Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
Foto: Tineke Klamer
Leeways, dat is vijf karakters en vijf meningen. Het gevolg: een kolkende mix van zonnige muziek en harde levenslessen. Noem het reggae met ballen, noem het uitbuikrock, noem het waarheidsfunk. In 2014 won de Arnhemse band de Grote Prijs van Nederland. In oktober dit jaar verscheen hun debuutplaat, Tales Of A Madman. Deze week komt de Goeie Plaat! van drummer Amir Katevushnik.
Er is veel muziek en er zijn veel geweldige artiesten en nummers die wat extra aandacht verdienen, ik vond het maar lastig. Ik ben bang dat ik maar moet toegeven dat ik geen favoriete track heb. Al is er wel een track die me echt heeft geïnspireerd en waar ik nog steeds regelmatig naar luister. Het nummer heet #41 en is van de Dave Matthews Band, uitgebracht op een van de eerste albums: Crash (1996).
Om verschillende redenen is #41 een track die me raakte vanaf het moment dat ik het hoorde. Ik denk dat ik toen een jaar of 16 was. YouTube was voor mij nieuw en er ging een zee van nieuwe muziek voor me open, naast de cd’s van mijn ouders die ik vaak luisterde. Ik begon het nummer zelf te spelen, samen met de bassist van Leeways, als kinderen die hun idolen uit de muziekwereld imiteerden. Als er binnen Leeways een jam gebouwd wordt, komt het akkoordenschema af en toe nog even terug. Memories.
#41 begint met een spannende intro waarin je het fijne werk hoort van drummer Carter Beauford op zijn Yamaha custom drumkit. Ik ben fan geworden van deze man. Wát een techniek, sound en skills!
Wat ik vooral mooi vind in dit nummer is dat je de intentie van de muzikanten hoort in de manier waarop ze spelen, in alle instrumenten afzonderlijk, de vocalen en de rythm guitar van Dave Matthews. Er zit een bridge in dit nummer waarbij eigen de hele groove verandert naar een reggae vibe met een vioolsolo van Boyd Tinsley. Dit gaat over naar de climax van het nummer, een opbouw van een dwarsfluit naar een saxofoonsolo, gespeeld door Leroi Moore. Wanneer je goed luistert naar de plaat, proef je de sfeer van die in de studio hing tijdens de opnames.
In de live uitvoeringen zie je ook de manier waarop er wordt samengespeeld en gecommuniceerd, geen acteerwerk, maar echte muziek met passie. Je ziet wat je hoort op de plaat, heel real. Dave Matthews Band is voor mij een voorbeeld van hoe een band hoort te zijn, als een team van muzikanten die hun gevoelens delen via hun instrumenten.
Instrumentalisten met skills en goeie albums, absoluut de moeite waard om op te zoeken.
