Greta Van Fleet – Anthem Of The Peaceful Army

Waardering

7

Als vaandeldrager van de classic rock timmert Greta Van Fleet met ongelooflijke snelheid aan de weg. De kwalificatie ‘het Led Zeppelin van de 21ste eeuw’ is eerder regel dan uitzondering voor de vierkoppige band uit Michigan. Debuutplaat Anthem Of The Peaceful Army moet uitwijzen of Greta Van Fleet écht de toekomst van de rock-‘n-roll is.

Hoe groot de hype rond Greta Van Fleet is? Ter indicatie: nog voor het eerste volledige studioalbum is verschenen, werd de piepjonge band al aangekondigd voor de Amsterdamse AFAS Live. Toegangsprijs: meer dan veertig euro. En het is niet de vraag of, maar hoe snel het uitverkoopt. Er zijn genoeg artiesten die dat punt ook na jaren ploeteren niet hebben bereikt. Greta Van Fleet heeft er niet eens een album voor nodig gehad.

Van de twee eerder verschenen ep’s – waaraan de band zijn vooruitgesnelde roem grotendeels te danken heeft – is geen noot terug te vinden op Anthem Of The Peaceful Army. Tien compleet nieuwe nummers zien het licht. Het gereedschap is vanzelfsprekend hetzelfde. De muziek kenmerkt zich door loeiharde gitaren en dampende drumpartijen. Maar het belangrijkste handelsmerk is de gierende stem van de charismatische frontman Josh Kiszka. Hij zal er ongetwijfeld moe van worden, maar vanaf openingstrack Age of Man is de vergelijking met Robert Plant al niet meer te omzeilen.

Met Age of Man nemen de verwachtingen voor de rest van het album alleen maar toe. Een rocktrack van zes minuten vol interessante overgangen, uitstekende zang en zelfs een subtiel orgeltje. Minstens zo opwindend is leadsingle When The Curtain Falls, waarbij de meeste aandacht wederom uitgaat naar de heerlijke zangpartijen van Josh Kiszka. Broers Jake en Sam – respectievelijk gitarist en bassist van de band – treden op Lover, Leaver (Taker, Believer) voor het eerst uit zijn schaduw. Een rocknummer van de buitencategorie, waarin de band ver boven zichzelf uitstijgt. Met name de bijzonder fijne gitaarriff getuigt van vakmanschap.

Met het eerder deze week als single uitgebrachte You’re The One neemt Greta Van Fleet even gas terug. Een aanstekelijke rockballad en hé, daar heb je dat orgeltje ook weer. Toch is de tekst van het refrein wel héél erg dun. Dan werkt het andere rustmoment op de plaat – slotnummer Anthem – een stuk beter, hoewel het einde met koor eerder thuishoort op de EO Jongerendag dan op een rockplaat. Met Watching Over en Brave New World kan Greta Van Fleet na het EO-bezoek meteen door naar de open dag van Greenpeace. De klimaatverandering wordt bezorgd toegezongen. Een belangrijk thema natuurlijk, maar niet heel erg rock ‘n’ roll, zeker niet in het voorspelbare jasje waarin beide nummers zijn gegoten.

Je doet Greta Van Fleet echt tekort als je de band neerzet als slechts een Led Zeppelin-kloon. Daarvoor is het viertal te talentvol en staat Anthem Of The Peaceful Army voldoende op zichzelf. De rocksound uit het verleden is nooit ver weg op het album, maar door dat geluid in het heden te plaatsen, onderscheidt Greta Van Fleet zich juist onwijs. De band is op sommige momenten nog zoekende, maar mogen ze als jongens van begin twintig? Als de plaat één ding bevestigt: in Greta Van Fleet is de beschermheer van de verrukkelijke seventies-hardrocksound definitief gevonden.