De muziek die Half Moon Run schreef, kwam vaak voort uit de soms negatieve kijk van frontman Devon Portielje op de wereld. Dit keer wordt de wereld poëtischer beschreven met zowel zijn sterke- als minpunten. Met regelmatig dus een smet te midden van het al schoons: A Blemish In The Great Light.
Half Moon Run trapt verschrikkelijk sterk af met Then Again. Het nummer begint met een aantal vlot lopende gitaarakkoorden, zoals we dat kennen van de band. In de drie minuten die volgen ontwikkelt Then Again zich tot een waanzinnige track met een vluchtig tempo. Die sterke opening wordt goed doorgetrokken. De muziek van de Canadezen klinkt strak en vol van door de wol geverfde makers.
Favourite Boy heeft een vibe alsof het al jaren in de hogere regionen van de Top2000 bivakkeert. Daarin komt ook naar voren dat zanger Portielje een goede ontwikkeling doorgemaakt heeft, terwijl hij al bepaald geen slechte frontman was. Het lukt hem veel beter dan op Dark Eyes en Sun Leads Me On om een extra verdieping aan de nummers mee te geven. Door zijn meer poëtische en beschouwende blik, lijkt zijn stem ook van meerdere kanten de songs aan te kunnen vallen en draait het minder om de donkere randjes. Het is altijd mooi als je merkt dat artiesten groeien en voor Half Moon Run en Portielje geldt dat zeker.
A Blemish In The Great Light staat vol met fraaie indieliedjes en een korte pianotrack Undercurrents, waarop Dylan Philipps even zijn ei kwijt kan. Alleen de functie van het nummer midden op deze plaat is volstrekt onduidelijk. Het komt over alsof hij tijdens een pauze achter de piano is gekropen, even zijn vingers op de vrije loop liet en de band dacht: ‘Dat klinkt aardig, dat stoppen we er gewoon tussen.’ Een smet op een verder zeer sterk in elkaar stekende plaat.
Want dat is A Blemish In The Great Light gewoon. Of het nu gaat om het licht op de handrem gespeelde Natural Disaster of het gotische New Truth, het zijn stuk voor stuk rake tracks die Half Moon Run je aanreikt. Jammer is dat de track waarvan je door de lengte (zeven minuten) op voorhand hoopt dat die je gaat betoveren, Razorblade, uiteindelijk een van de minste blijkt te zijn. Door de lengte valt het gebrek aan actie juist extra op.
Half Moon Run verrijkt zichzelf met A Blemish In The Great Light. Door het verleggen van accenten is de band een stuk veelzijdiger geworden en dat maakt het alleen maar fijner om naar ze te luisteren.
