Goeie Plaat! Archief

Kai Merckx - dj bij Q-Music | 5 januari 2015

Als we bij Q-music een lijst gaan uitzenden (Top 500 van de zomer, van het foute uur, van de 10’s of de Qtop1000), dan krijgen we als Q-dj de vraag om onze persoonlijke top 10 samen te stellen. Dat is best lastig, want er zijn zoveel nummers gemaakt, probeer daar maar eens de tien beste / leukste uit te zoeken.

De nummers die sowieso in mijn top 10 komen zijn de nummers die ik na een keer horen gelijk super vind. Dat komt niet heel vaak voor, meestal moet ik aan een nummer wennen, maar ze zijn er wel. Recentelijk had ik dat met 50 Ways To Say Goodbye van Train (een trompet in een nummer werkt altijd), Get Lucky van Daft Punk en I’m Not The Only One van Sam Smith.

En nu ben ik weer zo’n nummer tegen gekomen!

Het is de nieuwe track van Bruno Mars en Mark Ronson. Bruno Mars hoef ik waarschijnlijk niet aan je voor te stellen. Die gast behoort sinds het begin van de 10’s tot de top of the bill van de muziekindustrie! Brak als soloartiest door met Just The Way You Are, Grenade… afijn, je weet precies wie ik bedoel.

Mark Ronson ken je waarschijnlijk ook, maar misschien heb je wat hulp nodig. Hij is een Engelse producer die bekend werd door Valerie, het nummer dat hij samen met Amy Winehouse maakte.

Ronson en Mars hebben nu hun krachten gebundeld voor een nieuwe track. En hoe! Het nummer heet Uptown Funk! en ik hoorde het voor het eerst toen ik een link aanklikte in mijn tijdlijn op Twitter en mocht het voor de eerste keer op Q-music draaien toen ik het weekendprogramma van collega Koen Hansen overnam.

Uptown Funk! is een nummer waarbij je niet stil kan blijven zitten. Het heeft om te beginnen een heerlijke baslijn die je meeneemt naar de jaren ’60 en ’70. Ik heb die jaren niet persoonlijk meegemaakt, maar als ze waren zoals dit nummer klinkt, dan had ik spontaan mijn rolschaatsen aangetrokken.

Als je specifiek naar de tekst kijkt, denk je: ‘dit is materiaal voor het Foute Uur’. Bruno Mars zingt:

I’m too hot (hot damn)

Called a police and a fireman

I’m too hot (hot damn)

Make a dragon wanna retire man

Als je een goeie beat hebt, maakt de tekst niet uit (kijk naar Salsa Tequila of I’m An Albatroaz). Dat hebben Mark Ronson en Bruno Mars goed gedaan.

Kortom; als dit nummer een snack of een gebakje zou zijn dan word je er moddervet van!

Mark Ronson ft. Bruno Mars – Uptown Funk
Joost Ariëns - Zanger van De Eerste De Beste | 22 december 2014

Wij zijn De Eerste De Beste, een band die zich probeert te onderscheiden met indierock in moedertaal. De muziek boeit en de teksten roeren. In februari 2014 lanceerde wij onze eerste single, genaamd De Rotonde. Deze werd landelijk goed ontvangen. In oktober verscheen de eerste EP Juist. De vijf nummers zijn geproduceerd door Jurriaan Sielcken.

Ik vind het heel moeilijk om een favoriet nummer dan wel album te kiezen. Het ‘beste ooit’ bestaat naar mijn idee niet in de kunst. Wel heb ik veel albums op LP die ik graag luister als ik thuis ben. Daarvan zal ik er één uitlichten.

De plaat Out of the Blue van Electric Light Orchestra. De meest succesvolle plaat van de Britse band. Geschreven door Jeff Lynne in slechts drie en halve week. Maar genoeg Wiki-meuk, wat vind ik goed aan deze plaat?

Het is een album dat naar mijn idee echt geschreven is als een album. Wat ik daarmee bedoel is dat het genoeg diversiteit heeft om te blijven boeien. Ook zit er een fijn verloop in de plaat, het heeft een goede opbouw. Daarnaast zijn het stuk voor stuk goede nummers. Soms luister je een album met een paar nummers die je liever even overslaat. Dat heeft dit album absoluut niet. Wat ik ook knap vind is dat ze redelijk wat instrumenten op de plaat slingeren, maar het toch als één geheel klinkt. Bekendste nummer van de plaat en mijn favoriet is Mr. Blue Sky, wat ook mijn opkomstmuziek is bij het paardrijden.

Reden genoeg voor iedereen om dit album weer eens af te stoffen lijkt me.

 

ELO – Out Of The Blue
Rocco Bell - De Staat | 25 november 2014

Ik zag Soulwax voor het eerst op televisie. Het moet nog op The Box of op MTV zijn geweest. Het was de clip van het titelnummer Much Against Everyone’s Advice. De riff in het begin en het vieze geluid van de gitaar grepen mijn aandacht. Zonder te weten wat of wie Soulwax precies was ben ik die plaat toen gaan kopen. Puur op dat ene nummer. De rest is me niet tegengevallen. Ik ben de groep sindsdien blijven volgen.

Soulwax is de rockgroep rondom de broertjes Dewaele uit Gent en geldt voor mij als het beginpunt van mijn muzikale ontdekkingsreis door de wereld van de Vlaamse alternatieve gitaarbandjes. Much Against Everyone’s Advice is de tweede plaat van de groep en betekende de doorbraak naar een groot publiek. Samen met mijn broertje heb ik het album grijsgedraaid. In de discman tijdens mijn krantenwijk en op de achterbank onderweg naar Frankrijk. We hadden op een gegeven moment tot afschuw van onze buren op de zolder van ons ouderlijk huis een cover ingestudeerd van het titelnummer, ik op gitaar en mijn broertje op drums. Of het goed klonk weet ik niet meer, hard klonk het zeker.

Ik realiseerde me opnieuw hoe goed Much Against Everyone’s Advice is gemaakt, toen we met De Staat bezig waren met de voorbereidingen voor onze derde studioplaat I_Con. Ik had het album sinds lange tijd weer geluisterd, via spotify, op de fiets onderweg naar ons repetitiehok. Nog steeds kende ik de nummers noot voor noot, woord voor woord. Volgens mij hoorde ik voor het eerst hoe goed er over die plaat is nagedacht zonder dat er ook maar iets geforceerd of gezocht klinkt. Het is ongelooflijk knap hoe Stephen en David een plaat hebben weten te smeden waarop ieder liedje een eigen gezicht heeft, en in principe op zichzelf kan staan, maar toch op de een of andere manier onlosmakelijk aan de andere liedjes is verbonden. De producers Dewaele hebben klaarblijkelijk duidelijk in hun hoofd wat ze willen maken en hoe dat vervolgens moet klinken. Torre en ik waren het eens: zo moest I_Con ook worden.

Soulwax – Much Against Everyone’s Advice
Steven - The Him | 13 oktober 2014

Wij zijn The Him, een Amsterdam Deep-House duo, misschien goed om ons eerst even voor te stellen.

We zijn vorig jaar als duo begonnen met het meedoen van remix competitions op Beatport. Omdat we allebei weinig tijd hadden, besloten we de track wel altijd binnen 24 uur af te maken. Een hele uitdaging! Nadat we bij een Tiësto remix van de ruim 3000 deelnemers een tweede plek wonnen zagen we dat onze samenwerking best potentie had.

 

Afgelopen juli hebben we de kans gekregen om Dotan – Home te remixen. SlamFm pakte onze mix snel op en we kwamen binnen op spot 4 in de slam40. Na 1,5 maand meer dan 100.000 plays op soundcloud en dan onze eigen plaat Skinny Dipping nog niet eens genoemd te hebben. Gaat erg lekker en we werken er hard aan om dit tempo bij te houden. Op het moment zijn we druk bezig met remixen van Amerikaanse bands en onze maandelijkse mix op soundcloud.

Voor de goeie plaat is ons gevraagd om een all-time favourite te kiezen. Wat nog best wat discussie tussen ons beide teweeg bracht. Waarschijnlijk heeft iedereen deze plaat wel eens gehoord (want hij zat onder heel hele goeie film) maar heeft hem niet elke dag opstaan. We laten ons beïnvloeden door veel verschillende stijlen waaronder ook klassiek.

Ludovico Einaudi – Fly is onze all time favourite.

De plaat raakt ons altijd even van binnen. De film waar deze track onder zit, “Intouchables”, is waarschijnlijk niemand ontgaan.
Ik heb kans gehad om Einaudi live te zien in Italië – Siena. Dit is nog steeds een prachtige herinnering en zeker weten het mooiste concert die ik ooit heb gezien.

Ludovico Einaudi – Fly
Boudewijn de Jong - Bowe | 11 augustus 2014

Zijn er veel moeilijkere muziekvragen dan het bepalen van je all time favorite liedje? Ik denk het eigenlijk niet. En dan zijn er nog eens allerlei criteria die een rol kunnen spelen. Zo zou je het favoriete liedje kunnen kiezen om keihard in de auto te draaien. Back in Black van AC/DC zou bij mij dan hoog scoren. Maar als je me vraagt wat dat liedje mij emotioneel doet of welke diepere gevoelens het oproept? Absoluut geen. Billy Jean van Michael Jackson zou heel hoog scoren op de lijst van onverwoestbare liedjes. Ik heb het duizenden keren gehoord, maar zal het nooit afzetten omdat ik er flauw van ben. En dan zou het ook nog leuk zijn om af te wijken van de overduidelijke classics en iets verrassends te kiezen zoals bijvoorbeeld Walking on the sun van Smash Mouth wat ik ook echt geniaal vind! Of wat te denken van Layla van Clapton die de hele tijd schakelt tussen twee toonsoorten en hij krijgt het voor elkaar dat het volstrekt logisch voelt voor de luisteraar. Dat is toch ook knap gedaan? Black Crowes passen een vergelijkbaar geintje ook fantastisch toe in Remedy, wat ook een van mijn favoriete singles aller tijden is.

Maar goed, als je nou gaat kijken welk liedje op heel veel criteria hoog scoort dan moet ik toch Wild Horses van de Stones, versie zoals die op het album Stripped verschenen is, uitkiezen als all time favorite. Het akkoordenschema is simpel maar absoluut schitterend. Ook speelt Keith Richards het in open G stemming, wat ik ook vaak gebruik bij het schrijven van liedjes. Sterker nog, het is dankzij dit soort liedjes dat ik mijn gitaar ooit anders ben gaan stemmen dan de gebruikelijke ‘Een Aap Die Geen Bananen Eet’, stemming. Ik gebruik het in mijn liedjes Nomansland en Long day in Amsterdam. Laatst kwam ik Rich Robinson van The Black Crowes tegen en vroeg hem naar de stemmingen waar hij in speelt. Hij speelde oa. in open G, open C, open D, maar de grappigste vond ik nog alles in octaven op D en A stemmen. Laatst wilde ik het na wat oefenen trots showen aan een andere gitarist en toen knapte de G snaar al bij het omstemmen.

Terug naar Wild Horses. Mijn moeder vroeg me het te spelen na het overlijden van mijn stiefvader. Heb ik toen letterlijk met trillende handen en stem gedaan. Iets meer dan een maand geleden hoorde ik hem live en Jagger ging er totaal in op. Je voelde de emotie en het is schitterend als dat live overgebracht wordt. Niet lang daarvoor had zijn vriendin zelfmoord gepleegd en ik dacht op dat moment van de show dat hij het voor haar zong. Ach, misschien romantiseer ik het wel en deed hij zijn werk gewoon heel goed.

Ook het akoestische karakter van het liedje vind ik te gek. Keith Richards heeft ooit gezegd dat je geen goede rockers kunt schrijven als je geen ballad kunt schrijven. Al mijn liedjes heb ik in de basis geschreven op een akoestische gitaar. Eigenlijk heb ik er wel eens spijt van dat de uiteindelijke versies daar dan weinig meer mee te maken hadden. Soms hoor ik een demo terug met alleen gitaar, zang en toetsen en dan vind ik dat eigenlijk beter en persoonlijker dan de uiteindelijke albumversie. Je moet het ook maar durven om een liedje klein te houden en erop te vertrouwen dat het overeind blijft. Mooie wijsheid voor het volgende Bowe album!

The Rolling Stones – Wild Horses
Tommy Ebben - Singer-songwriter en mede-oprichter Knalland | 30 juni 2014

Zijn er werkelijk mensen die hun hele leven één liedje het mooiste blijven vinden? Dat klinkt voor mij eerder als een symptoom van een eng stabiele, of ondraaglijk saaie persoonlijkheid. Bij mij werkt het in ieder geval zo: Sommige liedjes ontstijgen de status ‘mooi’, ‘prachtig’ of ‘geniaal’ en worden de soundtrack van een bepaalde periode van je leven.

Toegegeven: dit pedante stukje proza hierboven komt vooral voort uit frustratie. De vraag naar mijn ‘favoriete nummer allertijden’ betekent natuurlijk dat ik een verschrikkelijk aantal darlings naar het graf moet dragen. Om toch tot een enigszins behapbaar antwoord te komen zal ik mijn zoektocht moeten beperken tot een nummer van Bob Dylan of Keith Richards.

Dit zijn mijn twee grootste helden, maar niet eens omdat ik vind dat zij de mooiste muziek hebben gemaakt. Zij zijn eerder de opperentiteiten in mijn muzikale dualisme. Geest en Lichaam. De een spreekt het beste tot het intellect, de andere het beste tot de onderbuik. (Dit is trouwens alleen van toepassing op hoogtijdagen van beide monumenten: ‘62-‘66 voor Dylan, ‘67-’72 voor Richards. Tegenwoordig bedient met name de laatste vooral de lachspieren.) Als ik dan van beide één (het ultieme) nummer moet kiezen, gaat de showdown tussen Dylans A Hard Rain’s A-Gonna Fal en Brown Sugar van The Rolling Stones.

Intellect

Kiezen voor de ultieme nummer van Bob Dylan is al schier onmogelijk vanwege zijn vele gedaantes, maar vooruit, ik ga voor A Hard Rain’s A-Gonna Fall. Het zeven minuten durende epos dat je kalmerend influistert dat de Apocalyps op handen is. Dylan vuurt vijf coupletten bizarre, maar intrigerende visioenen op je af. Een muzikale evenknie van Jeroen Bosch’s Tuin Der Lusten. Baby’s naast dode pony’s, bloedende bomen, maar ook verlaten snelwegen van diamant. “I’ll tell and speak it and think it and breathe it / And reflect from the mountain so all souls can see it”. Als het Einde Der Tijden er zo uit ziet, onderga ik het met een open mond van gelukzalige verbijstering.

Hij was 21 toen ‘ie dit in de zomer van 1962 neerpende. Het was de eerste keer dat een lied tekstueel van een dergelijke surrealistische diepte werd voorzien. De originaliteit en scherpte ervan is wat mij betreft daarna ook niet meer geëvenaard. “Elke regel is eigenlijk het begin van een apart lied”, zei His Bobness er zelf ooit over, “maar ik dacht dat ik niet genoeg tijd zou hebben om die allemaal te schrijven. Dus toen stopte ik ze maar allemaal in deze.”

Onderbuik

Waar Brown Sugar over gaat? Natuurlijk niet over hetgeen fijnproevende zoetekauwen in hun koffie gooien. Ook niet zozeer over – zoals vaak wordt gesuggereerd – heroïne. Neen. Mick Jagger, muzikale wederhelft van Keef Riffhard, schreef de tekst naar aanleiding van zijn liefde voor getinte dames. En met name een bepaald aspect van het ehm.. ‘consumeren’ van die liefde. Misschien volstaat hier te vermelden dat de originele titel ‘Brown Pussy’ luidde. “How come you taste so good?” Juistem.

Naast dat gooide Jagger eigenlijk alles wat God verboden heeft in de tekst. Of: alles wat het leven nou juist voorziet van de broodnodige specerijen. En dat is volgens mij de beste definitie van rock ’n roll: Geen muziekgenre of tijdverdrijf, maar een primaire levensbehoefte. Je gaat misschien niet dood zonder, maar het leven zou bijna niet meer dragelijk zijn. En dan de muziek: Richards is de dolgedraaide koetsier die zijn gitaarriff als een zweep laat klappen over de ritmesectie, waarin de floortom en maracas om het tribale (oer)gevoel in je ontbranden. Alsof je een fles levenselixer met een boosaardige grijns over je hoofd leeg kiept. “I’m no schoolboy but I know what I like.” Rock ’n roll op z’n aller, allerbest.

Keuze

Oke, nu word ik dus verondersteld te kiezen tussen Dylan en Richards, de hoofdpijlers van mijn muzikale pantheon. De epitomen van Geest en Lichaam. Maar zoals Morpheus in The Matrix al zei: “The body can not live without the mind.” En dat geldt vice versa natuurlijk net zo. Daarom beroep ik me hier op mijn levensovertuiging en weerhoud ik mij in dezen principieel van kiezen. Ik ga hier voor de enige overgebleven optie: Beffen tijdens de Apocalyps.


Pieter van Dessel - Zanger Marble Sounds | 19 mei 2014

Ik heb iets gekozen waar nostalgie aan vasthangt.

Ik was in 1991 een puber die piano speelde. Even later zal de grunge losbarsten en zal ik verslingerd raken aan de gitaar. Maar in 1991 had Marc Cohn een pianoplaat uit met “Walking In Memphis” als grote hit. De plaat klinkt behoorlijk gladjes, maar mijn oor viel toen op het simpelste liedje: “Strangers In A Car”. Met vier akkoorden en drie strofes zingt hij een mysterieus verhaal dat hij heeft opgeschreven na een droom. Hij weet zelf niet waar het precies over gaat. Maar het is een lied dat me 23 jaar later nog steeds raakt.

Marc Cohn – Strangers In A Car
Eveline Vroonland - Zangeres | 12 mei 2014

Het nummer wat me gelijk te binnen schiet als je aan me vraagt: wat is jouw favoriete plaat?

Is Stranger in Moscow van Michael Jackson. Bij deze classic krijg ik altijd kippenvel en traanoogjes.
Er zit zoveel bezieling in. Dat resoneert in elke cel van mijn lichaam.

Michael Jackson – Stranger in Moscow
Astrid de Jong - DJ Radio 1 & Radio 6 | 5 mei 2014

De mooiste plaat ooit gemaakt verscheen in maart 1990, maar ik ontdekte hem pas veel later…
Het is een vrijwel ondraaibare plaat op de radio: depressief, sloom, lang, en totaal niet passend bij de zanger…

De mooiste plaat is ‘a gentleman’s excuse me’ van ‘fish’ oftewel derek dick, oftewel ‘hem van marillion’…

Volgens velen is het een ‘liefdesliedje’, maar volgens mij is het een liedje van pijn en frustratie.
a gentleman’s excuse me is het moment dat je op de dansvloer iemand ‘aftikt’, dus de dans overneemt, maar dit liedje gaat volgens mij over de depressie of de gekte of de psychische stoornis die de geliefde van de zanger heeft afgepakt.
Op het moment dat hij het zingt staat hij op het moment het op te geven. hij wil niet meer ‘dansen’. Maar toch hoop je dat de liefde wint…

Hij zingt het zo zoet, zo vol pijn, zo liefdevol, en zo verdrietig. de tekst is zo mooi, zo poetisch, zo groots en toch zo makkelijk te onthouden…

Natuurlijk raakt het in alles aan mijn persoonlijke ervaringen, maar iedere keer als ik dit liedje hoor, wil ik het van het begin tot het einde horen, liefst meezingen, en er het liefst een beetje bij huilen.

Luister naar de tekst, voel de melodie, de instrumenten, de stem van Fish, maar vooral de intonatie. Echt. Dit is het mooiste liedje ooit gemaakt…

Fish – A Gentleman’s Excuse Me
Roosmarijn Reijmer - DJ 3FM | 28 april 2014

We gaan naar 1969, naar een van de eerste supergroups. Blind Faith, met Ginger Baker, Eric Clapton, Ric Grech en Steve Winwood. Clapton was net klaar met Cream en Winwood was net uit Traffic en ze waren doodmoe van de hectische hippie tijd, de druk van een succesvolle band en natuurlijk de bijbehorende alcohol en drugsexperimenten. Dat kun je goed horen in “Can’t Find My Way Home”, dat beschrijft hoe iemand zichzelf kwijt is geraakt in een drugsverslaving. Maar eigenlijk kun je drugsverslaving vervangen met iedere situatie waar je moeilijk uit kunt komen. Het kippenvel zit hem voor mij in het feit dat ondanks de tekst en de melancholische melodie het hele liedje een “er moet meer zijn dan dit” sfeer ademt. Hoop op muziek gezet. Zo mooi.

Blind Faith – Can’t Find My Way Home
Sander van der Linden - Zanger/gitarist Novack | 21 april 2014

Het was vroeg in 2001. Laat op de avond zag ik op het oude tv-tje dat ik toen thuis had (ik meen op MTV) een nummer langskomen dat direct m’n aandacht trok. Niet zozeer door de clip, maar des te meer door de muziek zelf. Ik luisterde aandachtig en weet nog dat ik dacht ‘hier moet ik meer van horen!’ Het bleek een voor mij volstrekt onbekende band uit Manchester te zijn, Elbow genaamd. Het nummer? Any Day Now.

Later zou blijken dat het nummer, de productie ervan en de sfeer die het draagt een inspirerende rol zou spelen in onze eigen muzikale ontwikkeling in de jaren erna. Gelukkig bleek Elbow geen eendagsvlieg; nu, vlak na de release van hun zesde studioalbum kan ik nog steeds uitkijken naar hun show op Best Kept Secret deze zomer. Voor zover is zeker, ik ben erbij.

Elbow – Any Day Now
Jeroen Grendelman - Zanger Pioneers Of Love | 14 april 2014

Ik vind het enorm lastig om één specifieke plaat uit te kiezen. Maar daarom is het ook wel weer een leuke uitdaging. Mijn gedachte is eigenlijk dat bij elke bui die ik heb wel weer een specifiek liedje past. En ik vind elke dag wel weer een ander liedje prachtig. De laatste tijd draai ik bijvoorbeeld Seasons van Future Islands compleet grijs. Geweldig. Maar ook The Letter van The Veils en Before Your Very Eyes van Atoms For Peace.

Maar goed: mijn all time favorite is Exit Music For A Film van Radiohead. Bij heel veel van mijn favoriete liedjes kan ik wel een verhaal vertellen. Maar bij dit nummer heb ik alleen maar ontzettend veel gevoelens. Het gevoel dat het al sinds tijden het mooiste liedje is dat ik ooit heb gehoord. Ook herbeleef ik telkens hetzelfde gevoel bij dit liedje. En mijn overtuiging is dat wanneer zo’n gevoel niet weg gaat, het ook daadwerkelijk is wat het is: ik heb nog nooit een beter liedje gehoord. Qua melodie, opbouw, tekst en vooral qua sfeer.

De essentie van een prachtig liedje is voor mij dat als het klein en simpel gespeeld wordt, het nog steeds prachtig is. Of schitterend zelfs! Kan je nagaan. Een artiest stapt het podium op met een dergelijk liedje in zijn repertoire en kan de wedstrijd simpelweg niet meer verliezen. Verdomme dat wil ik ook. En verdomme ook mooi dat dit nummer eigenlijk zelden of nooit verkracht is door goedbedoelde coverbands. Dat wil zeggen; geen Narcotic van Liquido of Zombie van The Cranberries. Dat gaat je toch niet in je koude kleren zitten. Je wil je trouwens toch ook niet voorstellen dat dit nummer op je bruiloft gespeeld wordt.

Luister ook naar de live-versie. Het is gewoon perfect. Dat maakt een liedje zoveel beter. Even zo bekeken is ’t voor mij allemaal niet zo lastig eigenlijk. Ik kan wel moeilijk doen, maar gewoon even de ratio uitschakelen en ik weet ’t: Exit Music For A Film vind ik het mooiste liedje dat ooit geschreven is. Ach en zoveel meer, maarja, second best!

Radiohead – Exit Music (Live @Pinkpop 2001)
Marieke Hutsebaut - Frontvrouw van The Spectors | 7 april 2014

Eén van mijn favoriete platen moet Falling van Julee Cruise zijn.

Dit nummer heb ik ontdekt toen ik voor het eerst Twin Peaks keek. Heel de serie zit vol supercoole muziek geschreven door Angelo Badalamenti en gezongen door Julee Cruise. Ook in de films van David Lynch valt het steeds op hoe goed de muziek is, en welke rare emoties die geeft waardoor de films van David Lynch altijd zo n grote impact hebben.

Julee Cruise – Falling
Keez Groenteman - Zanger Lola Kite, High The Moon en Gitarist Jacco Gardner | 31 maart 2014

Mijn Goeie Plaat!, all time favourite is Old Man van Love, afkomstig van het illustere album ‘Forever Changes’ uit 1967.

Het nummer heeft een ongrijpbaar thema dat tussen liefde, levenswijsheid en geloof zweeft. Gebracht met de breekbare en daarin eerlijke stem van Bryan MacLean, ondersteund door zijn prachtige gitaarspel en ingetogen maar langzaam opbloeiende orchestratie van strijkers en blazers. De urgentie waarmee het nummer gebracht wordt is direct voelbaar. Maar het is voorbij voordat je je vinger erop kan leggen. Misschien is dat wel een van de belangrijkste reden dat ik dit nummer in de spotlight wil zetten: die drie minuten blijven altijd spannend, hoe vaak je ze ook hoort.

Love – Old Man
Alex van der Hulst - Journalist voor NRC, OOR en De Gelderlander | 24 maart 2014

Wie de muziek lief heeft en die liefde fris wil houden, die heeft elke week, elke dag, misschien wel elk uur een favoriet nummer. Het hangt van het weer af, van je stemming, je leeftijd, je geliefde die boos of lief is, je cavia die in je vinger bijt of biefstuk die perfect gebakken is. Iedere situatie heeft een eigen soundtrack. Het leven is nu eenmaal erg High Fidelity.

Zo met de zomer in aantocht lonken The Beach Boys, Rancid, Dr. Dre en Jamie Lidell weer naar het moment dat de deur naar buiten open kan. Favoriete platen liggen overal op de loer. Er is een klein rijtje dat overal en altijd kan.

In mijn geval staan in dat rijtje onder andere Good Vibrations, Blue Monday en de keuze nu: Da Doo Ron Ron. Van de muur die The Wall Of Sound is, is Da Doo Ron Ron wel het mooiste stukje.

Vergeet niet dat we het hier over 1963 hebben. Popmuziek stond in de babyschoentjes. En daar is plots dat nummer dat een enorm tempo heeft, dat telkens een rare val maakt in die hapering na de tromslag en dat een prachtige combinatie van vrouwenstemmen heeft.

Volgens de geweldige documentaire 20 Feet From Stardom (over de beste achtergrondzangeressen) waren het stiekem niet The Crystals maar was het Darlene Love die het nummer zong. Wikipedia spreekt dit weer tegen. Doet er niet toe. Het is vooral typisch Phil Spector.

En dat maakt het nummer ook zo leuk. Die eeuwige discussie wat je van muziek moet vinden als de maker niet deugt. Want laten we wel wezen, tussen de vele klootzakken die de popmuziek rijk is, is Spector toch een van de opperklootzakken.

Hij zit op dit moment achter de tralies vanwege moord, begin jaren zestig scheen hij wat beter te pruimen te zijn geweest. Hij experimenteerde met microfoons en studio-opstellingen om zijn Wall Of Sound precies goed te metselen. Het moest in één keer goed en wie het verklootte was de pineut.

Ik zal het vast projecteren, maar ik hoor die spanning in het nummer. Alsof de muzikanten denken: jongens, laat dit goed gaan, anders ontploft Spector. Nog maar wat sneller, dan zijn we er zo vanaf.

The Ramones wisten dertig jaar later net als The Crystals: briljante nummers kunnen ook in twee minuten. Een belangrijke boodschap voor al die bands die eeuwig doorzeveren.

Da Doo Ron Ron is van levensbelang voor de popmuziek geweest én blijft een ongeëvenaard nummer dat altijd fris klinkt, precies zoals een favoriete plaat hoort te zijn.

The Crystals – Da Doo Ron Ron
Elvin Usidame - Zanger Hunting The Robot | 10 maart 2014

Ik ga even heel eerlijk zijn; Ik ben geen grote fan van The Rolling Stones. Als je me de eeuwige ‘Rolling Stones vs Beatles’ vraag stelt schreeuw ik volmondig THE BEATLES.
The Beatles hebben de mooiste liederen ooit gemaakt. The Beatles hebben de perfecte grens tussen pop en experiment gevonden en ontelbare grenzen verlegd. Elke band zou moeten streven om als The Beatles te zijn. Ondanks dit alles is ‘Rocks Off’ van The Rolling Stones misschien wel mijn meest favoriete plaat ooit.

Hoewel ik geen fan van The Rolling Stones ben, heb ik wel veel over ze gelezen. Het meest fascinerende hoofdstuk van het oneindige Rolling Stones verhaal is toch wel ‘Exile On Main Street’. Dit is ongeveer het bekendste album van The Stones en sommige noemen het het beste album aller tijden. Hier het verhaal in kort:

Eind jaren 60/begin jaren 70 kregen The Rolling Stones problemen met de Engelse belastingdienst. Ze werden klassiek genaaid door mensen die hun geld beheerden en zaten met een belastingschuld. Blut vertrokken ze naar Frankrijk zodat de Engelse belastingdienst niet bij hun spullen kon. Dit was een band die internationaal bejubeld werd en net met Sticky Fingers een nummer 1 hitnotering te pakken had.

Ondank deze problemen wilde de band een album opnemen, niet in een studio maar in de kelder van Villa Nellcôte, het huis van Keith Richards (gitarist) in het zuiden van Frankrijk.
Heel veel drugs, heel veel ruzie, heel veel verschillende muzikanten maar toch is het gelukt om een klassieker op te nemen. ‘Exile On Main Street’ kwam uit op 12 mei 1972 en pakte de nummer 1 positie in de UK.

Het openingsnummer van de plaat heet ‘Rocks Off’ en klinkt als het auditieve document van deze turbulente periode. Je hoort dat dit is opgenomen in een kelder. Het rommelige spel, een schreeuwende Mick Jagger, een Keith Richards die op de achtergrond meezingt en de gierende saxpartijen. Dit nummer pakt mij elke keer door het gevoel van saamhorigheid en totale overgave die het overbrengt . Dit is het gevoel dat ik ook wil overbrengen met mijn band. Wij tegen zij.

The Rolling Stones – Rocks Off
Koen van de Wardt - Bassist Moss | 3 maart 2014

Voor mij is dat momenteel heel duidelijk; Sea Of Love van The National. The National is al sinds hun album Boxer (2007) niet meer weg te denken uit de alternatieve muziek scene. Ze zijn het perfecte voorbeeld van zo’n band die, eigenlijk net als MOSS pas bekend werd nadat hun haar begon uit te vallen.

Maar toch is hun muziek super sexy. Het heeft de depressieve toon van bands als Interpol, maar toch klinkt het, vaak op een ironische manier, heel romantisch.

De brommende vocalen van Matt Berninger komen altijd maar net boven de rest van de band uit. En het zijn vaak de minimalistische, maar heel doordachte drums die de basis van het nummer vormen. De gitaren zweven er altijd een beetje omheen, bijna alsof ze nog niet echt weten wat ze moeten spelen. En daaronder een dikke laag bas die grondnoten harkt en daarmee het nummer van structuur voorziet.

En dan tot slot de clip. Gewoon vijf mannen in een kamer, en een klein jongetje die door het hele nummer heel awkward luchtgitaar speelt. Klinkt heel fout, maar ziet er echt heel vet uit. dus ga maar gewoon even kijken:

The National – Sea Of Love
Hille Stellingwerf - Zanger When We Are Wild | 24 februari 2014

Muziek als Alabama 3’s ‘Woke Up This Morning’ (leader The Soprano’s) of ‘Slough’ van David Brent & Foregone Conclusion maakt het wel erg lastig om mijn ultieme plaat te kiezen. Ik vind het al moeilijk om te vertellen naar welke muziek ik graag luister, laat staan mijn favoriet allertijden.

Toch is er één plaat die mij raakt op, bijna, alle mogelijke manieren. Laat ik daar dan wat over zeggen.

Een dreigende piano, de groove met daaronder een hypnotiserend basloopje, de instrumentkeuze, het gemak waarmee gezongen wordt, het gevoel en de tekst. Alles klopt.

Marvin Gaye – Inner City Blues (Make Me Wanna Holler).

“Make me wanna holler, the way they do my life, this ain’t living, this ain’t living”, waarom ik dit meezing weet ik niet precies. Maar het pakt me.

Tijdens mijn toelating op het Conservatorium van Amsterdam werd mij gevraagd waarom ik een bepaald liedje zo goed vond. Het enige wat ik kon bedenken is dat het me pakte, dat de sfeer zo goed was. Oké, zeiden ze. Ze snapten het niet, ik ben ook niet aangenomen, wat jammer zeg.

Voor mij is muziek emotie, als het goed voelt is het goed, klaar.

Ik ben geneigd om de hele songtekst hier te plakken. De booschap, daar draait het hier om.

Vlak voor het outro verwijst hij nog briljant naar een ander liedje van hem, namelijk ‘What’s Going On’ die prachtig aansluit bij dit nummer. Daarna het outro waarvan je wenst dat die nooit stopt.

Met zo’n jeugd als die van mij zou je hier niks voor moeten voelen. 10 jaar oud, elke week met mijn moeder in de bus naar gitaarles en met mijn vader in de auto naar basketbal. Hutten bouwen in de nieuwbouwwijk, ondergrondse-, boomhutten, noem maar op. Nul zorgen. Nu 25 jaar, geen hutten meer maar nog wel de volledige support van het thuisfront met weinig te klagen en toch komt dit nummer bij me binnen.

Muzikale perfectie, dat moet het dan zijn. Zowel inhoudelijk als instrumentaal. Een protestlied over wat er in de jaren ‘70 gebeurde en vooral een lied wat vandaag de dag nog steeds de spijker op zijn kop slaat.

Deze man was zijn tijd al ver vooruit, wordt er dan gezegd. Ik denk dat de tijd heeft stilgestaan en we nog steeds met dezelfde problemen zitten waar Marvin Gaye over zong. Honger, armoede, oorlogen. Ook mijn generatie kent die onderwerpen, en helaas niet alleen uit films.

Marvin, op 44 jarige leeftijd doodgeschoten door zijn vader, liet met Inner City Blues een indrukwekkende plaat achter.

Luister naar Marvin Gaye met Inner City Blues (Make Me Wanna Holler) uit 1971.

P.S.

Al met al is het me toch gelukt om 4 platen te noemen waar ik met plezier naar luister.

Marvin Gaye – Inner City Blues (Make Me Wanna Holler)
Micha de Jonge - Zanger Me & Mr. Jansen | 17 februari 2014

Vroeger was ik verliefd op mijn Juf. Zo dat is er uit.

Ik weet niet meer wie ze was, waar ze vandaan kwam of hoe ze er precies uitzag, maar dat klopt dan ook wel weer perfect bij de tekst van dit liedje.

Ik had een bloempotkapsel, was te bang om mijn vinger op te steken en als ik de beurt kreeg, dan vergat ik altijd wat ik wilde zeggen.
Ik was kind, ik kon niet koken, geen gesprekken voeren… ik deed maar wat.
Ik kon geen bankgarantie afgeven om te voorzien in de noden van een vrouw. Noch zal ik het antwoord zijn geweest op haar rinkelende eierstokken. Maar wat maakt het uit. Ik wilde haar. Ik zocht alleen nog naar het juiste moment om haar de liefde te verklaren.

Op school mochten we onze vrijdagmiddagen altijd vrij invullen. Tekeningen maken, gedichtjes schrijven of dansjes in elkaar zetten. Alles mocht.

Zelf was ik altijd fervent fan van de Backstreet Boys, en tot op de dag van vandaag vind ik dat meer dan terecht. Je kunt van alles over de verpakking vinden maar de liedjes… de liedjes zijn gewoon top.

Affin, het was het moment om te laten zien aan de juf dat ik klaar voor haar was. ‘I don’t care where your from, what you did, as long as you love me’.

Samen met een vriendje had ik een choreografie ingestudeerd; 2 colbertjes, 2 stoelen en onze stemmen! (weliswaar geplaybacked)

Het daaropvolgende moment staat in mijn geheugen gegrift! Op die leeftijd kun je helemaal niet zweten, maar ik deed het wel. Alle liefde en passie die ik ooit zou kunnen geven, lag op dat moment in onze dans.

The love vibration verplaatste zich in de rillingen van de stoel terwijl die met een doffe dreun ferm in Moeder Aarde werd gepland. En nadat ik, net als Nick Carter, na een keurige draai weer netjes in de stoel belandde, stond ik recht tegenover mijn juf. Mijn juf.

Ik keek haar in de ogen en het was alsof de tijd even stilstond…… ze bloosde, ze lachte lief, wiebelde een beetje op haar achterste standbeen, beet zachtjes op haar lippen, lachte een kuiltje in haar wang en gaf een versnelde hoge zucht…. Maar, daar bleef het bij……… Ze. Deed. Niks.

Al die jaren heb ik me afgevraagd waarom ze me niet in haar armen sloot.
Nu eindelijk lijk ik het te weten; Het is het verwarrende signaal dat dit nummer afgeeft.

Het maakt me niet uit wie je bent, wat je gedaan hebt enzo. Maar ipv dat je je refrein eindigt met ‘ik zal van JOU houden’ zeg je.. ‘zolang je maar van mij houdt’…

Ik denk dat de Juf, in dat moment van intens contact heeft gedacht: “Ja oké hij verwoord het mooi, maar gaat het hem nu echt om mij of gaat het echt alleen om zichzelf….”

We zullen het nooit weten want ik kan me behalve wat vlinders in m’n buik geen naam en geen persoon meer herinneren.

Affin! Het is en blijft een prachtig liedje, jammer alleen dat het refrein zo zelfbelustend eindigt. Het heeft me de liefde van me leven gekost.

Backstreet Boys – As Long As You Love Me
Tom Tukker - Zanger Mondae | 10 februari 2014

Iedereen kent Miike Snow, zelfs al heb je de naam nog nooit gehoord. Onder de naam Bloodshy & Avant waren deze twee Zweedse producers al vaak grondleggers van ’top’ pop. Denk aan muziek van artiesten als Madonna, Britney Spears, Kyle Minoque, Jennifer Lopez en Katy Perry. Dan denk je nu natuurlijk, ‘Tom gaat me even hele foute popmuziek laten horen.’ Snap ik. Maar let op, het is niet wat het lijkt.

Voor al deze artiesten hebben zij top producties gemaakt die heel ver weg liggen van wat ik foute popmuziek noem. Zet voor de gein ‘Toxic’ van Britney Spears op en luister nu naar hoe het in elkaar zit, hoe samples gebruikt zijn, de subtiele sounds en de sterkte melodieën. In één woord meesterlijk  Ik prijs hier niet het idool en/of de daarbij horende marketing stunts,  maar wel de geniale producers achter de schermen. Zij vormden productioneel gezien de ruggengraat van veel van deze zeer hoogwaardige hits.

Maar ze werken niet alleen áchter de schermen. Onder de naam Miike Snow maken ze samen met zanger Andrew Wyatt hun eigen muziek. Toen ik hun album ‘Miike Snow’ (2009) hoorde was ik meteen verkocht. De plaat werd mij getipt door twee van mijn beste vrienden waar ik veel muziek mee maakte. Nu, een aantal jaar later, gaan we door het leven als Mondae. Miike Snow is zowel voor ons individueel, als voor Mondae een grote inspiratiebron. Ik vond daarom dat heel Mondae moest stemmen voor het beste liedje van deze plaat.

We hebben hem helemaal grijs gedraaid en vinden zo goed als alles vet, maar Silvia is unaniem verkozen tot favoriete track. De melancholische spanningsboog, oprechtheid, samenwerking van electronica en live instrumenten, vocale bewerkingen (met vakmanschap bespeelde vocoder op 2:16), toch dansbaar, tering goede melodieën van basgitaar tot aan de zanglijn en zonder ergens corney te worden. Oh, en had ik het al over de synths sounds gehad?

Ga er voor zitten, koptelefoon op en laat je meenemen. Ik beloof je: je wordt niet teleurgesteld.

 
Miike Snow – Silvia
Bart Heemskerk - Muziekfotograaf | 3 februari 2014

Er vallen zoveel woorden te zeggen over de onderstaande artiest. Hele docu’s zijn er gemaakt en boeken over dit individu geschreven. Deze persoon zorgt voor vernieuwing, zorgt voor energie, zorgt ervoor dat je bij ieder moment van de dag een goed gevoel kan krijgen bij een bepaalde track. Je slaat herinneringen op, wilt nieuwe herinneringen maken en de muziek blijft.

Zo zie ik me bij dit nummer op een berg staan, overwinning na overwinning, genieten van de trots, successen die ik heb behaald. Of dat nou was met een sport wat ik voorheen veel gedaan heb of overwinningen in het freelance bestaan wat ik beoefen met fotografie. Ook kan dit nummer ervoor zorgen dat ik in een cabrio over de boulevard van Miami rijd (of zandvoort vooruit) wind door m’n haren, alle tegenslagen even je achter laten en alleen maar genieten van dat ene moment. Keihard meezingen, keihard met je handen in het stuur krijsen naar je toerenteller en andere metertjes op je dashboard. Ultieme vrijheid, blijheid en onafhankelijkheid komt in dit nummer naar voren voor mij.

Op tour, on the road is dit een track die ik altijd even op moet zetten. Bij elk festival waar ik voor werk sluit ik over het algemeen af met deze track. Het doet me even beseffen waar ik sta, dat ik geniet van hetgeen wat ik doe en dat ik daar dankbaar voor ben. Hard werken maakt je beter, maakt je sterker en zorgt ervoor dat je door kan gaan.

Genoeg gesproken, laat de muziek spreken.

 
David Bowie – Heroes
Dennis van Leeuwen - Gitarist Kane | 27 januari 2014

Na alle oude jaarlijstjes op nieuweplaat.nl nl even je favoriete track ever kiezen…

Pfff hou eens op joh!  Mag een mens even bijkomen? Ik zit net een week in m’n sabbatical! 😉

Maar ok, ik had het beloofd.

Best ever gaat niet natuurlijk dat snapt iedereen maar als je MOET kiezen dan kies je voor de eerste plaat die je te binnen schiet. Ik heb net even gekeken op Youtube. Mijn beste plaat ooit heeft 1.968 hits. Kijk maar.

Deze plaat is voor mij alsof er iemand met zijn nagels over je rug krabt terwijl je een glas van de beste whisky ever, liggend op het witte strand van je eigen onbewoonde eiland, met uitzicht op de heldere blauwe zee, naar de zon kijkt die bijna ondergaat. Zoiets. Als ik deze plaat hoor is het alsof ik op vakantie ben geweest. De rust die erin zit in een sensatie, je voelt de snaren, de vingers, de amp en de ruimte. I love this track! Dark End Of The Street van Ry Cooder van het album Boomer Story. Op vinyl is ie trouwens nog lekkerder. Just sayin.

Voor de puristen. Het nummer is origineel niet van Ry Cooder. Dit is de eerste versie uit 1967. Maar het gaat mij echt om deze specifieke versie van Ry Cooder. Zijn ook versies van Percy Sledge, The Allman Brothers, Gram Parsons, Flying Burrito Brothers, The Glories, Deacon Blue, Oscar Toney, Jr., Joe Tex, Bruce Springsteen, Elvis Costello, Ryan Adams with Courtney Love, Aretha Franklin from the 1970 album “This Girl’s in Love with You”, Prince Buster, Lee Hazlewood and Ann-Margret, Clarence Carter, Roy Hamilton, Richard Thompson and Linda Thompson, Moving Hearts, Eva Cassidy, Diamanda Galás, Linda Ronstadt, The Afghan Whigs, Alex Chilton with Teenage Fanclub, Widespread Panic, Rock City Angels, Eels, Cat Power, Adam Duritz, The New Standards, June, Tabor with Oysterband, Cowbois Rhos Botwnnog, Frank Black, Peter Green, Ian Moore, The Commitments en Chris Spedding.

Dus ik zou zeggen: pick a winner!

 
Ry Cooder – End Of The Street
Eller van Buuren - Gitarist | 20 januari 2014

Toen ik de vraag kreeg om een stukje voor de GOEIE PLAAT te schrijven, was ik helemaal verrast. Superleuk om te doen. Interviews gaan vaak niet over muziek, maar over lifestyle, geld, roem etc etc. Voor een artiest allemaal heel boring om te vertellen. Dit is het type interview waar je eigenlijk maar 1 vraag krijgt en die gaat nog over muziek ook! Wat wil je nog meer!! Ik ben zelf muzikant en gitarist/songwriter en dan is dit natuurlijk een fantastische vraag. Het is mijn hobby én mijn werk!

Maar dan moet je het schrijven. Wat is ‘mijn goeie plaat’? Shit, fuck en allemaal andere scheldwoorden die ik niet mag zeggen! Dit is veel te moeilijk. Er is niet 1 goeie plaat, er zijn er wel duizend. Kom maar eens langs, gaan we eens een avondje door mijn iTunes heen en dan nog kom ik niet eens door alles wat ik goed vind. Er is zoveel goeds aan muziek. Eén van de leuke dingen van muziek is dat je het kunt delen met anderen. Of het nu met je vriendin op de bank is, of met 10.000 andere muziekfans, het is allebei leuk.

Soms is het zo dat je kunst (lees; muziek) gewoon moet ervaren. Met name tegenwoordig staat muziek bol van de herhaling. Eén riffje, één beat en dat het hele nummer door. Geen Bohemian Rhapsody’s of November Rains, wat eigenlijk meerdere liedjes in één zijn (niet voor niets staan zij zo hoog in de top 2000. het duurt even voordat je ze door hebt). Nee, tegenwoordig moet het snel zijn. Jammer, maar ook wel leuk op een andere manier.

Ik hield vroeger niet van beeldende kunst. Ik begreep het niet. Een hoop geklieder, of gewoon een afbeelding van iemand. “So what”, dacht ik. Totdat je je erin gaat verdiepen, of sterker nog; je gaat het zelf eens proberen, op school, of gewoon omdat het geinig is. Dan kun je opeens respect opbrengen voor wat iemand heeft gedaan.

Zo is het denk ik ook met andere vormen van kunst, zoals muziek. Ik hield niet van jazz, totdat ik me ervoor open zette en een zwoele zomeravond een keer de hele cd kast van mijn vader heb gehoord. Miles, Coltrane, Brubeck en dan wat minder bekende artiesten. Ik was verslaafd. Nee, ik ben geen ‘jazz cat’ geworden, maar ik vind het zo gaaf om ernaar te luisteren. Waar luister je dan naar?

‘Gewoon’, bijvoorbeeld timing. En dat moet iemand je voor doen. Of het nou air-guitar is, of hij laat je bewust naar een bepaald stukje luisteren en herhaalt dat een paar keer om het even te laten doordringen. En als het dan doordringt en je begrijpt het: heerlijk!

Soms leer je het door zelf het instrument te bespelen. Zoals mijn moeder ooit tegen me zei: “Sinds jij gitaar speelt luister ik opeens naar gitaarsolo’s”. Mensen luisteren er vaak niet naar, want ze weten niet wáár ze naar moeten luisteren (overigens is het woord ‘moeten’ niet het juiste woord, het gaat om geïnspireerd worden).

En dat is nou juist zo leuk van deze vraag, van de GOEIE PLAAT. Noem eens één goeie plaat en vertel er eens wat over.

Ik kon niet kiezen. Ik zat te denken aan stukken van John Mayer, of Pink Floyd, maar ook aan Esbjorn Svensson Trio (“from Gagarin’s point of view”), wat ik erg goed vind. Of een gitarist, zoals Steve Vai ofzo.

Maar op en gegeven moment moet je gewoon een keuze maken. En dat is Avishai Cohen geworden, The Ever Evolving Etude (album: Gently Disturbed).

Er zit géén gitaar in. Ik vind het zo goed, omdat het bol staat van heel veel dingen. Om te beginnen de groove. Het swingt gewoon de pan uit.

Het begin vind ik niet zo heel boeiend. Tot de piano die in zijn eentje speelt. Bijna kinderachtig simpel (wel extreem lekker getimed). En dan de groove samen met de contrabas (dat is Avishai Cohen zelf). Dan het stukje latin wat ze samen spelen. Dat swingt gewoon.

Om het te begrijpen helpt het om iets van jezelf te laten meetellen, een voet, een hand, of gewoon je hele lichaam.

En dan de piano vlak voordat de drums inkomen. Alsof hij maar wat random op de piano zit te pielen, zo lijkt het bijna. Niets is minder waar. Briljant.

En dan met de drums. Een orgasme bijna. Een groove waar je “u” tegen zegt. Ik heb ze eens live gezien op het North Sea Jazz Festival, die drummer is heel jong, ik meen 22 ofzo.

En dit swingt. Je kunt er gewoon een puls op los laten. Een puls is een regelmatige beweging die je erop kunt loslaten. Let wel op: het liedje zet je steeds op het verkeerde been!

Probeer goed te luisteren naar wat de drummer doet met de hihat en de snare. En eigenlijk al het andere, haha!

De solo’s hoeven van mij niet, maar dat is jazz, dat ben ik inmiddels wel gewend. Wellicht dat iemand anders mij dit zou kunnen uitleggen? Ik sta er zeker voor open!

Het is ook prachtig opgenomen, alle instrumenten klinken zo warm. Ik ben gek op Avishai Cohen geworden, omdat ik ooit eens het pianogeluid van dit album op de radio hoorde. Niet om de groove, maar om het warme pianogeluid kocht ik toen het album. Ik wist niet dat het ook zo goed gespeeld was.

Bij dit nummer kan ik me allemaal beelden voorstellen, dat vind ik altijd leuk om te doen. Het sluipen van een kat naar een kleine prooi, zoals een vliegje hoor ik bij dit nummer. Vooral in het begin, waar je de kat gewoon hóórt sluipen en dan springt en vervolgens het het nerveuze kat en muisspel plaatsvindt. Iets heel onschuldigs eigenlijk, maar wel grappig om naar te kijken.

Als gitarist kan ik genieten van ‘mooie’ muziek. of er nu wel of geen gitaar in zit.

 
Avishai Cohen – The Ever Evolving Etude
Harmen Ridderbos - Zanger Town of Saints | 13 januari 2014

Het begint meteen. De rillingen lopen me over de rug en het kippenvel staat op mijn armen als ik dat enorme orgel hoor in het intro van dit nummer. Vanaf de eerste keer dat ik het hoorde heb ik iedere keer dat gevoel weer. Ik mocht laatst zelf in Finland in een kerk op een heel groot en indrukwekkend orgel spelen, en speelde natuurlijk meteen Intervention, want dat is het nummer wat het hier over gaat.

Nog losstaand van de indrukwekkende en bikkelharde tekst van dit nummer, is de opbouw erg indrukwekkend en grijpt het je meteen naar de strot.

In het eerste couplet zingt Win Butler met alleen het orgel en een akoestische gitaar, maar naar mate het nummer vordert komen er steeds meer instrumenten bij en heb je ook het gevoel dat de bandleden met steeds meer felheid op hun instrumenten spelen, slaan en blazen. Dat kun je ook duidelijk zien in de live-video van Glastonbury 2007.

De tekst is een kritiek op de schijnheiligheid waarmee Amerika, onder het mom van ‘God Bless America’ ter oorlog gaat met onder andere Irak en Afghanistan, uit het oogpunt van een gedesillusioneerde soldaat. “You’re working for the church, while your life falls apart. Singing hallujah with the fear in your heart!” Dat is zo’n prachtige cynische zin, vooral als dat kerkorgel op de achtergrond  heel hard staat te blazen en de band nu echt de instrumenten aan het mishandelen is.

Intervention is een ongelooflijk gepassioneerd nummer met een echte boodschap en een zanger die gelooft in wat hij zingt. Hierdoor zal deze plaat mij nooit gaan vervelen en mij ook iedere keer weer blijven inspireren.

 

Arcade Fire – Intervention
Ian Marien - Zanger Headphone | 6 januari 2014

Eén all-time-favourite kiezen vind ik a priori onmogelijk… Het is een beetje als moeten kiezen wie van je kinderen je het liefst ziet.

Maar als ik dan toch een knoop moet hakken, kies ik voor “Red Right Hand” van Nick Cave & The Bad Seeds.

Omdat ik dit het beste nummer aller tijden vind? Nee, want daar komen er te veel voor in aanmerking.

Nick Cave heeft onlangs met zijn live show een bijzonder zware indruk op me gemaakt. Een indruk die nog dagen nazinderde. De wereld waarin hij me meesleurde was donker, beklijvend, agressief maar ontzettend mooi. Ik krijg nog kippenvel als ik denk aan de waanzin en dynamiek waarmee Mr. Cave en de zijnen “Red Right Hand” brachten,
als een stel bezetenen die het enkel en alleen voor satan zelve deden.

 
Nick Cave & The Bad Seeds – Red Right Hand
Felix Maginn - Zanger Moke | 30 december 2013

Mijn favourite plaat zonder twijfel is ‘Killing Moon’ van Echo and the Bunnymen. het is afkomstig van het album Ocean rain een plaat vol met strijkers en waanzinnige guitar lines. Killing moon heeft dit ook en in zijn perfectie heeft een sound dat tijdloos is. Diepe buigingen in het arrangement met zware strings en mandolinen alsof het einde van de wereld nabij is en met Ian Mac’s stem zuiver en recht als een mannelijke sirene in een helse storm. de Dood komt ons allemaal een keer halen en als ie zo komt dan ik hoop dat er een God is anders zal je in Hel branden.

 
Echo & The Bunnymen – The Killing Moon
Sander Hoogendoorn - DJ 3FM en KX Radio | 23 december 2013

Dit liedje kan ik echt elke dag opzetten of draaien op de radio. Ik vind vooral de sfeer in het liedje echt prachtig. Je voelt gelijk aan het begin dat het geen gewoon liedje is. Het gaat ergens over. En ook al weet je misschien niet helemaal waar het over gaat, je voelt dat het je raakt. Het is geschreven in de tijd van de Vietnamoorlog. Je hoort in dit liedje heel erg de afkeer terug van deze oorlog en die tijd, mensen willen er niks meer mee te maken hebben en willen er van schuilen: Gimme Shelter. Het mooie vind ik dat iedereen wel eens zo’n moment kent. Zo’n moment dat je even door de grond wil zakken en niets meer met de buitenwereld te maken wilt hebben. Als ik weer zo’n moment heb, trek ik me terug met dit liedje op de achtergrond aan, genieten!

 
The Rolling Stones – Gimme Shelter
Eelke Kleijn - Deephouse deejay | 16 december 2013

Tsja en dan moet je opeens je all-time favoriete plaat uitkiezen. Altijd als iemand mij die vraag zonder introductie stelt, heb ik daar nooit een antwoord op. Er wordt zoveel goede muziek gemaakt, en wat ik mooi vind hangt ook helemaal samen met mijn stemming op dat moment. Er is echter 1 nummer waar ik al sinds de allereerste keer dat ik het hoorde helemaal verliefd op ben en dat is The Cinematic Orchestra – Arrival of the Birds.

The Cinematic Orchestra is een Britse electronica / jazz band die in 1999 begonnen is door Jason Swinscoe. In 2008 namen ze de soundtrack op voor de Disney film The Crimson Wing: Mystery of the Flamingos samen met het London Metropolitan Orchestra. Daar stond ook de track Arrival of the Birds op, die ik zelf voor het eerst hoorde in de Armani commercial voor Acqua di Gioia.

Arrival of the Birds is eigenlijk moeilijk te beschrijven in woorden. Ik heb voor dit stukje een aantal pogingen gewaagd, maar allen deden ze de track geen eer aan. Na meer dan 100 keer luisteren krijg ik nog steeds elke keer kippenvel als ik dit nummer opzet. Ik ken geen ander nummer wat dat gevoel evenaard. Ik zou dan ook vooral aanraden de plaat met hoofdtelefoon op te luisteren en gedurende 2,5 minuut even helemaal weg te dromen.

 

The Cinematic Orchestra – Arrival Of The Birds
Frank Post - Posij | 9 december 2013

Het was een moeilijke keus tussen Mr oizo, Noisia, Amon tobin, Flying lotus, zo’n beetje alle artiesten die mij inspireerden om uit te zoeken hoe je muziek moest maken, maar dit nummer pakt op zoveel gebieden mijn aandacht dat ik uiteindelijk voor deze heb gekozen 😀

Waarom pakt precies deze plaat je aandacht, en waarom krijgt Nosia of een andere groep dat niet voor elkaar?

Dat krijgen ze juist allemaal voor elkaar bij mij, maar uit een paar nummers moest toch 1 kiezen, zo bracht Flat Beat mij naar de gedachte zelf muziek te willen maken, paktte noisia al snel mijn aandacht omdat hun muziek echt technische hoogstandjes zijn, creërt flylo de perfecte kruising tussen hiphop en electronische muziek en maakt amon tobin de muziek wat net geen sounddesign is maar wel een liedje. Toen ik begon met muziek maken wou ik zoals justice zijn, want ik was technisch niet ver genoeg om als noisia of amon tobin te zijn, en ik wou liever dans muziek dan hip hop maken, vandaar dat ik voor justice genesis koos Al deze factoren hebben er uiteindelijk voor gezorgt dat ik mijn eigen geluid begon te ontdekken, waarvan ik nog steeds niet weet wat het is, maar het bestaat!

 

Justice – Genesis
Christon Kloosterboer - Zanger Rigby | 2 december 2013

 

The Beach Boys – God Only Knows
Teun Hieltjes - Gitarist Go Back To The Zoo | 25 november 2013

Chaos, herrie, rotzooi en fouten. Deze live versie van Midnight Rambler heeft eigenlijk alles wat ik wil. De Rolling Stones met het beste groepje: Bill Wyman op bass en Mick Taylor op gitaar, het is blues en pop en rock en soul en het klinkt als een paar gasten die in een club spelen. Beetje dronken, beetje high en dan op je gitaar rammen. De plaat is ook niet eens zo heel goed opgenomen, maar wel alsof je vlak voor het podium staat. En het gaat alle kanten op, ze beginnen gevaarlijk en agressief, met slimme blueslicks die eigenlijk zo logisch zijn dat je wilde dat je ze zelf had verzonnen. Mick Jagger op mondharmonica, Keith Richards knalt de riffs eruit, en er wordt gezongen over iets met een man die ’s nachts mensen overvalt. Dan lijkt het mis te gaan en veranderen ze de groove. Mick Jagger simuleert duistere sex, Mick Taylor vult hem aan op slidegitaar (normale stemming, want met open stemming krijg je zo snel trucjes). Klappen in de nacht. Keith sleept iedereen weer terug in de groove naar nieuwe chaos. Blijkbaar is dit een van de snelst en meest samen geschreven nummers van de Stones. Sex en agressieve, sicke gitaarsounds. De plaat kan je eigenlijk beter maar helemaal af luisteren, meteen hierna komt namelijk Sympathy for the devil, met een van de beste gitaarsolo’s van Mick Taylor. Als je toch bezig bent kun je net zo goed meteen daarna de live-plaat The Brussels Affaire opzetten. En luister vooral naar Charlie.

 

The Rolling Stones – Midnight Rambler (Get Yer Ya Ya’s Out)
Maxime Barlag - Zangeres Mister and Mississippi | 18 november 2013

 

Metric – Between The Bars (Elliott Smith Acoustic Cover)
Mirjam Sieben - Zangeres The Dirty Denims | 11 november 2013

 

Airbourne – Stand Up For Rock ’n Roll
Chris Bakker - Redactie 538/SLAM!FM | 4 november 2013

 

Justin Timberlake – TKO
Chantal Koolhoven - Social Media 3FM | 28 oktober 2013

 

Mayer Hawthorne ft. Kendrick Lamar – Crime
Mattie Valk - Ochtendshow DJ Q-Music | 21 oktober 2013

 

Natalie Imbruglia – Torn
Rens Goseling - Producer SLAM!FM | 14 oktober 2013

 

Cris Cab – Liar Liar