Haar voorkomen is excentriek. Haar muziek soms hysterisch, soms hypnotiserend, maar altijd tot in de puntjes verzorgd. Album voor album bouwt Grimes verder aan haar imago als creatieve duizendpoot, die niet vies is van een potje choqueren. Met haar nieuwe album Miss Anthropocene zet Grimes nog maar eens een groot uitroepteken achter haar naam.
Grimes mag als creatieveling te boek staan, het thema van Miss Anthropocene is weinig origineel: de sterfelijkheid van de mens en hoe wij langzaam toewerken naar onze eigen ondergang. Een beetje uitgekauwd, zwaar op de maag ook, maar dat is voor de Canadese geen reden om het nog maar eens onder de aandacht te brengen. Klimaatverandering vormt logischerwijs de kern van de boodschap op de plaat. ‘You wanna make me bad, pay me back’, luidt de boodschap van de planeet naar de mens in leadsingle Violence. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
De plaat heeft overduidelijk een duisterder karakter dan het vorige werk van Grimes. Niet alleen tekstueel, maar ook qua sound en productie hangt er een soms huiveringwekkende sfeer. Dit komt het beste naar voren op My Name Is Dark. Onheilspellend roept Grimes op om ‘the world’ te ‘un-fucken’. ‘Paradise on the right, hell on the left/The angel of death, right behind me’. De continu dreigende ondertoon van de plaat maakt Miss Anthropocene tot een indringend geheel.
Het meest knappe aan het album is dat Grimes een perfecte afwisseling weet te vinden tussen het bekende en het experiment. Met nummers als Darkseid en Violence herhaalt de zangeres wat ze op met name haar vorige album Art Angels (2015) al zo goed kon: aanstekelijke, dansbare elektropop combineren met duistere teksten en de nodige stemvervormingen. In Delete Forever verkent Grimes juist een volledig nieuwe kant van haarzelf: een folky en van elke opsmuk ontdaan kampvuurliedje. 4ÆM wisselt exotische klanken af met onvervalste drum and bass. De tempowisselingen zijn slim gevonden en geven een heerlijk extatisch gevoel mee. Gedurfde en vooral geslaagde experimenten.
Valt er dan niets aan te merken op het nieuwe album? Heel weinig inderdaad. Slechts een enkele keer dwaalt de aandacht eventjes af omdat de boel wat voortkabbelt. Dit gebeurt met name tijdens Before The Fever, ook weer een titel die duidt op de temperatuurstijging op aarde. Na So Heavy I Fell Through The Earth en New Gods zit je wel aan je taks wat betreft dromerige synthpopliedjes. Zeker omdat Before The Fever ook gewoon het minst interessant is van dit drietal. Maar met de energie van het zeven minuten durende slotstuk IDORU nog in het verschiet, is dat zonder moeite te doorstaan.
De Canadese behandelt een groot, zwaar thema op Miss Anthropocene en verpakt dit in een tsunami aan ideeën. Grimes is nog altijd één van de meest creatieve artiesten wereldwijd. Ze durft continu nieuwe wegen in te slaan en weet alles te kneden tot een smaakvol geproduceerd geheel. Eerder dit jaar kondigde Grimes aan in verwachting te zijn, maar met Miss Anthropocene is alvast een prachtig kindje geboren.
