Een paarlemoeren jubileum voor BLØF. Exact dertig jaar geleden meldde de Zeeuwse band zich aan het muziekfront. Dat moest eigenlijk gevierd worden met een uitgebreide reeks ep’s, waarvan deel 1 vorig jaar verscheen, maar dat bleek te ambitieus om op tijd klaar te hebben. En dus snoeide BLØF de boel terug tot één album. Polaroid maakt duidelijk dat de neus van BLØF nog vol naar de toekomst wijst.
Samenvatten, terugkijken, evalueren. Het mag een jubileumjaar zijn, het is er voor BLØF allemaal niet bij op het nieuwe album. Polaroid is een volwaardige nieuwe steen in de indrukwekkende muziekmuur die de Zeeuwse band de afgelopen drie decennia heeft opgebouwd. Polaroid biedt ruimte voor een aantal typische BLØF-tracks, maar ook voor wildere ideeën. Zo beschikt het album over zowel het kortste (Doe Het Dan duurt 2 minuten en 37 seconden) als het langste BLØF-nummer ooit (de negenenhalve minuut van Wonderen Zijn Welkom).
Single Bitterzoet maakte al eerder duidelijk dat BLØF het experiment op Polaroid niet schuwt. In de eerste helft klinkt de track nog als vanouds. Een opzwepende sound is voorzien van een mooie tekst over gemengde gevoelens en herinneringen die niet alleen mooi, maar soms ook vervelend kunnen zijn. Maar na het tweede refrein barst opeens een stuwende, EDM-achtige sound los. Het werk van toetsenist Bas Kennis, die zijn bandgenoten overtuigde van de opmerkelijke bridge. Misschien dat de trance-uitstap nieuwe, jonge fans zal aanspreken, maar de doorgewinterde BLØF-fan zal toch meer kunnen genieten van een nummer als Roes. Heerlijk gitaarspel, Paskal Jakobsen in topvorm en een steengoed refrein. ‘Terug bij jou in dezelfde roes/Ik wil jou, ik weet niet wat ik moet/Zonder jou.’ Ook hier komt in de tekst weer die duale strijd tussen het mooie en het minder mooie naar voren.
Zoals gezegd is Doe Het Dan van korte duur en eigenlijk is dat maar goed ook. Het nummer is verreweg het zwakste nummer op Polaroid. En misschien wel binnen het gehele oeuvre van de band. BLØF maakt een gehaaste indruk en binnen de tweeënhalve minuut komt de titel zo vaak terug in de tekst, dat het op de zenuwen werkt. Vooral omdat het hoge tempo en de korte duur voor een nogal afgeraffelde uitspraak (‘Doeutan’) zorgen.
Geen gelukkige keuze, maar dat is snel vergeten als met Ondersteboven en Wonderen Zijn Welkom een ijzersterk gedeelte van Polaroid aanbreekt. Jakobsen grijpt in Ondersteboven de hoofdrol, maar ook de schoonheid van de tekst is niet te onderschatten. ‘Er staat niets meer overeind/Wat vast en zeker was verdwijnt/We zijn alle richting kwijt/Ondersteboven allebei/We zijn zo ondersteboven’, schraapt de frontman het refrein uit het diepst van zijn hart. Wonderen Zijn Welkom is wederom een atypisch BLØF-nummer, maar deze keer is het wel raak. Elk bandlid krijgt ruimte om te laten horen waarom BLØF dertig jaar aan de top heeft kunnen bivakkeren. Een lang uitgesponnen track vol instrumentale gedeeltes om volledig bij weg te dromen.
Het laatste deel van Polaroid levert vooral nog een aantal mooi ballads op. Verlaat Me Nu Nog Niet leunt op het golvende ritme en de less is more-aanpak van het refrein. Ik Denk Meestal Aan Jou en Er Wordt Op Je Gewacht liggen in dezelfde lijn, waarbij die laatste het meest overtuigt door het bijzondere arrangement. Slotnummer Wiel is ook weer een flinke, maar prachtige track. De deinende slotminuten zetten nog eens even een dik uitroepteken achter de jubileumplaat.
‘Ik ben op weg naar de horizon/En ik weet niet wat erachter ligt‘, zingt Jakobsen in de lekkere openingstrack Horizon. Ook voor BLØF zal de tijd het leren, maar met Polaroid steekt de Zeeuwse band wel alvast de peilstok in de toekomst. Dat maakt vooral duidelijk dat de klassieke BLØF-methode nog lang niet is uitgewerkt. Want al wordt het wiel opnieuw uitgevonden, in de meest typische BLØF-nummers op Polaroid is de band simpelweg op zijn allersterkst. Even wapperen en Polaroid levert een fraai plaatje op, maar het is allesbehalve het slotakkoord dat is vastgelegd. Eerder een tussenresultaat. De Zeeuwse koek is nog lang niet op.
