Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
Muziek dat perfect voor het strand is, zo zou je het geluid van Jack and the Weatherman kunnen omschrijven. De heren maken alleen gebruik van hun stem en een akoestische gitaar. Dat heeft het Haarlemse duo al succes gebracht, zo stonden de twee in voorprogramma’s van Chef’Special en Sticky Fingers. Deze week komt de Goeie Plaat van Berry Krikken.
Ik ben altijd super wisselvallig in mijn muziek keuze, de ene keer vind ik dit leuk en de andere keer weer dat. Maar meestal luister ik akoestische muziek, een aantal voorbeelden zijn: Mumford and Sons, Jose Gonzales, Angus Stone en Julia Stone, The Lumineers, Ben Howard, Iron and Wine, Kings of Convience, Jason Mraz, Jack Johnson, Simon and Garfunkel en Ray Lamontagne.
En zoals ieder genre zijn meesters heeft, kent het akoestische genre ook ongekend talent. Een mooi voorbeeld van zo’n talent is het duo The Milk Carton Kids. Deze twee heren zijn afkomstig uit Los Angeles en zijn voor mij een groot voorbeeld in gitaarspel en tweestemmigheid. Ze zingen mooie complexe folky harmonieën, en combineren dit met een verrassend klassiek gitaarspel.
Het nummer Undress the world behoort tot mijn favorieten. Het is een zacht liefdesliedje, maar wordt op een semivrolijke manier ter gehoor gebracht. Heerlijk om naar te luisteren! De lyrics zijn goed geschreven en er is een mooie balans in het nummer. Er wordt een inhoudelijke situatie geschetst, er wordt veel ruimte gelaten voor de luisteraar om te speculeren en natuurlijk worden er mooie woorden, uitdrukkingen en metaforen gebruikt. Als je goed let op de tweestemmigheid hoor je dat dit doorgewinterde muzikanten zijn de hun vak goed beheersen. Ook het gitaarspel is complex en komt naar mijn idee over als praten vanuit een instrument. Het is niet een super uitbundig, heftig, pakkend nummer, maar eerder een mooi, zacht en klein nummer, en dat vind ik er juist zo mooi aan. Al het werk van The Milk Carton Kids is overigens aan te raden.
Morgen is het weer een andere dag, en ben ik weer ietsje veranderd en daarmee ook mijn favoriete nummerkeuze, maar volgens mij is dat nu juist het leuke aan muziek!
