Ik sta tot aan mijn enkels in de modder, overal liggen lege flessen en bekers en in mijn ooghoek loopt een meisje met een fluoriserende gele bikini. Bijna alles duidt erop dat ik te gast ben bij een groots zomers festival. Niets is echter minder waar, het is november en ik sta op het parkeerterrein van de IKEA in Gent. Klaar om voor de tweede keer in mijn leven I Love Techno (ILT) te bezoeken. Eén van de grootste indoordancefestivals van Europa.
Nog voordat iedereen goed en wel binnen is zit de sfeer er al goed in. Zingend en schreeuwend, als een bende hooligans, verplaatsen we ons in een grote groep richting de Main Room. We lopen langs een aantal kliko’s waarbij wordt opgeroepen om je drugs er anoniem te deponeren. Ik kijk eens rond, maar zie niemand iets door de gleuf proppen. Een paar tellen later begrijp ik waarom er zo weinig animo is voor de drugskliko’s. De beveiliging is een lachertje. Vrijwel iedereen mag zomaar doorlopen.
De Main Room is gigantisch, toch hoef ik niet lang te zoeken naar de kassa waar drankbonnen worden verkocht. Deze is helaas duidelijk aangegeven door de lange rij mensen die ervoor staat. Een kwartier later heb ik eindelijk bonnen. Snel naar de Green Room voor Disclosure.
Een half uur later dan gepland loop ik de Green Room binnen. Disclosure heeft er voor gezorgd dat de zaal goed gevuld is en er heerst een ontspannen sfeer. De set-up op het podium is imposant, dit in contrast met de visuele effecten. Achter de Britse broers zingt het grote Disclosure logo op een groot scherm mee met de muziek, maar dit is praktisch alles.
De heren zelf zijn ook wat tam, net als de laatste platen in hun set. Help Me Lose My Mind en Latch zorgen voor massale herkenning bij het publiek, maar creëren geen zin om te dansen.
De zaal loopt na Disclosure snel leeg, de live set-up wordt ingeruild voor een dj-set en nog een tien minuten later begint Dusky. Het Londense duo zet een strakke deep house set neer waardoor de mensen die nog aanwezig zijn op en neer beginnen te deinen. Een mooi moment om de eerste drankjes te bestellen. Blijkbaar ben ik niet de enige met dit idee. Het is erg druk bij de bar, maar ik word gelukkig snel geholpen. Met een biertje links en de timetable rechts plan ik de volgende zet: Laurent Garnier.
Op weg naar de Red Room, waar Laurent Garnier over twintig minuten begint, neem ik nog snel een drankje. Eenmaal bij de rode zaal aangekomen blijkt deze al vol. Dillion Francis is het alternatief.
De blauwe zaal, waar Dillion Francis draait, is bijzonder. Over het gehele plafond zijn stukken videowall bevestigd die meeknipperen op de beat. Het effect is geniaal, je wordt meegezogen met de muziek en de hele zaal springt mee op de (onverwacht) niet commerciële set van de dj.
Ondertussen is het bijna één uur ’s nachts. Tijd om naar de Yellow Room te gaan, waar The Bloody Beetroots over twintig minuten hun opwachting maken. Gelukkig is de zaal nu niet vol en kan ik met een beetje dringen heel dichtbij komen.
De hele zaal is ingericht op de komst van The Bloody Beetroots, alle instrumenten van de live act staan al klaar en het logo hangt al de hele avond boven het podium. DJ Falcon mag het publiek opwarmen. Iets dat hij niet onverdienstelijk doet. De dj mixt snel en technisch zeer goed verschillende genres door elkaar. Het is jammer dat zijn muziek niet door de hele zaal te horen is, het volume blijft achter.
Een paar minuten later, als de hoofdact het podium op komt blijft het volume niet achter. Bij de eerste tonen van The Bloody Beetroots, gaat de zaal al helemaal los. De harde beats en snerpende electro geluiden zorgen voor een ongekende hoeveelheid energie. Dat deze energie ook de nodige hitte veroorzaakt blijkt vrijwel meteen. Iedereen staat met bezweet gezicht te dansen en overal om me heen gaan shirts uit. Voor een enkeling wordt het zelfs echt teveel, zij worden gelukkig vakkundig door vrienden naar de EHBO gebracht.
The Bloody Beetroots kennen geen genade. Ze brengen beuker naar beuker, waarvan Warp 1977 resulteert in de grootste moshpit die ik ooit heb mogen ervaren.
Het optreden van een uur vloog voorbij en ik strompel de zaal uit, dit was echt topsport. Tijd voor een hapje en een drankje, want ik moet weer fit zijn voor Knife Party. Gelukkig is de service wederom snel, zodat ik geen minuut hoef te missen.
Sterker nog, bij aankomst in de Blue Room is “one-hit wonder” Martin Garrix nog bezig. De jonge dj/producer heeft er een set opzitten van bijna anderhalf uur en draait nu de laatste paar klappers weg. De platen kunnen me wel bekoren, maar ik betrap Mr. Garrix in deze laatste paar minuten wel op een paar foutjes. De MC probeert het op te lossen om er overheen te gaan praten, maar dit helpt weinig. Tenslotte grijpt Martijn Garritsen, zoals ie in het echt heet, zelf de microfoon om zijn toegift aan te kondigen. Dit is natuurlijk het bekende Animals. Tijd en zin om te wachten hoe het publiek reageert op zijn enige hit heeft hij echter niet. Nog voor de drop verdwijnt Martijn in de coulissen. Nu al sterallures?
Achter de DJ-booth op het podium van de blauwe zaal verschijnt nu een groot spookhuis met op het balkon de heren van Knife Party. Ze draaien een snelle set met veel eigen nummers. In het eerste uur komen LRAD, EDM Death Machine en Internet Friends VIP voorbij. Waarvan de laatste gepaard gaat met een massale spontane sit-down.
Het laatste halfuur wordt er voornamelijk harde dubstep gedraaid. Over het algemeen gaaf en vernieuwend, maar het haalt de vaart uit de set. Ik besluit om even te gaan rusten in de chill-out zodat ik nog even een uurtje kan knallen bij Monsta.
Monsta, wederom in de blauwe hal, overtreft alle verwachtingen. De energieke liveact met een dj, drums en zang schiet alle kanten uit. House, dubstep, electro, drum & bass. Alles komt voorbij en alles wordt met elkaar gecombineerd. Het zet aan tot dansen maar door de hitte en het late tijdstip blijft het, in relatie tot andere acts vanavond, tam. Jammer, want in Monsta schuilt een top act!
Onder de streep is I Love Techno een geweldig festival. Goede en diverse line-up met veel talenten en namen uit de gevestigde orde. Een snelle service aan de bar en in het food court. Alleen de muntenverkoop kan wat gestroomlijnder worden opgezet. Om over de airco maar even te zwijgen, die mag wel een paar standjes harder volgende editie. Of zou dat zijn voor dat meisje in haar fluoriserende bikini?
Auteur: Gijs Laureijs
