Muziek als Alabama 3’s Woke Up This Morning (leader The Soprano’s) of Slough van David Brent & Foregone Conclusion maakt het wel erg lastig om mijn ultieme plaat te kiezen. Ik vind het al moeilijk om te vertellen naar welke muziek ik graag luister, laat staan mijn favoriet allertijden.
Toch is er één plaat die mij raakt op, bijna, alle mogelijke manieren. Laat ik daar dan wat over zeggen.
Een dreigende piano, de groove met daaronder een hypnotiserend basloopje, de instrumentkeuze, het gemak waarmee gezongen wordt, het gevoel en de tekst. Alles klopt.
Marvin Gaye – Inner City Blues (Make Me Wanna Holler).
“Make me wanna holler, the way they do my life, this ain’t living, this ain’t living”, waarom ik dit meezing weet ik niet precies. Maar het pakt me.
Tijdens mijn toelating op het Conservatorium van Amsterdam werd mij gevraagd waarom ik een bepaald liedje zo goed vond. Het enige wat ik kon bedenken is dat het me pakte, dat de sfeer zo goed was. Oké, zeiden ze. Ze snapten het niet, ik ben ook niet aangenomen, wat jammer zeg.
Voor mij is muziek emotie, als het goed voelt is het goed, klaar.
Ik ben geneigd om de hele songtekst hier te plakken. De booschap, daar draait het hier om.
Vlak voor het outro verwijst hij nog briljant naar een ander liedje van hem, namelijk What’s Going On die prachtig aansluit bij dit nummer. Daarna het outro waarvan je wenst dat die nooit stopt.
Met zo’n jeugd als die van mij zou je hier niks voor moeten voelen. tien jaar oud, elke week met mijn moeder in de bus naar gitaarles en met mijn vader in de auto naar basketbal. Hutten bouwen in de nieuwbouwwijk, ondergrondse-, boomhutten, noem maar op. Nul zorgen. Nu 25 jaar, geen hutten meer maar nog wel de volledige support van het thuisfront met weinig te klagen en toch komt dit nummer bij me binnen.
Muzikale perfectie, dat moet het dan zijn. Zowel inhoudelijk als instrumentaal. Een protestlied over wat er in de jaren zeventig gebeurde en vooral een lied wat vandaag de dag nog steeds de spijker op zijn kop slaat.
Deze man was zijn tijd al ver vooruit, wordt er dan gezegd. Ik denk dat de tijd heeft stilgestaan en we nog steeds met dezelfde problemen zitten waar Marvin Gaye over zong. Honger, armoede, oorlogen. Ook mijn generatie kent die onderwerpen, en helaas niet alleen uit films.
Marvin, op 44-jarige leeftijd doodgeschoten door zijn vader, liet met Inner City Blues een indrukwekkende plaat achter.
P.S.
Al met al is het me toch gelukt om vier platen te noemen waar ik met plezier naar luister.
