Wanneer een dierbare overlijdt, komt op een gegeven moment de fase dat je zijn spullen moet opruimen. Je komt kleren tegen; rommel, jeugdfoto’s en rare kunstwerken. Bijna drie jaar na het overlijden van Chester Bennington komen de dozen van zijn zolder naar beneden, met daarin onder meer de muzikale periode voor Linkin Park; Bennington’s jeugdband Grey Daze. Een mooie herinnering voor de Bennington-fans van het eerste uur; die is afgestoft, opgekalefaterd en gebundeld als Amends.
Begin dit jaar werd What’s In The Eye al als eerste single uitgebracht. Dat is ergens ook niet zo gek, want het is de song met de grootste overeenkomsten met de vroege Linkin Park-stijl. De track gaat over het rouwen na het verliezen van een vriend en komt daardoor misschien nog wel net even wat harder binnen dan de rest. Bennington – die op deze opname slechts 17 jaar oud is – ging de zware onderwerpen op jonge leeftijd niet uit de weg. Iets dat haast onvermijdelijk was. Zijn jeugd bestond uit drugs, het verlies van dierbaren en (seksuele) mishandeling. Toch hoor je wel terug dat hij hier nog een jongvolwassene is. Bennington is vocaal weliswaar sterk, maar nog niet zo machtig als hij was in de zero’s, tijdens de hoogtijdagen van Linkin Park; toen hij je echt volledig wist te domineren met zijn imposante stem.
Het grootste kwaliteitsverschil op Amends zit vooral in de band. Grey Daze maakt een stuk minder aansprekende songs dan Linkin Park. Het verschil tussen een uitstekende vriendenband en een groep die wereldwijd stadions uitverkoopt. De muziek mag dan weliswaar opnieuw opgenomen zijn met behulp van onder anderen Brian ‘Head’ Welch, James ‘Munky’ Shaffer (beiden Korn), Jasen Rauch (Breaking Benjamin) en Marcos Curiel (P.O.D.), maar dat verbloemt de mindere composities niet.
Toch hoor je dat de band best potentie had. Vooral op deel twee van Amends zitten gelaagdere nummers. Daardoor komt ook duidelijker naar voren dat Grey Daze vooral een grungeband wilde zijn. Dat Chris Cornell (die twee maanden voor Bennington overleed) met Soundgarden een grote inspiratiebron voor de band was, komt eveneens beter tot uiting. Onder andere nummers als Just Like Heroin en Soul Song geven dat duidelijk weer. Toch is de beste track in dat deel juist totaal niet grunge. Morei Sky is mooi opgebouwd, onderhoudend en toont een kwetsbare Bennington, hopend op een herkansing. ‘If I had a second chance/I’d make amends/Only to find myself losing, losing.’
Het moge duidelijk zijn: met Grey Daze was Bennington nooit in zoveel harten binnengedrongen als met Linkin Park. Toch is het mooi om deze herinnering nog eens op te halen. Deze doos mag nu bij ons op zolder komen te staan, zodat we deze herinneringen af en toe kunnen herbeleven.
