De mooiste plaat ooit gemaakt verscheen in maart 1990, maar ik ontdekte hem pas veel later. Het is een vrijwel ondraaibare plaat op de radio: depressief, sloom, lang, en totaal niet passend bij de zanger. De mooiste plaat is A Gentleman’s Excuse Me van Fish oftewel Derek Dick, oftewel ‘die van Marillion’.
Volgens velen is het een liefdesliedje, maar volgens mij is het een liedje over pijn en frustratie. A Gentleman’s Excuse Me is het moment dat je op de dansvloer iemand aftikt en dus de dans overneemt. Dit liedje gaat volgens mij over de depressie of de gekte of de psychische stoornis die de geliefde van de zanger heeft afgepakt. Op het moment dat hij het zingt staat hij op het punt om het op te geven. hij wil niet meer dansen. Maar toch hoop je dat de liefde wint.
Hij zingt het zo zoet, zo vol pijn, zo liefdevol en zo verdrietig. De tekst is zo mooi, zo poëtisch, zo groots en toch zo makkelijk te onthouden. Natuurlijk raakt het in alles mijn persoonlijke ervaringen. Iedere keer als ik dit liedje hoor, wil ik het van het begin tot het einde horen, het liefst meezingen, en er een beetje bij huilen.
Luister naar de tekst, voel de melodie, de instrumenten, de stem van Fish, maar vooral de intonatie. Echt. Dit is het mooiste liedje ooit gemaakt.
