En toen waren er nog maar twee. De formatie van indie rockband Clap Your Hands Say Yeah (CYHSY) werd in 2012 gehalveerd door het vertrek van twee leden, even later volgde een EP en nu dan eindelijk een volwaardig album. Kunnen ze dit verlies opvangen?
CYHSY was in 2005 een van de eerste bands die (bescheiden) roem vergaarden door blogs die hun muziek verspreidden. Pitchfork, dat het selftitled album een 9 gaf, zei hier destijds over: ‘While a lot of bands view the promotional apparatus as a necessary evil, Clap Your Hands Say Yeah prove that it’s still possible for a band to get heard, given enough talent and perseverance, without a PR agency or a label.’
De band wist hun debuutalbum twee jaar later een passend vervolg te geven met Some Loud Thunder. Het album is een vergaarbak van alles met indie rock, garage rock en zelfs nummers met dance-invloeden (Satan Said Dance). Album nummer drie, Hysterical (2011), was opgeruimder, schoner en daarmee ook saaier. De rommelige charme van de eerste twee albums verdween en daarmee ook de glans.
Ruim een jaar later vertrokken keyboardspeler en gitarist Robbie Guertin en bassist Tyler Sargent met de noorderzon. De overgebleven zanger / gitarist Alec Ounsworth en drummer Sean Greenhalgh besloten gezamenlijk door te gaan. In 2013 verscheen de vier nummers tellende EP Little Moments, als aanloop naar hun vierde volwaardige studio album.
Wat vooral opvalt aan Only Run is het uitvoerige gebruik van synthesizers. Veel meer dan voorheen bouwt de band (of moet ik tweetal zeggen) op dit instrument en is de gitaar ondergeschikt. Bij nummers als As Always, Blameless, Little Moments en Beyond Illusion is de synth de rode draad. De drum(machine) houdt gezelschap en af en toe steekt de gitaar de kop op. Dit geeft veel nummers een beetje een kaal gevoel, minimalistisch. Dat hoeft niet erg te zijn, maar het gevoel beklijft dat er meer in zat.
Het album kent drie uitschieters: Coming Down, As Always en de titeltrack Only Run. Op Coming Down maakt Matt Berninger (The National) zijn opwachting en dit is dan ook een nummer waar de gitaren veel prominenter aanwezig zijn. De donkere beats en jankende zang van Alec op As Always zorgen voor een sterke opener. Op het titelnummer lijken de leegtes goed te zijn opgevuld; zo had het dus ook gekund. We blijven achter met de gedachte dat CYHSY een aardig album heeft geproduceerd, maar niet meer dan dat.
