Bon Jovi – 2020

2020

Waardering

5

Grote namen van weleer staan vandaag de dag lang niet altijd garant voor kwaliteit. Als het op Bon Jovi aankomt, kan je ook met een gerust hart stellen dat het beste tijdperk in het verleden ligt. Irritatiefactoren op 2020 zorgen ervoor dat de band die tendens niet weet om te draaien.

Er is namelijk behoorlijk wat goeds te horen op 2020, maar dan vooral de boodschappen en lyrics van de nummers. Zo heb je Unbroken, dat gaat over veteranen die zich in hebben gezet voor de Verenigde Staten en nu met posttraumatische-stressstoornis kampen. Het nummer is fraai, maar bezorgt je tegelijkertijd ook ongewenst kippenvel met een paar harde en ware teksten. ‘Today twenty-two will die from suicide/Just like yesterday, they’re gone.’ 

De teksten vormen het probleem dus niet op 2020, maar Unbroken is een uitzondering als het aankomt op een goede verpakking. Kijk bijvoorbeeld naar Do What You Can, dat een ode is aan iedereen dit zich inzet tijdens de coronapandemie. De boodschap is echt sympathiek, maar de uitvoering is ondanks een vrolijk en oppeppend ritme vrij vlak. Al is het altijd nog een stuk beter dan de zangtrucjes die Jon Bon Jovi soms tevoorschijn haalt. Het zijn van die dingetjes die hij vaker uithaalt, maar nu over het randje gaan. Zo knijpt hij zo nu en dan overdreven veel, terwijl hij een geforceerde – niet mooi klinkende – stem opzet tijdens het verder fraaie American Reckoning, dat gaat over de dood van George Floyd. Ook rekt hij in het derde couplet van Limitless elk laatste woord van een zin vervelend lang uit. Het zijn van die kleine dingen die de – op zich prima gelukte – composities verpesten. 

Muzikaal zit het album aardig in elkaar, maar wel zonder enige verrassing. Bij een rockband hoop je op een album toch minimaal twee keer op een toffe uitschieter, maar Bon Jovi kleurt wel heel braaf binnen de lijnen. Ook aan de samenstelling valt weinig interessants te beleven. Een paar meer naar pop neigende tracks, een aantal softe poedelrock songs en nog wat ballads om het af te maken. Als het kwalitatief van de bovenste plank was, dan zou je dat zelfs een band met de statuur van Bon Jovi wel vergeven, maar helaas is het dat niet. 

Met 2020 richt Bon Jovi zich op de mooie (Do What You Can), maar vooral ook lelijke kanten van het hedendaagse leven in de Verenigde Staten. Zo maakte Jon Bon Jovi Lower the Flag na een massale schietpartij met tien doden in Dayton vorig jaar. In Blood In The Water, dat klinkt als typische 80’s bombastische rockclassic, beschrijft hij het zware leven van vluchtelingen. ‘Once I came across your border/Now they come to take me back/I sleep with one eye open/I don’t make waves, I don’t leave tracks.’ Nogmaals: aan de teksten ligt het niet. Doodzonde, 2020 had een prachtig album kunnen zijn over een bewogen tijd.