Eric Bibb – Global Griot

Waardering

7

8

De nieuwe plaat van Eric Bibb is voor de goede man zijn 22ste studioalbum, naast net zo’n hoeveelheid platen die hij al met anderen opnam en zijn live albums. De Amerikaanse blues- en folkzanger heeft de afgelopen decennia redelijk wat over de wereld gezworven. Zowel in de naamgeving van zijn laatste album, Global Griot, als in de muziek komt dit terug. Griotzangers zijn de verhalenvertellers van hun stam. Eeuwenoude geschiedenis en tradities worden zingend doorgegeven aan de volgende generatie. Bibb is ook een verhalenverteller, maar zijn songs gaan over meer mondiale zaken en ontstijgen de geografische inperking van West-Afrika.

Naast het label blues zou de term wereldmuziek ook niet misstaan voor dit album. Wereldmuziek bij Eric Bibb is een ontmoeting tussen de swamp blues van het zuiden van de Verenigde Staten en West-Afrikaanse blues. De muziek doet denken aan een kruising tussen het laidback southern geluid van J.J. Cale en Tony Joe White, met het Afrikaanse geluid van Paul Simon ten tijde van Graceland en Ali Farka Touré & Ry Cooder bij hun album Talking Timbuktu. De opnames klinken erg fraai en zuiver, de instrumenten en vooral de gitaar komen goed tot hun recht. Bibb zingt samen met anderen, zowel in het Engels als in het Afrikaans. Hij wordt verder bijgestaan door verschillende gastmuzikanten, waaronder bekenden uit het wereldmuziekcircuit zoals Habib Koité en de West-Afrikaanse koraspeler Solo Cissohko.

De teksten zijn helder, soms op het eenvoudige af. Het nummer We Don’t Care behandelt onze doorgeschoten consumptiemaatschappij, terwijl in het nummer What’s He Gonna Say Today de Amerikaanse president Donald Trump centraal staat. Bibb covert een nummer van Bill Broonzy, Black, Brown & White, waar racisme bezongen wordt. Dit komt ook terug in zijn Bibb’s eigen nummer, het fraaie Race and Equality. Naast de politieke teksten staan er ook meer persoonlijke nummers, zoals All Because, en ook wat gospelnummers, zoals Send Me Your Jesus, op Global Griot. De Afrikaanse gitaarklanken geven de songs een opgewekt en vrolijk tintje, terwijl de muziek erg ontspannen blijft. Zelfs in het reggae-uitstapje Grateful blijft die sfeer goed doorklinken.

De nummers die maatschappelijke thema’s aansnijden klinken tekstueel nogal braaf en politiek correct. Zijn voordracht is echter overtuigend en klinkt doorleefd. De jarenlange ervaring als mondiaal opererende muzikant hebben geen cynicus van hem gemaakt, wat ook wel weer innemend is. Je hoeft niet te twijfelen aan zijn oprechte bezorgdheid over waar het met de wereld heen gaat.  Wie minder fanatiek op de teksten let en zang vooral als instrument ziet, wordt getrakteerd op Bibb’s aangename stemgeluid. Dat past prachtig in het goed gemixt en relaxte geluidsbeeld.

Het album beslaat twee cd’s. Aan de ene kant brengt dat veel fijne muziek met zich mee, maar aan de andere kant zijn niet alle nummers even sterk. Met een iets strakkere selectie had het ook op één cd gekund. De gospelnummers hadden ook op een apart album kunnen staan. Toch, de combinatie van laidback grooves en het West-Afrikaans gitaargetokkel maken het tot een album om heerlijk luierend op je veranda naar te luisteren. Nu de releasedatum midden in de herfst valt, zul je het als soundtrack voor een lange winteravond of luie zondagmiddag moeten gebruiken. Maar ook dat is geen straf.