I Am Oak – Osmosis

Waardering

7

7

8

De natuur in je opnemen en dat vertalen naar muziek, dat is wat Thijs Kuijken (oftewel I Am Oak) voor het album Osmosis heeft gedaan. Nu hoef je alleen maar de covers van zijn vorige platen te bekijken om te weten dat Kuijken sowieso van fraaie plaatjes van natuurschoon houdt. Maar nu maakt het meer dan ooit ook deel uit van de muziek.

Dat weet je al zodra je de tracklist van Osmosis afspeurt. Titels als Hidden Cove, Wild Ferns, Cold Heath, The Shore en Tundra laten doorklinken dat I Am Oak buiten de deur inspiratie heeft opgedaan. Die natuurbeelden vertalen zich op plaat tot een soms bijna rustgevend album met sferische settings. Veelal gebeurt dat met rustige pianotonen, lichte drums en akoestische gitaarbegeleiding. Vooral dat er piano gespeeld wordt, is opvallend. Kuijken vond dat puur de gitaar als inspiratiebron voor nieuwe nummers hem niet meer genoeg om mee te werken gaf en besloot daarop piano te leren spelen.   

Stranger is misschien wel de beste track van het album, juist doordat er op prachtige wijze een subtiele gitaarbridge in verweven is. Het is een ideaal moment om je ogen bij dicht te doen en al je gedachten over je heen te laten komen. Het is een fragment dat je niet snel vergeet. Kuijken is er in veel gevallen in geslaagd om de nummers zo’n hook mee te geven. 

Het gevaar met de rustige rustgevende muziek die I Am Oak maakt, is dat het snel saai begint te worden of dat de nummers op een gegeven moment allemaal op elkaar beginnen te lijken. Maar elke track op Osmosis heeft een eigen karaktertrek gekregen. Iets om je aan vast te grijpen. Het enige karakterelement dat niet prominent op het podium wordt gezet, is Kuijken zijn stem. Op Between Worlds wordt daar wel een poging toe gedaan, maar het is net alsof zijn op veel andere nummers zo warme stem je dit keer niet durft te omarmen. Ook de licht gitaarfeedback op Swells behoort niet tot betere ideeën van het album. 

Ook Cold Heath blijft een beetje op de vlakte, maar daartegenover staan nog altijd acht wel geslaagde pogingen. Bijvoorbeeld Kamikochi, waarop I Am Oak zich het meest als een volwaardige band presenteert. Op het afsluitende Wondrous Ways krijgen alle instrumenten de ruimte om los te gaan in het outro. Alsof Kuijken de geluiden loslaat om nu zelf de natuur te gaan ontdekken. Osmosis is een album voor de fijnproever. Een plaat met veel subtiele twisten, die het ontdekken en beluisteren zeker waard zijn.