Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
Cirque Valentin is het solo-project van Valentijn Bannier. Hij speelde eerder met bands als Zuco 103, Steye & the Bizonkid en Giovanca. Nu is Bannier zijn eigen kant opgegaan, een schaamteloze kant die op alle vlakken swingt en indruk maakt. De Goeie Plaat van de komende twee weken is afkomstig van alleskunner Valentijn Bannier.
Ik kies (een beetje symbolisch) Bad van Michael Jackson. Het moest sowieso iets van de Jacksons zijn aangezien ik van mijn negende tot nu de grootste fan op aarde ben. En ik kan niet kiezen dus neem ik de plaat die uitkwam in mijn geboortejaar 1987.
Toen ik 9 jaar was hoorde ik bij mijn neef een verzamel-cd van Michael Jackson & The Jackson 5 en ik was meteen verkocht! De vijf broertjes die zongen en dansten waren te cool voor woorden en dat zorgde ervoor dat ik mijn eerste cd ooit kocht. Dat was die van The Jackson 5 uit 1968 bij Steeltown Records (nog voor dat ze bij Motown kwamen). Het duurde niet lang voor ik de hele Jackson Family uitgewoond had: van The Jackson 5 tot The Jacksons, van Michael tot Janet en iedere andere Jackson die maar iets uitbracht. Maar nog mooier; ze zorgden er ook voor dat ik alle uithoeken van de muziek leerde kennen. Hoe dat zo?!
The Jackson 5 zaten vanaf 1969 bij Motown en binnen dat label werd er veel van elkaar gecoverd. Al snel leerde ik daardoor ook andere soulhelden kennen zoals Stevie Wonder, The Supremes, The Temptations en Marvin Gaye. Maar ook buiten Motown werden er artiesten geëerd door Michael. In zijn dans deed Michael vaak James Brown na dus leerde ik die kennen en later bleken er weer leden van James Brown te spelen bij George Clintons’ Funkadelic waarna ik een grote funk liefhebber werd.
Via de funk en later ook veel disco ging ik ook snel naar de hiphop omdat bijvoorbeeld George Clinton weer gesampled werd door De La Soul. Toen ik al hun cd’s had en andere acts als Sugarhill Gang en Grandmaster Flash ook had leren kennen kwam ik bij The Roots en welja, ik was weer fan! Vervolgens las ik ergens dat George Clinton een cd van the Red Hot Chili Peppers geproduceerd had en vond ik dié weer te gek, net als stijl- en tijdgenoten Fishbone, Living Colour en latere bands als Incubus en Primus. Van de Peppers (die ervoor zorgden dat ik zelf ook met bands de wereld over wilde) naar Nirvana en van de funk naar de fusion (Soulive, John Scofield) door naar jazz en, huppekee, ik werkte me van mijn veertiende tot negentiende suf in de supermarkt. Of als postbode en in restaurants en cd-winkels om al die albums (en sinds de Peppers ook gitaren) maar te kunnen kopen!
Benieuwd hoe mijn muziekluistergeschiedenis mijn eigen muziek heeft beïnvloed? Luister naar mijn in september uitgekomen debuutalbum On Pleasure Island.
