Nadat The Chemical Brothers elke twee jaar een album afleverde, besloot het Britse danceduo in 2010 een productiepauze in te lassen. De heren wilden eens wat anders doen; zo besloot Ed Simons zich meer op zijn academische carrière te richten. Maar toch ging het weer kriebelen. Born In The Echoes is de titel van hun lang verwachte terugkeer en bevat hun waarschijnlijk grootste hit sinds Galvanize.
De single Go heeft namelijk al bewezen een echte danskraker te zijn. ‘We’re only here to make you go’, zo luidt de meest herhaalde regel van het album ingezongen door de rapper Q-Tip. En de track maakt dat zeker waar. Hoewel Go het lekkerste presentje is dat de plaat biedt, staat er meer op Born In The Echoes dat er mag wezen. Zo wordt er afgesloten met het bijna dromerige Wide Open, waar Beck de gaststem verzorgt: een nummer om je ogen bij dicht te doen en weg te zweven. Andere assistenten zijn Annie Clark (beter bekend als St. Vincent) op Under Neon Lights, Ali Love bij EML Ritual en Cate le Bon op de titeltrack Born In The Echoes.
De nummers met een gaststem onderscheiden zich direct enorm van de overige tracks, die wat monotoner overkomen en minder een eigen smoel hebben. Zeker Just Bang is een weinig zeggende overgang middenin het album, met een saaie beat die elke middelmatige zolderdj in drie minuten in elkaar kan draaien. De lage computerstem die halverwege een paar keer opdoemt en iets onverstaanbaars zingt, maakt het er allemaal niet beter op. Wel krijg je het gevoel dat het live en op de dansvloer beter zijn werk doet, dan wanneer je op de bank zit en het rustig laat passeren.
Reflexion is minder irritant, maar mist wel elke vorm van spanning of opbouw, waardoor het een ruim zes minuten durend niemanddalletje wordt. Taste Of Honey is zonder twijfel de meest vreemde song op de plaat, vanwege de – hoe toepasselijk – irritant zoemende bij, die halverwege een bezoekje brengt. Radiate is eveneens een apart plaatje, vooral omdat het maar niet op gang wil komen, terwijl je daar de hele tijd op wacht.
Toch bewijst The Chemical Brothers dat er niet altijd een samenwerking met een andere artiest nodig is om goede liedjes te maken. Sometimes I Feel So Deserted en I’ll See You There horen bij de betere werken die ze gemaakt hebben. Maar het niveau van Go, dat halen ze niet. Doordat Simons zich nu wederom gaat richten op zijn academische loopbaan, ligt het niet in de lijn der verwachtingen dat ze snel platen gaan maken die beter zijn. Of zou Tom Rowlands in zijn eentje ook in staat zijn om ons zo lekker te laten gaan? Go!
