Goeie-Plaat

Postcards From Mars – Bart van Dalen

Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.

Postcards From Mars hi-res
Foto: OAK & FIR

De band Postcards From Mars kun je kennen van het nummer Long For The Light, een samenwerking met Falco Benz. De band rondom zanger Bart van Dalen is de komende weken te bewonderen op de Popronde waar ze een succesvolle combinatie van roots, pop, indie en folk ten gehore brengen. Deze week komt de Goeie Plaat van de frontman van Postcards From Mars, Bart van Dalen.

Het is volgens mij onmogelijk om één favoriete plaat uit alles wat er aan muziek gemaakt is aan te wijzen. Er zijn genoeg artiesten uit de 60’s, de 70’s en zelfs de 80’s die ik in deze eregalerij zou kunnen ophangen, maar ook de laatste jaren zijn er tijdloze klassiekers uitgebracht. Als ik terugkijk naar mijn luistergedrag van de 2,5 decennia die ik heb mogen meemaken zijn de bands en artiesten die ik vroeg ontdekt heb en nog steeds luister op twee handen te tellen.

Daarom besloot ik om eens na te denken over wat ik het afgelopen jaar het meest heb geluisterd en me als artiest en songwriter het meest heeft beïnvloedt. Dat is zonder twijfel Death Cab for Cutie. Voor alles wat ik momenteel maak en speel als Postcards From Mars is het een grote inspiratiebron. De persoonlijke toon in Ben Gibbard’s teksten, de nostalgische ondertoon, de melancholiek in de melodieën, stuk voor stuk zijn het allemaal onderdelen waar ik naar zoek als ik zelf mijn nummers schijf.

 In maart bracht Death Cab For Cutie Kintsugi uit, wat mij betreft één van de beste albums van 2015. Iets langer geleden, in 2003, releasden ze Transatlanticism. Met behulp van enkele plaatsingen en een namedrop in de Amerikaanse serie The O.C. was dit toch wel hun doorbraak naar een groter publiek. En hoewel ik eigenlijk dit hele album wel als Goeie Plaat zou kunnen bestempelen zal ik er toch een liedje uit moeten pikken.

Ik ga voor Passenger Seat, één van de rustigere liedjes op het album. Een prachtig pianoliedje die die typische nostalgische ondertoon die ik eerder noemde bevat. Het brengt me terug naar m’n kinderjaren, naar nachtelijke autoritjes met m’n ouders waar ik door het autoraam, al half in slaap sukkelend, naar de sterren keek, zoekend naar satellieten en planeten.