Alsof een schilder met zijn kleine penseel minutieuze details aanbrengt in zijn schilderijen, zo boetseert Bear’s Den aan zijn nummers. De Britse band is van zijn beginformule nooit afgeweken en hoeft dat ook niet. Het stap voor stap perfectioneren van de sound met subtiele stijltwistjes, dat doet het drietal al jaren. Blue Hours is daarin de nieuwste afgeleverde stap.
Ga dit album niet luisteren als je hoopt op iets nieuws, graag verrast wordt of een muzikale achtbaan wil beleven. Bear’s Den is er voor zijn gekende liefhebbers. Typerende knuffelbare indiefolk annex indierock gedragen door de uitstekende stem van Andrew Davie. Soms intiem, soms iets feller, maar vaak mooi beheerst en gedoseerd. Ook op Blue Hours is die mix weer in verhouding. Het intieme zit in de single All That You Are. Een bitterzoete single over een op de klippen gelopen relatie, waarbij je de innerlijke rust vindt om je ex (en jezelf) nieuw geluk te gunnen in de toekomst. ‘I hope you find someone who loves you/For all that you are/I hope I find someone who loves me/For all that I am.’
Op Spiders zit er iets meer tempo in dan gemiddeld. Venijnig? Nee. Maar het heeft iets meer de allure van een softrocksong dan je gewend bent van Bear’s Den. Verder is het veel op veilig spelen wat Davie en co doen, maar wel warm en veilig. Uiteindelijk is Blue Hours iets gelaagder in de productie dan de meeste voorgangers, maar het gros van de nummers stop je weg tussen het oeuvre van de band, waarna ze er als een kameleon in opgaan.
De concentratie van de kameleon blijft niet tot eind van kracht. Want de magie van Bear’s Den vervaagt tijdens de laatste tracks. Selective Memories is saai en mist de warmte die zo kenmerkend is voor Bear’s Den. De halverwege bijgevoegde blazers zijn net te subtiel aangebracht om dat gevoel alsnog over te brengen. On Your Side doet het beter, maar komt niet aan Frightened Whispers of Gratitude eerder op de plaat. Op All The Wrong Places zijn de lichte strijkersarrangementen schitterend, alleen verder is het nummer een mindere versie van All That You Are.
Blue Hours voldoet in alle opzichten aan het verwachte. Het album is typisch Bear’s Den met minutieuze uitbreiding van het eerder getoonde door de lichte blaas- en strijktonen. Als een transformatie die zo langzaam verloopt, dat je niet doorhebt dat deze plaatsvindt. Maar op een moment zal de transformatie voltooid zijn en zit je vast in de wurggreep. Een wurggreep van knuffelrock.
