Inmiddels is Jack White toe aan langspeler nummer vijf onder zijn eigen naam. De ruige rockplaat met elektronische invloeden Fear Of The Dawn van ditzelfde jaar zou opgevolgd worden door een meer ingetogen tweede album. Angst voor een lp met louter ballades is ongegrond, want White komt op de proppen met een erg afwisselende collectie aan songs op Entering Heaven Alive. Vanaf het verschijnen van zijn derde plaat Boarding House Reach is White zijn muzikale palet duidelijk gaan verbreden met lak aan de beperkingen die hij zichzelf eerder oplegde in de vorm van analoge instrumenten en bluesrock. Ook op deze nieuwe schijf volgt hij zijn eigen weg.
Het beste voorbeeld hiervan is te horen op de tweede track, All Along The Way. Wat begint als een rustig folk liedje, transformeert halverwege in een reggae beat met progressieve invloeden. Hetzelfde geldt voor het afwisselende I’ve Got You Surrounded (With My Love). Ondanks dat Entering Heaven Alive zijn ‘akoestische’ album zou zijn, biedt het nummer ongelofelijk veel spanning in één track. In vierenhalve minuut tovert White folkrock om naar funky en jazzy pianorock.
Momenten van rust weet White in te bouwen met Help Me Along en Love Is Selfish. De eerstgenoemde track is een ietwat zoet liefdeslied met upbeat akkoorden, een vrolijke viool en een speelse toetsensolo. Desondanks blijft het duidelijk dat White in elk nummer plezier heeft in het componeren van muziek. Hoe klein een liedje ook is, op elke song is er genoeg ruimte voor dynamiek en interessante instrumentale stukken. Zo ook op A Madman From Manhattan. Begenadigd wordt er op de gitaar gespeeld terwijl de piano en drums het geheel een paar mooie jazzklanken mee geeft.
Schatplichtig aan de grote rockartiesten uit de jaren ’70 die akoestische nummers aan hun repertoire toevoegden, duikt White hier in alles wat dit genre te bieden heeft. Neem nou de prachtige meerstemmigheid op het refrein van opener A Tip From You To Me, het vrolijke pianospel op A Tree On Fire From Within, of de mellotronklanken op If I Die Tomorrow. Je luistert niet naar een lange stroom aan nummers in dezelfde stijl. White neemt je namelijk mee door de mogelijkheden die deze sound te bieden.
Afsluiter Taking Me Back (Gently) grijpt terug naar de opener van Fear Of The Dawn. Waar de versie op de vorige langspeler ongelofelijk hard uit zijn voegen knalde, is de versie op Entering Heaven Alive veel ingetogener. Voor de aandachtige luisteraar is er op het einde zelfs een stuk van het vorige album te horen waarmee de cirkel rond is.
Daarmee vormt Entering Heaven Alive niet het evenbeeld, maar wel het logische vervolg op de paranoia van Fear Of The Dawn. Waar de eerdere plaat geschikt is als je even hard wilt rocken, is de nieuwste schijf een moment van bezining. Het zou daarmee ook de titel Life After The Dawn kunnen dragen. Als alle rook en mist is opgetrokken, valt het namelijk mee en blijkt die angst voor de nieuwe ochtend ongegrond. Met als troost dat er geruststelling is te vinden na de dageraad.
