Hoe vaak kun je je als band opnieuw uitvinden? In het geval van de Britse band Editors lijkt daar geen getal aan te koppelen en blijven de stijlwisselingen per album groeien. Dat de sound van Editors zo ongeveer per album werd voorzien van een meer elektronisch geluid viel niet overal in goede aarde, waardoor het succes van Editors zich vooral toespitste op noord Europa. In het Verenigd Koninkrijk, België en Nederland kon bijna elk album van Editors dat de afgelopen zeventien jaar verscheen rekenen op een top-10 notering. Daar staat echter wel tegenover dat de laatste hitnotering van Editors in deze landen alweer stamt uit 2009 (Papillon). Conclusie: liefhebbers van Editors hebben een sterk adaptief vermogen en de mainstream-luisteraar is al een tijdje afgehaakt. Het negen tracks tellende album EBM gaat hierin geen verandering brengen.
De albumtitel heeft een tweeledige betekenis. Recent is componist en producer Benjamin John Power als nieuw bandlid toegevoegd aan Editors. Hij is beter bekend als Blanck Mass. Voeg de eerste letters van Editors en Blanck Mass bij elkaar en je hebt een titel voor je album.
De tweede betekenis van EBM is Electronic Body Music; een elektronisch muziekgenre dat zijn oorsprong vindt aan het begin van de jaren tachtig. De Belgische band Front 242 werd de belangrijkste vertolker van dit genre. EBM werd bekend bij het grote publiek toen bands als Depeche Mode, New Order en Frankie Goes To Hollywood zich de meer commerciële variant van dit genre eigen maakte. Het album van Editors heeft de titel EBM gekregen, omdat de negen tracks sterk leunen op de deze commerciële kant van de Electronic Body Music.
De openingstrack van EBM laat daar geen enkele onduidelijkheid over bestaan en trekt meteen zwaar beukend van leer met Heart Attack. Dit is duidelijk andere koek dan het meer pop-klinkende album Violence uit 2018. Zanger Tom Smith klinkt in tracks als Heart Attack en Picturesque indrukwekkend overtuigend, bijna bezeten. Als er dit decennium een track is geweest die het verdient om de titeltrack te worden van een Mission Impossible-film, dan is het Picturesque wel!
Dat de bonte mix van rock en elektronica de nieuwe koers van Editors zou worden werd begin juni duidelijk bij het verschijnen van de single Karma Climb. Een sterke stadionstamper met catchy refrein en lekker foeterende tekst. ‘And if you don’t know what you’re feeling / You’ll never know, go, give it away’.
Nummers als Kiss, Vibe en Strange Intimacy flirten openlijk met bands als het eerder genoemde Depeche Mode en Frankie Goes To Hollywood, maar zeker ook met Duran Duran, The Cure en Pet Shop Boys. Als individuele zijn deze tracks stuk voor stuk prettig, maar samen op één album vormt het een geheel van onophoudelijk gebeuk op de trommelvliezen (met het nummer Silence als enige rustige uitzondering). Daarmee worden twee mankementen van dit album blootgelegd. Het ene mankement is dat EBM muzikaal gezien een vrij eenzijdig album geworden is. De zware, diepe bas en drums vragen veel van de muzikale conditie van de luisteraar en lijkt meer weggelegd voor de gevorderde liefhebber van indierock en alternatieve rock. Het andere mankement is de duur van de songs die veelvuldig tot irritatie wekkende, overbodige lengte worden opgerekt.
Dat Editors er ook op EBM voor gekozen heeft haar eigen geluid door te ontwikkelen naar nieuw onontgonnen terrein valt zeker te waarderen en pakt over het algemeen goed uit. Er is niet op voorhand gekozen om fans voor te schotelen wat ze willen horen. Deze keuze vereist lef en zelfvertrouwen. Editors toont hiermee aan dat binnen de contouren van de identiteit van een band er altijd onbekende gebieden te verkennen zijn zonder dat dit afbreuk doet aan de herkenbaarheid en de kwaliteit. Als twistpunten blijven dan over de tracklengte en eenzijdigheid. Editors doet op EBM waar ze al jaren goed in is: zichzelf opnieuw uitvinden.
