Zal er een artiest zijn die zijn nieuwste werk niet als het beste ooit beschouwt? Ook Ivan Moody van Five Finger Death Punch verzekert ons: AfterLife is het beste, het leukste en het meest diverse album van zijn band. En nee, dat heeft niks met publiciteit te maken! De populaire heavymetalband lijkt aanvankelijk woord te houden, maar de reis naar eeuwigheidswaarde bloedt voortijdig dood.
Met Welcome To The Circus begint Five Finger Death Punch met een overdonderend goede rocktrack. Het nummer is ongekend stevig, maar ook ongekend catchy. Verslavend zelfs. Zeker het refrein van Welcome To The Circus nodigt uit om heerlijk mee te brullen. Welcome To The Circus lijkt niet alleen een sterk gekozen openingstrack van het album, Five Finger Death Punch heeft er ook een overtuigende setopener voor liveshows bij. Titeltrack AfterLife is een waardig vervolg, vooral door het krachtige refrein.
Five Finger Death Punch neemt op de eerste helft van AfterLife weinig gas terug. Rusten doet de luisteraar later maar. Een meer dan terechte keuze. Waar bijvoorbeeld genregenoot Disturbed zich sinds het succes van zijn The Sound Of Silence-cover te vaak laat verleiden tot rustigere, veelal zoetsappige kabbelnummers, snapt 5FDP waarvoor ze zijn aangenomen. Brute heavy metal om je een hernia op te headbangen. Zodra Five Finger Death Punch het wél wat rustiger aan doet, voorkomt de band dat het in zoetsappigheid vervalt. Met het toegankelijke Times Like These zetten de Amerikanen zelfs een van de beste tracks van het album neer. Moody presteert uitmuntend en de heldere gitaren vallen extra op tussen het snarengeweld van de omringende nummers.
Dat geweld komt in Roll Dem Bones nog het meest tot uiting. Als een razende stormt de band door de coupletten. Moody brult daarbij ook nog eens de longen uit zijn lijf. Dat het toch ook behoorlijk stevige refrein als een rustmoment aanvoelt, bewijst wel hoe ruig Five Finger Death Punch daaromheen te werk gaat. ‘There was a time that I believed I could have changed it all’, wanhoopt Moody ondertussen in de sombere, maar intrigerende lyrics.
De diversiteit die Five Finger Death Punch op AfterLife probeert na te streven, pakt niet altijd even goed uit. Zo is Judgement Day zelfs een bijzonder beroerd nummer. Met een semi-rappende Moody en een arrangement dat voor nu-metalbands uit de zeroes al ouderwets zou zijn geweest, bewijst de band zichzelf geen goede dienst. Er breekt sowieso een zwak gedeelte van AfterLife aan, want IOU mag de tweede single van het album zijn, het nummer overtuigt voor geen centimeter. Live zal IOU door de energie best wat pompende vuisten de lucht in krijgen, maar op plaat is het toch vooral de voorspelbaarheid die de track beheerst. Thanks For Asking is al even nietszeggend. Wat dat betreft heeft Five Finger Death Punch de tegenvallers op AfterLife netjes geclusterd.
Als Blood And Tar begint, ben je even bang dat er nog een clichématige rockballad aanvangt. Maar gelukkig stuurt 5FDP nét op tijd bij. Er ontspint zich een hele aardige metaltrack met een lekker refrein en enkele slimme tempowisselingen. Ook op Gold Gutter en The End geeft Five Finger Death Punch nog even gas, al lijkt het vlammetje een stuk minder hard te branden dan aan het begin van AfterLife.
Even leek Five Finger Death Punch op weg naar een moderne hardrockklassieker, maar uiteindelijk ontbreekt het de band aan uithoudingsvermogen. AfterLife laat absoluut horen waarom de band zich in een kleine twintig jaar naar ongekende populariteit heeft gespeeld, want de combinatie van knoertharde riffs en melodieuze refreinen is onweerstaanbaar. Helaas laat de creativiteit de band met name op de tweede helft van AfterLife te vaak in de steek.
Het album AfterLife van Five Finger Death Punch verschijnt vrijdag 19 augustus.
