Toen ik de vraag kreeg om een stukje voor de GOEIE PLAAT te schrijven, was ik helemaal verrast. Super leuk om te doen. Interviews gaan vaak niet over muziek, maar over lifestyle, geld, roem etc etc. Voor een artiest allemaal heel boring om te vertellen. Dit is het type interview waar je eigenlijk maar 1 vraag krijgt en die gaat nog over muziek ook! Wat wil je nog meer. Ik ben zelf muzikant, gitarist en songwriter en dan is dit natuurlijk een fantastische vraag. Het is mijn hobby én mijn werk!
Maar dan moet je het schrijven. Wat is ‘mijn goeie plaat’? Shit, fuck en allemaal andere scheldwoorden die ik niet mag zeggen! Dit is veel te moeilijk. Er is niet 1 goeie plaat, er zijn er wel duizend. Kom maar eens langs, gaan we eens een avondje door mijn iTunes heen en dan nog kom ik niet eens door alles wat ik goed vind. Er is zoveel goeds aan muziek. Eén van de leuke dingen van muziek is dat je het kunt delen met anderen. Of het nu met je vriendin op de bank is, of met 10.000 andere muziekfans, het is allebei leuk.
Soms is het zo dat je kunst (lees; muziek) gewoon moet ervaren. Met name tegenwoordig staat muziek bol van de herhaling. Eén riffje, één beat en dat het hele nummer door. Geen Bohemian Rhapsody’s of November Rains, wat eigenlijk meerdere liedjes in één zijn (niet voor niets staan zij zo hoog in de top 2000. het duurt even voordat je ze door hebt). Nee, tegenwoordig moet het snel zijn. Jammer, maar ook wel leuk op een andere manier.
Ik hield vroeger niet van beeldende kunst. Ik begreep het niet. Een hoop geklieder, of gewoon een afbeelding van iemand. “So what”, dacht ik. Totdat je je erin gaat verdiepen, of sterker nog; je gaat het zelf eens proberen, op school, of gewoon omdat het geinig is. Dan kun je opeens respect opbrengen voor wat iemand heeft gedaan.
Zo is het denk ik ook met andere vormen van kunst, zoals muziek. Ik hield niet van jazz, totdat ik me ervoor open zette en een zwoele zomeravond een keer de hele cd kast van mijn vader heb gehoord. Miles, Coltrane, Brubeck en dan wat minder bekende artiesten. Ik was verslaafd. Nee, ik ben geen ‘jazz cat’ geworden, maar ik vind het zo gaaf om ernaar te luisteren. Waar luister je dan naar?
‘Gewoon’, bijvoorbeeld timing. En dat moet iemand je voor doen. Of het nou air-guitar is, of hij laat je bewust naar een bepaald stukje luisteren en herhaalt dat een paar keer om het even te laten doordringen. En als het dan doordringt en je begrijpt het: heerlijk!
Soms leer je het door zelf het instrument te bespelen. Zoals mijn moeder ooit tegen me zei: “Sinds jij gitaar speelt luister ik opeens naar gitaarsolo’s”. Mensen luisteren er vaak niet naar, want ze weten niet wáár ze naar moeten luisteren (overigens is het woord ‘moeten’ niet het juiste woord, het gaat om geïnspireerd worden).
En dat is nou juist zo leuk van deze vraag, van de GOEIE PLAAT. Noem eens één goeie plaat en vertel er eens wat over.
Ik kon niet kiezen. Ik zat te denken aan stukken van John Mayer, of Pink Floyd, maar ook aan Esbjorn Svensson Trio (“from Gagarin’s point of view”), wat ik erg goed vind. Of een gitarist, zoals Steve Vai ofzo.
Maar op en gegeven moment moet je gewoon een keuze maken. En dat is Avishai Cohen geworden, The Ever Evolving Etude (album: Gently Disturbed).
Er zit géén gitaar in. Ik vind het zo goed, omdat het bol staat van heel veel dingen. Om te beginnen de groove. Het swingt gewoon de pan uit.
Het begin vind ik niet zo heel boeiend. Tot de piano die in zijn eentje speelt. Bijna kinderachtig simpel (wel extreem lekker getimed). En dan de groove samen met de contrabas (dat is Avishai Cohen zelf). Dan het stukje latin wat ze samen spelen. Dat swingt gewoon.
Om het te begrijpen helpt het om iets van jezelf te laten meetellen, een voet, een hand, of gewoon je hele lichaam.
En dan de piano vlak voordat de drums inkomen. Alsof hij maar wat random op de piano zit te pielen, zo lijkt het bijna. Niets is minder waar. Briljant.
En dan met de drums. Een orgasme bijna. Een groove waar je “u” tegen zegt. Ik heb ze eens live gezien op het North Sea Jazz Festival, die drummer is heel jong, ik meen 22 ofzo.
En dit swingt. Je kunt er gewoon een puls op los laten. Een puls is een regelmatige beweging die je erop kunt loslaten. Let wel op: het liedje zet je steeds op het verkeerde been!
Probeer goed te luisteren naar wat de drummer doet met de hihat en de snare. En eigenlijk al het andere, haha!
De solo’s hoeven van mij niet, maar dat is jazz, dat ben ik inmiddels wel gewend. Wellicht dat iemand anders mij dit zou kunnen uitleggen? Ik sta er zeker voor open!
Het is ook prachtig opgenomen, alle instrumenten klinken zo warm. Ik ben gek op Avishai Cohen geworden, omdat ik ooit eens het pianogeluid van dit album op de radio hoorde. Niet om de groove, maar om het warme pianogeluid kocht ik toen het album. Ik wist niet dat het ook zo goed gespeeld was.
Bij dit nummer kan ik me allemaal beelden voorstellen, dat vind ik altijd leuk om te doen. Het sluipen van een kat naar een kleine prooi, zoals een vliegje hoor ik bij dit nummer. Vooral in het begin, waar je de kat gewoon hóórt sluipen en dan springt en vervolgens het het nerveuze kat en muisspel plaatsvindt. Iets heel onschuldigs eigenlijk, maar wel grappig om naar te kijken.
Als gitarist kan ik genieten van ‘mooie’ muziek. of er nu wel of geen gitaar in zit.
