Ze zijn met recht de productiebeesten van de rockmuziek. Alleen al in 2017 bracht King Gizzard & The Lizard Wizard vijf(!) albums uit. In totaal is het de zeventiende plaat sinds de oprichting in 2010. Een gekkentempo dus. Ook nu volgt L.W. slechts een paar maanden na K.G.. Dat soort statistieken zijn leuk en aardig, zolang de kwaliteit maar overeind blijft staan.
Sowieso is King Gizzard & The Lizard Wizard, los van de productielust, al niet je alledaagse rockband. Vrijwel elk nummer van de Australiërs lijkt een nieuw subgenre in te slaan, zonder daarbij de eigen stijl te verloochenen. Tegelijk tonen ze zich ook niet vies van alternatieve instrumenten – van een harp tot een citer – en compleet ontspoorde riffs. Alleen dat is al een prestatie van formaat. Ook op L.W. is het regelmatig raak. Wat te denken Supreme Ascendancy, waarop een orgel de show steelt, hetgeen helaas een beetje verpest wordt door een soms met het valse flirtende harp.
Toch is dat tegelijkertijd de charme van de band. In het spelplezier trekken de heren zich niks aan van de standaarden en durft het lekker onconventioneel zijn gang te gaan. Dat levert soms ook kunstwerkjes zonder viezigheid op, zoals bijvoorbeeld Static Electricity. Een spannende song met een jengelende akoestische gitaar en een tempo dat zich gaandeweg langzaam opbouwt naar meer chaotische stukken. Vooral de laatste minuut is King Gizzard & The Lizard Wizard in optima forma. Hetzelfde kan gezegd worden van afsluiter K.G.L.W.. De achtenhalve minuut durende track voelt als een freestyle jamsessie, waar voor de begrippen van deze band juist weer een verrassende lijn in te ontwaren valt.
Het is soms alsof – ook op L.W. – ze het motto ‘als het maar nooit eerder gedaan is’ hanteren. Zo kiest het sextet er op If Not Now, Then When? voor om van een onsamenhangende garagerockjam over te gaan naar een groovy – zelfs jazzy – song. King Gizzard & The Lizard Wizard houdt de wereld voor de luisteraar avontuurlijk en vol verrassingen. Ook de vele gedaantes van frontman Stu Mackenzie komen voorbij. Inherent daaraan is dat niet elke gedaante of elk onderdeel van het avontuur altijd in de smaak valt. Mackenzie zijn geforceerd uitgerekte en lange zang op Pleura bijvoorbeeld. Die kruipt niet lekker je oor in, maar gaat daar lopen etteren. Daartegenover staan heerlijke ritmische partijen op See Me.
King Gizzard & The Lizard Wizard laat met L.W. weer een plaat achter die meerdere draaibeurten nodig heeft om helemaal te bevatten. Tegen de tijd dat je alles tot je genomen hebt, ligt plaat nummer achttien waarschijnlijk al op je te wachten. Of zijn de nummers en avonturen nu op? Het is niet te hopen. Daarvoor zijn de escapades vooralsnog te interessant.
