voor de Engelse band in de verkoop gingen. Wat direct opvalt is dat de fans van Bastille voor het merendeel vrouwelijk is en bovendien redelijk jong. De band, die officieel gezien een alternatieve rock band is, wordt vooral bezocht door gillende popmeisjes. Iets wat vele waarschijnlijk niet verwacht hadden.
Voordat het gegil opgaat voor de grote act van de avond, is het eerst nog even het voorprogramma afwachten. Dit voorprogramma is het vermelden waard, aangezien de heren van Grizfolk er namelijk een uitstekend voorprogramma van maakte. Aanstekelijke popliedjes waarbij de oeh-tjes en ah-tjes je om de oren vliegen, zich vastklampen in je hoofd en moeilijk loslaten. De band waagt zich zelfs aan een eigen versie van Fatboy Slims’ ‘Praise You’, wat een zeer goede uitvoering is. Grizfolk is een prima warm-word-bandje die de zaal leuk meekrijgt. Al snel gaan de handjes omhoog, wordt er spontaan meegeklapt en wordt elke aanwijzing van de zanger beantwoord met een luid geschreeuw uit de zaal.
Tijd voor de hoofdact. Bastille begint netjes. De bescheiden muzikanten spelen vol energie en zetten een strak begin neer. Alle tracks van het album worden één voor één afgewerkt en de grote hits worden voor het einde bewaard. Naast het album Bad Blood speelde de band ook nog een nieuw nummer, getiteld ‘Blame’. De track had in stijl zo op het debuutalbum Bad Blood kunnen staan, zoveel leek het op de andere nummers die er gespeeld werden.
Alles wat gespeeld werd was bijna identiek aan dat wat er op de cd staat. Hier en daar was er verschil te horen, maar het is voornamelijk zoals hun album ingespeeld is. Frontman Dan Smith springt en vliegt vol energie over het podium, waardoor het leuk blijft om te blijven kijken.
Helaas blijft de band binnen de lijntjes kleuren. Er wordt geen solo, vocale uithaal of ander extraatje gegeven wat afwijkt van wat er op de plaat staat. En dat is jammer. De meisjes dansen al vanaf het begin en de jongens staan de nummers mee te zingen. Maar er valt meer te halen als de band wil. Smith maakt helaas weinig contact met het publiek, zegt soms welk nummer er gespeeld gaat worden, maar dat kan niet echt interactie genoemd worden.
Pas bij de toegift, bestaande uit onder andere ‘Of The Night’ en ‘Pompeii’, doet de band wat extra’s. Tijdens ‘Off The Night’, wat een combinatie is van ‘Rhythm Is A Dancer’ en ‘Rhythm Of The Night’, vraagt de frontman het publiek om massaal door de knieën te gaan en omhoog te springen bij het refrein. Het publiek volgt de frontman direct. Voor het eerst die avond wordt de energie die er in de zaal zit volledig benut. Voor de afsluiter van de show, ‘Pompeii’, wordt de band die het voorprogramma verzorgd heeft, Grizfolk, op het podium gehaald om het feestje compleet te maken. Bastille, Grizfolk en de HMH maken samen een feestje tijdens een strak gespeeld ‘Pompeii’ wat, net zoals alle andere nummers die avond, exact zo klinkt als op de plaat. Desalniettemin is het wel een goed feestje.
Al met al doet Bastille zeker geen slechte zaken in Amsterdam. Integendeel zelfs! Muzikaal staat de band ontzettend sterk te spelen, omdat er amper een foutje te vinden is. Allen zou er meer terrein gewonnen kunnen worden als frontman Dan Smith meer contact met de zaal maakt. Een gemiste kans, maar een goed concert hebben de mannen wel afgeleverd. Op Pinkpop kunnen ze hun revanche maken.
