Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
De muziek van Kissing Jane in één woord: powerpop. De vijfkoppige band vindt muzikale inspiratie bij Muse en No Doubt, maar ook bij Kate Bush, Blondie en Katy Perry. In 2015 bracht de band de singles Rangers en Voodoo uit. Deze week verschijnt het debuutalbum Factory of Hearts. Alle reden om zangeres Marleen Hoebe naar haar persoonlijke favoriet te vragen.
Één goeie plaat: dat soort vragen moet je echt niet stellen aan een muzikant. Die worden dan helemaal gek. Want ik ga er nu eentje uitkiezen, maar in mijn ogen voelen nu al mijn andere lievelingsplaten en songs zich instantly verwaarloosd. Als het om één album zou gaan, dan was het al een moeilijke keus, maar één nummer… Dat dwingt je wel tot nadenken. Ik ga voor een nummer van een van mijn favoriete bands aller tijden, namelijk Fleetwood Mac. Het nummer komt van het eerste album samen met Stevie Nicks en Lindsey Buckingham en it’s a song about an old Welsh Witch.
Vanaf de allereerste keer dat ik de live versie van dit nummer uit 1976 (The Old Grey Whistle Test) hoorde was ik heel erg onder de indruk. Waar je bij een groovende band je hoofd niet stil kunt houden, kan ik dit nummer niet tot het einde luisteren zonder helemaal meegezogen te worden in de emotie. Stevie Nicks vind ik ook een goed voorbeeld van het feit dat de beste zangeres niet per se het hoogst hoeft te kunnen zingen. Naast het feit dat ze natuurlijk mind-blowingly gorgeous is (female crush…) heeft ze een bijna magische uitstraling en een puurheid die mij heel erg raakt.
Wat ik verder mooi vind, is dat het nummer live geen twee keer hetzelfde klinkt. Het is volledig afhankelijk van wat er op dat moment gebeurt en hoe ze zich voelt. Die echtheid mis ik tegenwoordig bij veel performers. Aan het einde van de video van The Old Grey Whistle Test gaat Stevie echt helemaal in het nummer op. Of zoals Mick Fleetwood het omschrijft: “Her Rhiannon in those days was like an exorcism.”
Stevie Nicks zegt zelf over het nummer dat ze graag wilde dat het ‘opsteeg’, als een vogel die haar vleugels uit slaat. Ik herken die metafoor heel goed. Zo kijken wij als Kissing Jane ook naar onze songs. Een nummer heeft naast de vertellende boodschap altijd een soort visuele onderlaag, die zowel in de zang als in de instrumenten terug te vinden is. Dat geeft een nummer een blijvende betekenis, waardoor je je er iedere keer in kunt verliezen. Als een song dit niet heeft, mist er iets. Dat merk je ook live.
Ik hecht veel waarde aan sterke songwriting, waar Fleetwood Mac in mijn ogen een heel goed voorbeeld van is. Dat maakt muziek tijdloos.
De albumrelease van Kissing Jane vindt plaats op 4 februari in Sugarfactory, Amsterdam.
