Heet je Adele en je hebt al vijf jaar geen plaat uitgebracht, dan ben je op het moment wanneer er een nieuwe plaat in aantocht is, weer keihard de trend. Niet zo gek natuurlijk, want van haar vorige album 25 werden zo’n slordige 22 miljoen exemplaren verkocht. Adele was vijf jaar geleden gelukkig getrouwd en moeder van een zoontje, maar in de periode dat ze van de radar verdwenen was, gebeurde er binnen haar leven wel het een en ander. De scheiding van haar nu ex-man Simon Konecki was het heftigste binnen die vijf jaar en laat dat nou de grootste inspiratiebron zijn geweest voor haar nieuwe album 30.
In Easy On Me, de single waar Adele onlangs haar langverwachte comeback mee maakte, wordt haar stukgelopen huwelijk meteen van stal gehaald. Aan haar ex-man en zoon van negen probeert ze uit te leggen waarom ze wegging. Tegelijkertijd vraagt ze om begrip. Muzikaal gezien is het nummer geen stap verwijderd van liedjes van haar eerdere albums, maar een grote ramp is dat voor deze pianoballade niet. Het is Adele zoals we haar kennen: veilig en vertrouwd. Toch hoop je als luisteraar wel verrast te worden, zeker omdat ze zo lang is weggeweest. En verrassen dat doet Adele. Met Strangers By Nature en Love Is A Game bijvoorbeeld. Twee liedjes waarin ze klinkt als een eigentijdse mix tussen Etta James en Shirley Bassey. Soulvol en filmisch tegelijk. Daar doet ze goed aan.
Bijna net zo filmisch is de productie van My Little Love, waarin gesprekken met haar zoontje en voicemails aan een vriend in verwerkt zitten. Dat ze op een bepaald moment heel diep in de shit zat wordt duidelijk als ze de luisteraar snotterend laat weten zich paranoïde te voelen, stress heeft en zich voor het eerst in haar leven eenzaam voelt. Eerlijker krijg je het niet. In Cry Your Heart presenteert de zangeres een aangenaam stukje motown, terwijl ze (bewust of niet) een link maakt naar het goede dat Amy Winehouse heeft achtergelaten. Soulvol en poppy tegelijk is het opbeurende Oh My God, waarin Adele vooral in het refrein zelfverzekerd overkomt. Haar stem is in topvorm en je hebt hiermee een van de betere liedjes op 30 te pakken.
Voor haar vorige album ging Adele in zee met popgigant Max Martin wat destijds de hit Send My Love (To Your New Lover) opleverde. Voor 30 werkten de twee opnieuw samen met als resultaat Can I Get It. Een vrij oppervlakkig liedje, zonder groot meezingrefrein waardoor de nieuwe samenwerking gezien kan worden als minder geslaagd. Voor een vleugje easy listening zit je bij Adele momenteel ook goed. Luister bijvoorbeeld maar All Night Parking en je waant jezelf in een Amerikaanse jazzclub. De inbreng van pianist Errol Garner maakt de boel hierin extra af.
Opvallend aan 30 is dat Adele minder poppy klinkt dan op haar eerdere albums. I Drink Wine, Hold On en To Be Loved zijn ook weer typische (te lange) luisterliedjes die duidelijk niet gericht zijn op de radiostations. Daarmee blijkt Easy On Me een van de weinige toegankelijke liedjes die dit album in petto heeft. Adele is duidelijk nog volwassener geworden waarmee ze zichzelf cliché genoeg toch echt opnieuw heeft uitgevonden. Haar beste album is 30 niet, maar een mooie aanvulling op haar muzikale rijkdom is het zeker.
