Na een afwezigheid van vijf jaar keerde Adele terug met het prachtige Hello. Een grootse ballade waarin ze een connectie zoekt met haar verleden, verloren vrienden, ex-lovers en haarzelf. Iets wat ze voornamelijk doet op het ‘moeilijke vervolg’ van het megasucces van haar tweede album 21.
‘Hello, it’s me’ klonk er opeens op de Britse tv. De koningin van de platenmaatschappij, Adele, is terug. De eerste single van haar nieuwe plaat 25 is al meer dan honderd miljoen keer bekeken en in Amerika werden al meer dan een miljoen exemplaren verkocht. 25 zal vermoedelijk meer dan 2 miljoen keer over de toonbank gaan in de eerste week in Amerika. Hiermee zal ze het record van 2,4 miljoen exemplaren van boyband N*Sync verbreken. Het schrijven van een recensie is daarom ook bijna nutteloos. Want maakt het überhaupt uit hoe goed 25 is?
Echte liefhebbers van Adele’s muziek kunnen gelukkig opgelucht zijn. Sommige nummers voelen wellicht wat onwennig, maar wanneer ze zich stort op de ballads toont de zangeres grootse klasse. Ze heeft nog altijd die emotioneel beladen stem, soms uitvergroot (Hello, All I Ask), soms breekbaar (Remedy, Million Years Ago) en soms zowel allebei (When We Were Young, Sweetest Devotion). Kunnen zingen is een must, maar pure emotie uiten doen weinig (pop)zangeressen. Adele weet dit op elk nummer op een uitstekende wijze over te brengen. Het absolute hoogtepunt is When We Were Young. Het emotionele nummer dat ze schreef op de piano van componist Philip Glass samen met Canadese zanger Tobias Jesso Jr. Een overweldigend mooi nummer waarin de vocaliste zowel breekbaar als groots is. ‘Let me photograph you in this light, In case it is the last time that we might be exactly like we were,’ zingt ze melancholisch in het refrein.
Maar wat 25, het make-up album in tegenstelling tot de vorige twee break-up albums, zo sterk maakt is dat ze de nummers zo schreef dat er genoeg ruimte over blijft voor een eigen interpretatie van de betekenis. Remedy is geschreven voor haar zoon, maar ook voor haar vrienden en familie. De pianoballad is typisch Adele. ‘But when the pain cuts you deep.When the night keeps you from sleeping. Just look and you will see that I will be your remedy,’ zingt ze over de simpele pianobegeleiding. Het rijkere, bijna rockende, afsluiter Sweetest Devotion is komt meer over als een ode aan moederschap. Nog nooit eerder klonk de zangeres zo optimistisch. ‘The sweetest devotion hit me like a devotion!’ zingt ze vol vreugde.
Ook het verleden is een belangrijk thema van het album. Op Million Years Ago bezingt ze het leven dat langsflitst onder een flamenco gitaartje, en op het door Danger Mouse geproduceerde hoogtepunt River Lea gaat ze terug naar haar jeugd én het heden. River Lea zorgt samen met een aantal andere upbeat nummers voor de juiste bombast en variatie aan 25. I Miss You, geproduceerd door Paul Epworth (Rolling in the Deep, Skyfall) is een mysterieuze toevoeging die niet had misstaan op een album van Florence + The Machine. Water Under The Bridge is funky en gospelachtig tegelijk. ‘If you gonna let me down, let me down slowly!’ zingt ze soulvol voordat een gospelkoor met haar meezingt.
Adele’s derde album is sterk. Ze zorgt dat ze met haar enerverende stem altijd het voortouw neemt, en daarmee te overtuigen. Emotioneel en gevarieerd, mooi en uiterst vermakelijk. 25 geeft een kijkje in het leven van de grootste ster die deze aarde kent sinds Michael Jackson, maar is ook een prachtig document om op je eigen leven te reflecteren. Vaak eng herkenbaar, soms gewoon heel mooi. Precies zoals we van Adele gewend zijn.
