Na vijf jaar is Cage the Elephant weer terug met een nieuw album. De kersverse plaat Neon Pill laat duidelijk zien dat de bandleden hun groove niet kwijt zijn. Voor de leadzanger Matt Schultz is er de afgelopen jaren veel gebeurd, zo laat hij dat weten op zijn Instagram: “Vorig jaar werd ik gearresteerd en het heeft ongetwijfeld mijn leven gered. Na mijn arrestatie ging ik twee maanden naar het ziekenhuis, gevolgd door maandenlange poliklinische behandeling.” Na zijn problemen heeft hij weer de mogelijkheid om door te gaan met zijn leven en uiteraard met muziek, dit laat hij samen met Cage the Elephant zien met het nieuwe album Neon Pill.
Neon Pill begint gelijk met een upbeat, vrolijk lied. Door de herhalende tekst van het refrein van HiFi (True Light) in combinatie met de gitaar en drums op de achtergrond blijft het nummer erg hangen, op een goede manier. Het laat ook gelijk goed horen wat je van de rest van het album kan verwachten. Hetzelfde geldt voor het volgende nummer Rainbow. Tussen de twee tracks was een mooie kans voor een overgang, aangezien ze best wel op elkaar lijken. Alleen hoor je bij HiFi (True Light) meer de gitaar op de voorgrond en bij Rainbow pakken de drums de hoofdrol. Het is jammer dat Cage the Elephant deze kans heeft laten liggen, na vijf jaar geen muziek hadden ze wat creatiever dan voorheen kunnen zijn.
Neon Pill was een goede keuze als albumtitel. De track Neon Pill was eerder dit jaar al verschenen als single en rechtvaardigt de albumtitel, omdat dit het sterkste en meest opvallende nummer van het album is. Het lied past goed op dit album, maar zou zeker ook goed passen tussen Cage the Elephant’s eerder verschenen album Social Cues (2019) of Tell Me I’m Pretty (2015). De track Neon Pill wordt opgevolgd door Float Into The Sky, dat samen met Out Loud het enige wat rustigere nummer is. Dat geeft het album eindelijk wat meer afwisseling, want het begint steeds een beetje meer op elkaar te lijken.
De tracks Good Time en Shy Eyes hebben beide net te veel herhaling van woorden en zinnen in het refrein. Wat eerder in HiFi (True Light) niet stoorde, stoort in deze twee nummers wel. Voornamelijk in Shy Eyes blijft de titel van het lied alsmaar doorgaan: ‘What’s behind those shy eyes, shy eyes?’
De volgende songs zijn niet erg opvallend in vergelijking met de eerdere tracks op Neon Pill. Veel van de liedjes komen al bekend voor. Waarvandaan is niet te plaatsen, maar het voelt niet als hele nieuwe muziek. Sterker nog, het klinkt soms niet eens als Cage The Elephant zelf. De track Same had net zo goed van een band als The Neighbourhood kunnen zijn en stiekem geldt dat voor alle tracks van Neon Pill. De unieke touch dat je bij de vorige albums hoort, komt bij Neon Pill niet echt terug. Al met al is het geen slecht album, het is alleen jammer dat na vijf jaar wachten dit nieuwe album niet veel anders lijkt dan de andere lp’s van Cage the Elephant.
