Het is wel duidelijk dat Bullet For My Valentine iets goed te maken heeft. Op het teleurstellende album Gravity uit 2018 hoopte de band de fans te verrassen met een nieuwe koers, maar de gedateerde en slappe nu-metalsound kon vooral op hoon rekenen. Met Bullet For My Valentine slaat het viertal ongenadig hard terug, met een poging tot het ruigste album van de band tot nu toe.
Dat het nieuwe album tot het meest stevige werk van Bullet For My Valentine ooit behoort, is best een knappe prestatie. De heren uit Wales brachten immers al genoeg werk uit waarvan menig gehoorgang om genade smeekte. Toch kan het dus nog een tandje harder. ‘You fucking parasite’, gilt Matthew Tuck om openingsnummer Parasite in gang te schieten. Wat volgt is een explosie aan agressieve drums, knallende gitaarriffs en overdonderende vocalen.
Met Knives en zeker My Reverie toont Bullet For My Valentine zich een stuk melodieuzer, zonder daarbij aan power in te leveren. Zeker Tuck lijkt in absolute topvorm te verkeren met zijn stem die moeiteloos schakelt tussen ongenadig brullen en melodieus zingen. Als tekstschrijver valt er nog wel het nodige te verbeteren voor Tuck, want origineel wordt het nergens. Het leven is zwaar, de wereld gaat eraan en alles en iedereen is stom. Bullet For My Valentine komt daarmee regelmatig over als een knalerwtje vermomd als handgranaat. De band schreeuwt, ramt en knalt, maar heeft uiteindelijk vrij weinig te melden.
Al na drie tracks moet je aan de beademing van de muzikale krachtbom die Bullet For My Valentine tot dan toe afvuurt. En ook Tuck en consorten moeten hoorbaar even bijkomen. Met nummers als Can’t Escape The Waves en Rainbow Veins gaan de heren op het vervolg van het album een stuk voorzichtiger te werk. En daarmee ook een stuk meer inwisselbaar. Can’t Escape The Waves is een geforceerde poging om ook het mainstreampubliek aangehaakt te houden. Maar die doelgroep kan op veel plekken veel betere varianten vinden. Rainbow Veins heeft best wat aardige elementen, maar vooral het ‘ooh-ooh-ooh’-refrein mist kracht.
Bullet For My Valentine hinkt duidelijk op twee gedachten. Gravity was weliswaar een waardeloos album voor de doorgewinterde fan, commercieel viel het niet tegen. Met de nieuwe plaat wil de band aantonen dat ze tot de ruigste metalcorebands ter wereld behoren, maar durft het de hyperagressieve lijn toch niet over het volledige album door te trekken. Jammer, want als Bullet For My Valentine losgaat, komt de meeste overtuigingskracht vrij. Met Shatter en Paralysed gooit de Welshe groep nog een keer alle registers open en meteen verlang je naar een modderige moshpit. Met name Shatter klinkt overweldigend dankzij het monsterlijke gitaarwerk.
Met Bullet For My Valentine heeft de band weer een groot deel van de intensiteit terug die op het vorige album verloren was gegaan. Als een schoolkind dat van de ene op de andere dag zijn Spongebob Squarepants-rugtas inruilt voor piercings en een hanenkam. En toch had Bullet For My Valentine die intensiteit iets verder mogen oprekken. Nog iets te vaak speelt de band op safe, terwijl de meest agressieve nummers het meest overtuigen.
