Zijn er veel moeilijkere muziekvragen dan het bepalen van je all time favorite liedje? Ik denk het eigenlijk niet. En dan zijn er nog eens allerlei criteria die een rol kunnen spelen. Zo zou je het favoriete liedje kunnen kiezen om keihard in de auto te draaien. Back in Black van AC/DC zou bij mij dan hoog scoren. Maar als je me vraagt wat dat liedje mij emotioneel doet of welke diepere gevoelens het oproept? Absoluut geen. Billy Jean van Michael Jackson zou heel hoog scoren op de lijst van onverwoestbare liedjes. Ik heb het duizenden keren gehoord, maar zal het nooit afzetten omdat ik er flauw van ben. En dan zou het ook nog leuk zijn om af te wijken van de overduidelijke classics en iets verrassends te kiezen zoals bijvoorbeeld Walking on the sun van Smash Mouth wat ik ook echt geniaal vind! Of wat te denken van Layla van Clapton die de hele tijd schakelt tussen twee toonsoorten en hij krijgt het voor elkaar dat het volstrekt logisch voelt voor de luisteraar. Dat is toch ook knap gedaan? Black Crowes passen een vergelijkbaar geintje ook fantastisch toe in Remedy, wat ook een van mijn favoriete singles aller tijden is.
Maar goed, als je nou gaat kijken welk liedje op heel veel criteria hoog scoort dan moet ik toch Wild Horses van de Stones, versie zoals die op het album Stripped verschenen is, uitkiezen als all time favorite. Het akkoordenschema is simpel maar absoluut schitterend. Ook speelt Keith Richards het in open G stemming, wat ik ook vaak gebruik bij het schrijven van liedjes. Sterker nog, het is dankzij dit soort liedjes dat ik mijn gitaar ooit anders ben gaan stemmen dan de gebruikelijke ‘Een Aap Die Geen Bananen Eet’, stemming. Ik gebruik het in mijn liedjes Nomansland en Long day in Amsterdam. Laatst kwam ik Rich Robinson van The Black Crowes tegen en vroeg hem naar de stemmingen waar hij in speelt. Hij speelde oa. in open G, open C, open D, maar de grappigste vond ik nog alles in octaven op D en A stemmen. Laatst wilde ik het na wat oefenen trots showen aan een andere gitarist en toen knapte de G snaar al bij het omstemmen.
Terug naar Wild Horses. Mijn moeder vroeg me het te spelen na het overlijden van mijn stiefvader. Heb ik toen letterlijk met trillende handen en stem gedaan. Iets meer dan een maand geleden hoorde ik hem live en Jagger ging er totaal in op. Je voelde de emotie en het is schitterend als dat live overgebracht wordt. Niet lang daarvoor had zijn vriendin zelfmoord gepleegd en ik dacht op dat moment van de show dat hij het voor haar zong. Ach, misschien romantiseer ik het wel en deed hij zijn werk gewoon heel goed.
Ook het akoestische karakter van het liedje vind ik te gek. Keith Richards heeft ooit gezegd dat je geen goede rockers kunt schrijven als je geen ballad kunt schrijven. Al mijn liedjes heb ik in de basis geschreven op een akoestische gitaar. Eigenlijk heb ik er wel eens spijt van dat de uiteindelijke versies daar dan weinig meer mee te maken hadden. Soms hoor ik een demo terug met alleen gitaar, zang en toetsen en dan vind ik dat eigenlijk beter en persoonlijker dan de uiteindelijke albumversie. Je moet het ook maar durven om een liedje klein te houden en erop te vertrouwen dat het overeind blijft. Mooie wijsheid voor het volgende Bowe album!
Rolling Stones – Wild Horses
