De muziekwereld stond aan de grond genageld. Het was 2013 en Sunbather, het tweede album van rockband Deafheaven uit San Francisco, zag het daglicht. En hoe. Blackmetal, shoegaze, screamo, maar zelfs ambient en spoken-word; de band gaf er een dusdanige draai aan dat we niet alleen prompt van post-blackmetal en blackgaze spraken. De overweldigende sound bleek een dusdanig groot publiek aan te spreken dat een klassieker was geboren. Sunbather werd wereldwijd een van de best beoordeelde platen van het jaar.
Lonely People with Power betreft de zesde langspeler. Wat brengt de band ons deze keer, na het iets donkerdere, minder dimensionale, maar nog steeds sterke New Bermuda en Ordinary Corrupt, en helemaal na Infinite Granite, zeg maar gerust een vreemde eend in de bijt? Daarop geen emo screaming, maar verbazend rustig gezongen partijen in een shoegaze jasje. Het was wat zoetjes en miste de gelaagdheid en emotie van het eerdere werk. Tot de afsluitende track Mombasa zich aandiende, dat achteraf als een voorproefje gezien kan worden van Lonely People with Power.
The track Doberman bevestigt dat onmiddellijk. Zanger George Clarke is in zijn gereedschapskist gedoken en heeft verscholen onder zijn fijnere tools de kettingzaag weer tevoorschijn gehaald in de vorm van gegrom en geschreeuw. Dat betekent niet dat de sound van Infinite Granite onder in de la verdwenen is. Tracks als Amethyst bewijzen dat Infinite Granite misschien wel nódig was om Lonely People with Power te maken.
Eerder bespraken we al de singles Heathen en Magnolia. Met supersnelle, syncope drums en tempowisselingen wordt de sound ouderwets in de stellingen gezet door drummer Daniel Tracy en bassist Chris Johnson. Gitaristen Kerry McCoy en Shiv Mehra shinen met hun virtuoze gitaarsymbiose.
Kersen op de stevig gestucte taart zijn de drie Accidental tracks, drie interludes die ieder op zijn eigen manier een dreigend karakter hebben. Op Accidental II horen we gezoem dat het midden houdt tussen een zwerm muggen en een helikopter dat tussen hoog en laag blijft variëren, waarover Jae Matthews (van Boy Harsher) bezweringen uitspreekt, totdat het nummer uit de bocht vliegt met pure industrial-noise. Het is moeilijk te bevatten dat de plaat dezelfde producer heeft als Infinite Granite, namelijk Justin Meldal-Johnsen. Accidental III, ingesproken door Paul Banks van Interpol, gaat naadloos over in Winona en samen vormen ze een mooi opgebouwde GY!BE-achtige postrock track.
Het mooiste wordt voor het laatst bewaard. The Marvelous Orange Tree gaat over magie en ís pure magie. De zang is afwisselend rustig én over de top. De gitaren afwisselend tokkelend en in de overdrive. Alles klopt. We horen de band op de toppen van hun kunnen.
Lonely People with Power is een geslaagde comeback. Voor wie de plaat de eerste kennismaking met Deafheaven is, heeft het wellicht net zoveel impact als Sunbather destijds.
