Esther Rose – Safe To Run

Waardering

7

8

De uit New Orleans afkomstige countryzangeres Esther Rose bracht in de afgelopen zes jaar drie lp’s uit. De eerste twee, This Time Last Night uit 2017 en You Made It This Far uit 2019, voltrokken zich in betrekkelijke anonimiteit, netjes binnen de lijntjes van de Mississippi-delta countryregels. Maar op haar derde plaat, How Many Times uit 2021, permitteerde Rose zich de vrijheid om de ongeschreven wetten van de countrymuziek te overtreden. Het resulteerde in – met name Amerika – lovende recensies. Haar vierde album Safe To Run zal minstens eenzelfde lot ten deel vallen met hopelijk een groter bereik dan het Amerikaanse continent, want Safe To Run is een prima album dat het verdient om ook op Europese bodem gehoord te worden.

Na het succes van How Many Times pakte Rose haar spullen en verliet de kleurrijke waterwereld van New Orleans voor de gortdroge eentonige woestijntinten van Santa Fé. Daar nam ze twee jaar de tijd om zich enkel te richten op het schrijfproces. Safe To Run opent chronologisch bij haar vertrek in het nummer Stay, waarin gespeelde nonchalance Rose’s twijfel blootlegt: ‘I saw the mountain peaks white, green, gray/ And purple sunsets spreading down from Santa Fe/ Well I’m ok my baby if you’re alright.’ Even later is het de beurt aan het catchy nummer Chet Baker. Een vervaarlijk eenvoudig lied dat gaat over het hebben van empathie voor de jongere, onbezonnen versie van jezelf. Weinigen is het gegeven om met een set onschuldige woorden zoveel betekenis en diepgang te creëren. Rose slaagt daarin opvallend goed.

Op elk van de elf liedjes klinkt Rose persoonlijker, doorleefder dan op haar vorige platen. Levendig gedetailleerde emotionele scènes weet ze met enkele glasheldere muzikale penceelstrepen geraffineerd neer te zetten. Zo ook in titelstuk Safe To Run: ‘Flying down the highway in a borrowed car/ I don’t know who I am and I don’t know where you are.’ Alle zwaarte, zoetheid, zelfontdekking en vertwijfeling op dit punt van haar reis komen in datzelfde lied aan de oppervlakte: Let the angels find me I don’t care/ If the whiskey drowns me in the poisoned air.’

Je bent als luisteraar getuige van een jonge vrouw die tegen zichzelf ten strijde trekt, tegen de vertwijfeling die het gevolg zijn van haar eigen keuzes en die gelukkig komt bovendrijven. Hierdoor komt de rest van Safe To Run in een rustiger maar zowel muzikaal als tekstueel boeiend blijvend vaarwater. Zoals het afsluitende lied Arm’s Length, waarin Rose de zin van zonden bezingt in vilein scherpe bewoordingen: ‘Come on Jesus, don’t you die for me/ You take yourself so seriously.’ Weinig gracieuze, maar veelbetekenende woorden die symbool staan voor de ontwikkeling die Esther Rose heeft doorgemaakt de afgelopen jaren.

Naar nu blijkt is de verhuizing naar Santa Fé als opmaat voor de totstandkoming van Safe To Run een geniale zet geweest. Mede daardoor ademt deze plaat de aanlokkelijke sfeer van nostalgie, onbegrensde mogelijkheden en de altijd meereizende zorgen en onzekerheid. Het stemgeluid van Esther Rose maakt het geheel compleet. Een vleugje Patsy Cline, een snufje van een jonge Sheryl Crow en her en der een snik á la Tammy Wynette. Tweeënveertig minuten lang heerlijke coming-of-age country-folk. Esther Rose: een naam om te onthouden!

Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat