Ik geef je de beste en duurste camera ter wereld. Daar kan je de mooiste foto’s mee maken. Toch kom je soms terug met plaatjes die iedereen met een prima toestel ook had kunnen schieten. Dat lijkt er een beetje aan de hand met Cardinal Black op Midnight At the Valencia. De bluesrockband bereikt de toppen van zijn kunnen simpelweg niet vaak genoeg.
Cardinal Black heeft twee van die peperdure camera’s in huis. In de eerste plaats de waanzinnige stem van Tom Hollister, maar vergeet Chris Buck niet. De gitarist kreeg van toonaangevende gitaartijdschriften de een na de andere lovende titel naar zijn kop geslingerd. En niet onterecht, zo hoor je ook op Midnight At the Valencia, al hoor je het net te weinig.
Vergeleken met het debuut January Came Close is Midnight At the Valencia vlakker en minder uitdagend. Drie jaar geleden werd er bij vlagen nog lekker wild gerateld en gedaan. Nu klinkt Cardinal Black meer berekend, binnen de lijntjes, als een soort Welsh antwoord op BLØF. Zeker tijdens de rustmomenten die er worden gepakt op sommige tracks, vooral die op Morning Light. Wat overigens niet zegt dat deze niet prachtig kunnen zijn. Neem bijvoorbeeld Push & Pull. Een heerlijke wegdommelballad, geschreven voor Bucks overleden vader. ‘The songs that you gave me are a picture of you/So let me take you down ’cause I’m going to.’
En zo staat er echt wel meer fraais op Midnight At the Valencia, dat zeker geen slechte plaat is, alleen door het hoge potentieel van Cardinal Black een beetje teleurstellend overkomt. Toonbeeld hiervan is opener Ride Home, dat eigenlijk in een rechte lijn van start tot finish glijdt. De doedelzak krijgt weliswaar een solo, maar die springt er geen seconde uit. Als je zo’n uniek element toevoegt, mag dat best wat gedurfder zijn. Zeker in de blues, toch een genre dat bekendstaat om zijn emoties en heartache, hoor je dat meer te voelen.
Pas op track nummer vier, Breathe, lijkt Hollister voor het eerst te laten horen wat hij nu eigenlijk allemaal kan met die stembanden van hem. Daarna, op Keep On Running, treedt Buck mondjesmaat uit de schaduw. Hij mag dan toch ook eindelijk gezien worden. Op Holding My Breath mag Buck écht los. Zijn solo is niet te versmaden en past heerlijk in de lichte, zwoele vibe van het nummer. Adeleine is een slowburner, maar wel een die heel fijn binnenkomt en stiekem nog wel een minuutje langer had mogen duren. De laatste twee song bekoren weer iets minder, op de solo van Buck in Your Spark (Blows Me To Pieces) na.
Cardinal Black pakt zijn sterke momenten op Midnight At the Valencia, maar laat na iconisch te worden. Dat kan in de toekomst zeker nog komen, als het trio zichzelf maar durft uit te dagen.
