Wie de muziek lief heeft en die liefde fris wil houden, die heeft elke week, elke dag, misschien wel elk uur een favoriet nummer. Het hangt van het weer af, van je stemming, je leeftijd, je geliefde die boos of lief is, je cavia die in je vinger bijt of biefstuk die perfect gebakken is. Iedere situatie heeft een eigen soundtrack. Het leven is nu eenmaal erg High Fidelity.
Zo met de zomer in aantocht lonken The Beach Boys, Rancid, Dr. Dre en Jamie Lidell weer naar het moment dat de deur naar buiten open kan. Favoriete platen liggen overal op de loer. Er is een klein rijtje dat overal en altijd kan.
In mijn geval staan in dat rijtje onder andere Good Vibrations, Blue Monday en de keuze nu: Da Doo Ron Ron. Van de muur die The Wall Of Sound is, is Da Doo Ron Ron wel het mooiste stukje.
Vergeet niet dat we het hier over 1963 hebben. Popmuziek stond in de babyschoentjes. En daar is plots dat nummer dat een enorm tempo heeft, dat telkens een rare val maakt in die hapering na de tromslag en dat een prachtige combinatie van vrouwenstemmen heeft.
Volgens de geweldige documentaire 20 Feet From Stardom (over de beste achtergrondzangeressen) waren het stiekem niet The Crystals maar was het Darlene Love die het nummer zong. Wikipedia spreekt dit weer tegen. Doet er niet toe. Het is vooral typisch Phil Spector.
En dat maakt het nummer ook zo leuk. Die eeuwige discussie wat je van muziek moet vinden als de maker niet deugt. Want laten we wel wezen, tussen de vele klootzakken die de popmuziek rijk is, is Spector toch een van de opperklootzakken.
Hij zit op dit moment achter de tralies vanwege moord, begin jaren zestig scheen hij wat beter te pruimen te zijn geweest. Hij experimenteerde met microfoons en studio-opstellingen om zijn Wall Of Sound precies goed te metselen. Het moest in één keer goed en wie het verklootte was de pineut.
Ik zal het vast projecteren, maar ik hoor die spanning in het nummer. Alsof de muzikanten denken: jongens, laat dit goed gaan, anders ontploft Spector. Nog maar wat sneller, dan zijn we er zo vanaf.
The Ramones wisten dertig jaar later net als The Crystals: briljante nummers kunnen ook in twee minuten. Een belangrijke boodschap voor al die bands die eeuwig doorzeveren.
Da Doo Ron Ron is van levensbelang voor de popmuziek geweest én blijft een ongeëvenaard nummer dat altijd fris klinkt, precies zoals een favoriete plaat hoort te zijn.
